2016

Klik op de foto’s om te vergroten.

Als kind telde ik al weken vantevoren af wanneer ik jarig zou zijn. Op de kalender kwamen er steeds meer kruisjes. Wordt je ouder is het toch meer een dag zoals alle andere dagen. Ik heb er nu een beetje een ambivalent gevoel bij: ik verheug me er op maar gelijktijdig hoeft de aandacht ook weer niet. Maar het rare is dat als de aandacht er niet is dan klopt er ook iets niet… Hoe dan ook: het werd al met al een fijne dag 🙂

Middernacht waren we nog wakker en Gert feliciteerde me van harte! Normaliter komt hij dan ook met een cadeautje voor de dag iets wat hij dit keer niet deed… Maar toen we naar bed gingen zag ik dat er aan de kamerwand iets hing wat er voorheen niet hing: een schilderij! Een prachtig schilderij wat ik op de noorse Marktplaats ooit al eens had gezien. Het is een schilderij van Helge E. Strand, zoals het schilderij mee ondertekend is. Dit is echter een pseudoniem. Zijn echte naam was Helge Eugen Lindholm, een zweedse schilder, die geboren is in 1922 en overleden in 1996. Hij heeft diverse internationale exposities gehad in zowel binnen- als buitenland.

De titel van het schilderij is „Takk for handelen“ (Bedankt voor het handelen). Past wel bij Stolt Mat J Maar hij komt niet in de winkel te hangen. Hij hangt nu in de woonkamer.

We hebben goed geslapen maar ik was al vroeg wakker: 7 uur. Ben er toen uitgegaan en ben de dag begonnen 10 km hardlopen. Toen ik thuis kwam was Gert ook wakker en heeft hij een lekker ontbijt gemaakt.

Hierna zijn we naar de winkel gegaan waar we een paar uurtjes gezeten hebben. Er lag ook een pakketje in de brievenbus, van Jennie en Dick. Daar kwamen hele mmoie cadeautjes uit voor zowel mijn verjaardag als die van Gert in maart.

Vigdis van de leesgroep kwam ook langs en kwam een heel mooi cadeau brengen: een nog warm vers gebakken brood van meel wat zij in onze winkel gekocht had, ingepakt in een mooie linnen doek. Wat ontzettend lief!

Na het sluiten van de winkel zijn we naar huis gegaan en hebben de koffer gepakt en zijn naar Marit en Reidar gereden. We hadden aan hen gevraagd of zij die dag samen met ons wilden vieren. We zijn naar Ålesund geweest. Daar hebben we ingechecked in hotel Brosundet. Vervolgens zijn we de Aksla opgeweest. Via de nieuw aangelegde trap met meer dan 400 treden kwamen we boven aan en kregen een prachtig uitzicht over Ålesund-city.

Ålesund staat op nummer drie van de meest mooie plaatsen in de wereld, volgens „‘s Werelds heftigste“.

We stopten bij een „gapahuk“. Op deze link kun je lezen wat een „gapahuk“ is. Daar opende Marit haar rugzak en toverde er allerlei moois uit: een tafelkleedje, plastic glazen, een fles prosecco, servetjes, kaasjes, crackertjes, doos chocoladebonbons en een cadeautje. Wat leuk allemaal!

In het pakketje zaten onderzetters en servetten met vlinders erop en een kleurige sjaal. Prachtig! Wat een verrassing!

Vervolgens daalden we via een ander en oudere trap, waar we nog nooit geweest waren, weer terug naar het hotel.

Het was inmiddels al begonnen te schemeren, wat een mooi plaatje gaf over Ålesund.

We kleedden ons om en begaven ons naar restaurant Maki, op de begane grond van het hotel waar we overnachten. Daar hadden we een 7-gangen menu besteld, wat werkelijk geweldig was. Veel visgerechten maar ook een goed stukje biefstuk. Het werd een gezellige avond.

De volgende dag wilden we een wandeling maken langs de fjord maar het was heel „zuur“ en regenachtig weer dus we reden terug naar Sjøholt waar we M&R weer thuisbrachten, Bij thuiskomst hebben we samen nog hard gelopen (en Gert nog een stuk geroeid heeft thuis). En zo verliep mijn verjaardag. Nu weer een jaar wachten 🙂

Janet

2016

Klik op de foto’s om te vergroten.

Ik heb me zeer verheugd op deze leesgroepavond. Omdat ik het boek zo mooi vond! Helaas waren we maar met ons vijfen. Het boek wat we lazen was van de engelse schrijfster Jessie Burton. Zij heeft een verhaal geschreven wat zich in Amsterdam afspeelt in 1686. De schrijfster werd geinspireerd door een poppenhuis wat in het Rijksmuseum staat, vandaar ook de titel. Dit poppenhuis is de basis van dat het boek is ontstaan. Op deze link is daar meer over te lezen (interview schrijfster).

In die tijd schijnt het een waarde te hebben gehad van 30.000 gulden, vrijwel net zo veel als een normaal huis. Het poppenhuis is vrijwel geheel intact, behalve dat de poppen zelf, op èèn na (een baby in een stoel), verdwenen zijn. Van 1700 tot 1710 heeft echter de schilder Jacob Appel gewerkt aan een schilderij waarop hij het betreffende poppenhuis heeft afgebeeld.

Er zijn verschillende personages in het boek, maar twee ervan hebben echt bestaan: Petronella Oortman en haar echtgenoot Johannes Brandt.

Ik verheugde me ook op de avond omdat ik een verrassing had voor de dames. In het boek staan een aantal nederlandse gerechten, onder andere „oliekoecken“. Uitgaande van de beschrijving in het boek zijn dat oliebollen maar schijnbaar werden ze destijds oliekoecken genoemd. Ik heb toen eens op internet gekeken of er een recept van die oliekoecken te vinden was. En dat was er! Op deze pagina staan een aantal oude recepten (je moet er even naar zoeken). Het grappige is dat men in die tijd veel meer specerijen in het beslag deed. Dat heeft met de handel van de VOC te maken, waardoor specerijen in die tijd relatief gemakkelijk aan te komen was. Het duidde ook op rijkdom, iets wat in het boek ook naar voren komt. Daarnaast gingen er ook krenten en stukjes appel in.

Het oudste recept van oliekoecken staat in De verstandige kock van 1667. Hier de volledige tekst:

Om oliekoecken te backen (1669)
Neemt tot 2 pont tarwemeel, 2 pont lange rosijnen (als die schoongewassen zijn, laetse in lauw water wat staen zwellen), een kop van de beste appelen (schilt die en snijtse in heel kleyne stucxkens, de klockhuysen wel uytgedaen), een vierendeel of anderhalf gepelde amandelen, een loot caneel, een vierendeel loots witte gember, een weynigh nagelen (dit wel ondereengestoten), een half kommeken gesmolten boter, een groote lepel gist en niet wel een pintje lauwe soetemelck, want het moet heel dick beslagen zijn, dat het beslagh noch tay om de lepel blijft. En dan alle het andere daerin geroert en soo laten rijsen. Neemt daertoe een mengelen [ 1 mengel = 2 pint = ca. 1,3 l] van de beste raepolie, doet daerin een korst broot, een halve appel. Settet op het vuur en laet het uytbranden. Keert het broot en appel altemet om tot het zwart en hart wort. Giet er dan een schootjen schoon water in en laet het dan in de lucht kout worden, en daernaer weder op ’t vuur geset, als ghy die wilt gebruyken.

Maar dit is natuurlijk niet gemakkelijk te begrijpen en heeft men het recept naar de taal van nu „hertaald“. Hier het recept:

Om oliekoeken te bakken:
Neem op twee pond tarwemeel: twee pond lange, gewelde rozijnen, een kop van de beste appelen, geschild en gesnipperd, een kwart tot drie achtste pond gepelde amandelen, een lood kaneel, een kwart lood witte gember, een beetje kruidnagel, alles goed door elkaar gestampt.
Neem verder een half kommetje gesmolten boter, een grote lepel gist en een klein pintje lauwe zoetemelk, want het moet zo dik beslagen zijn, dat het beslag nog aan de lepel blijft hangen. Roer het vulsel door het beslag en laat het dan rijzen. 
Neem dan een mengel van de beste raapolie, doe daarin een broodkorst en een halve appel. 
Zet dit op het vuur en laat het uitbranden. 
Keer het brood en de appel zo nu en dan om tot het brood zwart en hard wordt. 
Giet er dan een scheutje schoon water in en laat het dan in de lucht afkoelen. 
Zet het daarna weer op het vuur, als u het wilt gebruiken.

En op basis van dit recept heb ik oliekoeken gebakken voor de leesgroep. Ik wilde dit aanvankelijk buiten doen, om geen geur in huis te hebben van dat bakken, maar er was teveel wind. Daarom heb ik beneden in de kelder gebakken. Door de warme damp ging echter het brandalarm af 🙂 Klein detail: nog nooit in mijn leven heb ik oliebollen gebakken, maar ze zijn heel goed gelukt. En wat waren ze lekker! Heerlijk, als die specerijen erin, en ook met die stukjes appel smaakte het heel fijn!

Elin, Marit, Gunnhild, Vigdis en Aase Pernille

Net zoals ik vond iedereen het ook een mooi boek. Het interessant voor mij was dat een werkelijke historie zo nauw verbonden was met fictie en fantasie. Ik heb het boek ook bijna achter elkaar uitgelezen. Ik kon me er niet van los maken. En toen de laatste pagina in zicht was, begon ik steeds langzamer te lezen wan tik wilde niet dat het boek uitging. Terwijl ik ook weer zo benieuwd was naar het einde. Kortom: een boek die ik warm aan kan bevelen.

Nadat Gunnhild verteld had over de schrijfster en Aase Pernille het kortste uittreksel ooit beschreven heeft, zette ik de oliebollen op tafel. De dames wisten niet wat ze zagen. Of zoals ze hier zeggen: ze kregen „hakeslepp“: hun mond viel open. Kwam dat even goed uit: kon daar zo een oliebol ingeschoven worden 🙂

Ze vonden ze ook heerlijk! Nu is de kans groot dat we op basis van dit boek weer een eetavond gaan organiseren. Dat zal dan in november zijn. Dan komt er in elk geval oliebollen, hutspot en haring op het menu te staan. Eén ding is in elk geval zeker: onderstaande zal NIET op het menu staan.

Wat is dit in hemelsnaam?? Deze foto heb ik gemaakt in de kantine van het ziekenhuis, op dinsdag 16 februari. De foto heeft te maken met de periode voor pasen waarin er gevast moet worden. Op die dinsdag is het de laatste dag dat men nog flink kan gaan eten, alvorens de vastentijd in te gaan, die tot pasen duurt. Traditiegetrouw staat dan ook schapenhoofd op het menu. Ik heb wel eens schapenhoofd gegeten (een keer op IJsland), maar dat zag er eens tuk smakelijker uit dan deze op de foto. Ik vroeg de dame achter de kassa hoeveel er gekocht waren: twee stuks (toch nog). Ik begrijp dat het er voor de meesten niet aantrekkelijk uitziet.

Omdat de volgende leesgroep kort na de pasen is wordt het volgende boek een misdaadroman. Met de pasen is het traditie om dergelijke boeken te lezen. Vlak voor pasen komen er ook heel wat van dergelijke boeken uit.

Het wordt het boek «Elisabeth er borte» (Vertaling: Elisabeth is verdwenen – Titel waaronder het boek in Nederland uitkwam, is „Ze is zoek“) van Emma Healey (Engeland).

Janet

2016

Klik op de foto’s om te vergroten.

Er zijn veel zieke collega’s op mijn werk. Dat maakt dat ik relatief veel kan werken op de dagchirurgie. Omdat de winkel donderdag en vrijdag open is kan ik alleen de eerste drie dagen van de week werken. Ik probeer zoveel mogelijk aan te nemen. Maar omdat de winkel ook op zaterdag open is blijft er niet veel van het vrije weekend over. We moeten op termijn maar eens zien hoe we dat verder gaan doen.

Maandagavond had ik een vergadering van de gemeente, de eerste in het nieuwe jaar. Doordat ik niet meer in de gemeenteraad zit merk ik dat ik vele meer vrije tijd heb 🙂 Heerlijk eigenlijk!

Na de vergadering ging ik naar de Rotary club. Daar sprak ons Rotarylid Åse Kristine ove rhaar reis naar India. Zij heeft sinds vele jaren daar twee kinderen financieel ondersteunt, via een organisatie die „India’s barn“ heet (Kinderen van India). Zij wilde na al die jaren met eigen ogen zien hoe het nu met de, inmiddels volwassen, kinderen gaat. Het werd een hele interessante voordracht, met veel foto‘s. Het is duidleijk dat haar financiële bijdrage geholpen heeft; zowel het kind zelf als ook de directe omgeving. Åse Kristine had daarnaast ook twee schriftelijke presentaties van twee meisjes bij zich waar men ook mensen voor zoekt die ze financieel wil ondersteunenen. We gaan kijken of wij één van deze gaan steunen.

Dinsdagavond had ik koor. Altijd leuk! Woensdag ging ik naar een theatervoorstelling in het dorpshuis. Een voorstelling die „Hallo Hallo!“ heet en door twee jonge vrouwen uit Bergen werd gespeeld. Het verhaal gaat over twee zussen, Ebba en Polly, die een sterke band met elkaar hebben en op oudere leeftijd terugkijken op hun leven. In de voorstelling werd ook veel muziek gebruikt. Na de voorstelling was het mogelijk om een kopje te drinken met een stukje cake of taart erbij. Ik had beloofd ook een taart te bakken en te helpen met het klaarzetten van kopjes, koffie, thee en bakwerk.

Hierna ging ik door naar de sporthal, waar op de eerste verdieping de nieuwe jongerenclub geopend werd. De jongeren hebben altijd een club gehad waar men elkaar kon ontmoeten maar van de vorige ruimte was de huur opgezegd omdat er ieta anders in zou komen. Hierna hebben de jongeren erg lang zonder ruimte gezeten en is er uiteindelijk een nieuwe gevonden, in de sporthal. En deze werd 17 februari geopend.

De ruimte ziet er goed uit, maar moet zeker her en der nog aangekleedt worden. Er is een aparte filmruimte, ruimte met tv en zitruimte.

De officële opening bestond uit het houden van de kortste speech ooit gehoord J en het doorknippen van een lint. Hierna kon men naar hartelust eten van pizza die door een plaatselijk bedrijf gesponserd was.

En als laatste deze dag was er een vergadering van de partij. En hierna naar huis om even languit op de bank te gaan.

Janet

2016

Klik op de foto’s om te vergroten.

Nu we een goede relatie hebben opgebouwd met Arn en zijn ouders vonden we het tijd om hem eens bij ons te laten logeren. Hij had er volgens zijn moeder heel erg veel zin in. Zaterdag kwam zij hem bij de winkel afleveren.

Bij thuiskomst zijn we begonnen met een taart te bakken, die bestemd is voor zondag. Daarover later meer. Arn ging ijverig aan het werk en genoot zichtbaar. Wat zijn aandacht ook trok was het roeiapparaat in de kelder. Daar heeft hij heel wat «baantjes getrokken».

Arn is een gemakkelijk ventje. Geen problemen met eten, lust vrijwel alles. Gert had lekker gekookt: pasta met saus en komkommersalade. Hij at er goed van! Tegen kwart over zeven gaf hij zelf aan moe te zijn en heb ik hem naar bed gebracht. Daar nog een verhaaltje voorgelezen waarna hij al ras in slaap viel. Hij heeft heel goed doorgeslapen, tot wel acht uur. Voor ons ook fijn want dan konden wij op de zondagmorgen ook wat langer blijven liggen.

Na een goed ontbijt met gebakken ei gingen we naar buiten. Het was prachtig mooi weer, maar wel koud.

We hebben een wandeling bij de boothuisjes en langs het strand gemaakt.

Prachtig uitzicht over de fjord en de bergen. Er is ook altijd wel wat spannends te vinden langs de waterkant.

Via de voormalige priesterwoning en Elvastien (wandelpad lang de rivier) zijn we weer terug gelopen naar huis.

Nog even bij de gerestaureerde watermolen langs.

We besloten om bij Fjellstova een lunch te nuttigen. Hierna hebben we de auto door de wasstraat gehaald en dat is niet alleen voor volwassenen een leuke belevenis: Arn vond het superspannend.

Hierna gingen we naar het dorpshuis Daar vind de jaarlijkse «UKM» plaats: «Ungdoms KulturMønstring». Jongeren in verschillende leeftijden kunnen optreden met zang, muziek, dans, schilder-, foto- of tekenkunst. Men meldt zich hiervoor per gemeente aan. Er is een officiële jury die kandidaten uitkiezen die zich vervolgens verder kwalificeren naar de provinciale UKM. De taart werd afgeleverd in de keuken, maar we hadden er alvast een klein stukje van geproefd. Lekker 🙂

Het werd een leuke middag met allerlei optredens van voltallige muziekbands tot een kleine danseres; maar meest zangeressen. Ook was er een tentoonstelling met tekeningen, schilderijen en foto’s.

In de pauze namen we uiteraard een lekker taartje.

Aan het eind van de middag kwam iedereen naar voren en kreeg men een diploma voor deelneming uitgereikt. Het werd een leuke middag en na afloop heb ik Arn weer thuis gebracht. Ik kreeg een dikke omhelzing als dank 🙂

Janet

2016

Klik op de foto’s om te vergroten.

Maandagavond met Rotary bezochten we de redactie van de plaatselijke krant Bygdebladet. De krant dekt het nieuws van vijf omliggende gemeenten. We werden welkom geheten door Reidar, de redacteur, en zijn dochter Mari.

We kregen de geschiedenis te horen van de krant vanaf dat de vader van Reidar de krant begon in 1972. Destijds was het kantoor de keukentafel. Nu is het een groot familiebedrijf geworden waar bijna alle familieleden op de één of andere manier in betrokken zijn. Maar men heeft het concern dan ook uitgebreidt met verkoop van accordeons en accordeonmuziek (Norild), restaurant en motel (Systra).

We kregen een rondleiding door alle gebouwen en op de redactie werd een foto van de hele groep gemaakt die bij de volgende uitgave van de krant gepubliceerd werd.

Aan het eind kregen we een kop koffie aangeboden met een wafel en speelden vader en zoon nog een muzikestuk op hun accordeon.

Donderdagavond was er een thema-avond in de bioscoop, in het dorpshuis, met de titel «Tussen hemel en aarde». De film «Mannen fra Snåsa» (De man van Snåsa) werd getoond. Snåsamannen gaat over de man Joralf Gjerstad uit Snåsa, in het noorden van Noorwegen. Hij is geboren met speciale gaven en schijnt duizenden mensen te hebben behandeld gedurende 50 jaar. Als kind had hij volgens hemzelf al speciale gaven en een vooruitziende blik, iets wat in de familie voor kwam. Een oudere vrouw, die hij ooit eens toevallig had ontmoet, had aangegeven dat hij over heel Noorwegen bekend zou worden door het helpen van mensen. Sinsdien schijnt hij mensen te kunnen genezen met oplegging van zijn warme handen en vooruitziende blik (ook op afstand via bijv. telefoon). Het huis waar hij geboren is is sinds 2012 open voor publiek.

Maar niet iedereen heeft een goed woord voor de «kunsten» van Joralf: hij heeft door de jaren heen ook veel kritiek geoogst. Sinds een aantal jaren «behandeld» Joralf, vanwege zijn leeftijd, geen mensen meer; tot grote vertwijfeling van velen. Ter gelegenheid van de film/documentaire heeft hij toch een aantal mensen ontvangen die verschillende klachten hebben. Op die manier krijgt men een inblik in hoe hij de mensen behandelend en te werk gaat.

De filmzaal zat zo goed als vol. Rond 300 mensen waren er gekomen en de bioscoopchef bepaalde dat er de week erop een extra mogelijkheid gegeven werd om de film te zien.

Na de film was het mogelijk om te discussiëren over de film. In de kleine zaal stonden stoelen en tafels klaar waar koffie en taart genuttigd kon worden. Maar de zaal was veel te klein dus de tussendeuren werden geopend en extra tafels en stoelen werden aangesleept. Men kon zelf met voorbeelden komen van evt. ervaringen met Joralf, of die nu positief of negatief waren. De gepensioneerde dominee kwam onder andere naar voren en vertelde het verhaal over zijn kleinzoon die door Joralf «op afstand» genezen was van een oogziekte. Ook de plaatselijke huisarts kwam aan het woord, die iets meer sceptisch was maar dat de reguliere gezondheidszorg iets mee ropen moest staan voor alternatieve geneeswijzen.

Er kwam verder niet zozeer een conclusie naar voren maar duidelijk is wel dat er voor sommigen meer is tussen hemel en aarde. Of tussen de oren…

Janet

2016

Klik op de foto’s om te vergroten.

Gert ging vrijdag na zijn werk direct door naar Jønsbu. Ik zou nakomen als ik de winkel gesloten had. Er is de afgelopen week veel meer sneeuw bijgevallen en het lag metershoog boven de grond. Zelfs de slagboom zat er helemaal onder. Het was loodzwaar geweest om door de lossepoedersneeuw omhoog te komen! Arme jongen! Maar het was gelukt en hij had daardoor al wel een spoor voor mij getrokken, toen ik na het sluiten van de winkel naar Jønsbu ging. Het was al donker en ik had geen hoofdlampje op, maar ik kon het spoor toch goed volgen.

Boven aan gekomen zat Gert in de warme kamer. Hij had ook al een stuk van het dak sneeuwvrij gemaakt. We hebben een gezellige avond gehad. Zaterdag zijn we samen naar de winkel geweest. Nu Gert werk heeft zit ik doorgaans in de winkel en merk ik dat het toch wel gezelliger is als we er met z’n tweeën zitten.

Ook voor de winkel lag er erg veel sneeuw wat door de sneeuwschuivers neer was gelegd.

Na het sluiten van de winkel gingen we weer terug naar Jønsbu. We zagen dat er een gemotoriseerd vervoersmiddel omhoog was gereden. Daardoor konden we dit spoor gemakkelijk volgen: de pulk pastte precies in het spoor.

Gert heeft de rest van de sneeuw van het dak verwijderd. Dat is de tweede keer dit jaar dat hij dit doet. Zoals op de foto’s te zien is lag er veel sneeuw. Ook de buiten-waterkraan moest tevoorschijn worden gegraven.

Het water was niet bevroren dus we konden de voorraad binnen aanvullen: een grote pan op de kachel voor warm water en een grote emmer voor koud water. Is de leiding bevroren dan kunnen we altijd nog sneeuw smelten in de grote pan op de kachel.

De vogels worden altijd goed verzorgd. In het bakje aan de ruit bevestigd met een zuignap, kunnen we de vogels van nabij bekijken. Prachtig hoe ze af en aan vliegen en soms meerdere zonnebloempitten in de snavel willen nemen, wat vaak niet lukt.

’s Avonds heb ik heerlijk gelezen in het boek «Miniatyrmakeren» van Jessie Burton (Het huis aan de gouden bocht). Over circa 1 ½ week heb ik leesgroep en ik was nog niet eens in het boek begonnen! Het was een paperback met kleine letters en veel pagina’s dus ik zag er enigszins tegenop om er in te beginnen. Maar wat een spijt had ik dat ik dat niet gedaan heb: het is een geweldig boek! Bijna aan het eind gekomen wilde ik het niet uitlezen omdat het boek dan uit was… De hele zondag heb ik er in gelezen. En dat op de dag die gemarkeerd was als de «Kom deg ut-dag!» (Ga er op uit-dag!». Nee, ik heb de hele dag binnen gezeten en kon me niet van het boek «losrukken». Warm aanbevolen boek, dus!

We bleven tot maandag. Gert ging op tijd het bed uit om vanuit Jønsbu naar zijn werk te gaan. Ik bleef wat langer liggen, heb opgeruimd en ben naar huis gegaan. Het was heerlijk om eens drie nachten in Jønsbu te zijn maar ze vlogen net zo snel om als wanneer we er twee nachten zijn 🙁

Janet

2016

Klik op de foto’s om te vergroten (ook met dank aan E&A).

Het was al heel lang geleden dat we Ellen Adri op bezoek hebben gehad. We konden thuis of in Jønsbu afspreken. Omdat wij geen genoeg kunnen krijgen van Jønsbu spraken we zaterdagavond in Jønsbu af. Vrijdag na ons werk gingen we naar Jønsbu, met de pulk en sneeuwschoenen omhoog. Het is al duidelijk merkbaar dat de dagen beginnen te lengen: we hadden geen hoofdlampje nodig.

Met de pulk omhoog

De volgende dag stonden we om 9.00 uur op zodat we rond half 11 in de winkel konden zijn. Is toch leuk om er weer met z’n tweeën te zitten 🙂 Het werd een rustige dag. Januari en februari zijn sowieso rustige maanden!

Ellen en Adri op weg naar Jønsbu

‘s Middags gingen we weer naar Jønsbu waar we op Ellen en Adri wachten. Zij kwamen zonder sneeuwschoenen en konden gemakkelijk in ons reeds getrokken spoor lopen.

Rond 17.00 uur waren ze bij ons en maakten we foto’s van elkaar 🙂

Het was erg leuk om hen weer te zien. Ellen had een supermooie en -lekkere appeltaart gebakken! Mjam! Die werd natuurlijk gelijk aangebroken 🙂

Gert maakte hierna een lekkere chili concarne met salade en ondanks de appeltaart ging die er goed in.

‘s Avonds hebben lang bijgekletst en ook nog een potje Scrabble gespeeld.

Om 24.00 uur hebben we voor Adri gezongen die jarig was en overhandigden we hem een cadeautje.

Jarige Adri!

We hadden niets genoemd dus wellicht overviel het hem ook een beetje, maar leuk vond hij het wel! We moesten natuurlijk met jarig jopje op de foto 🙂

En rond 01.00 uur was het beddegaanstijd. Maar dat werd een beetje anders dan gedacht: wij hadden de logeerdekbedden bij de stomerij gehad en die lagen nog thuis… Maar geen nood: de matrassen werden in de warme woonkamer gelegd, we hadden nog ekstra dekens en zij hadden hun slaaplakens mee, dus kou hebben ze niet gevat. Ook al dacht Ellen dat aanvankelijk wel toen ze met vier lagen het bed instapte 🙂

De volgende ochtend was er nieuwe sneeuw gevallen. De zon kwam mooi door de wolken door.

Na een lekker ontbijt hebben Ellen en ik de afwas gedaan en zijn Gert en Adri een stukje op de sneeuwschoenen gaan lopen. Zij willen ook sneeuwschoenen kopen en zo kon Adri het merk wat wij hebben testen.

Hierna hebben we de spullen ingepakt, Jønsbu opgeruimd en zijn we naar beneden gelopen; Ellen en Adri eerst.

Wij kwamen achter hen aan.

De auto’s waren ingesneeuwd.

Ellen op de achtergrond, met camera in de aanslag 🙂

En terwijl de mannen deze sneeuwvrij maakten, maakte Ellen nog even een mooie foto van Synnylvsfjorden, Skrenakken en Grjotet.

Bedankt voor jullie gezellige bezoek! Graag weer tot een volgende keer!

Janet

2016

Klik op de foto’s om te vergroten.

Het heeft veel gesneeuwd. Daarom zijn we naar Jønsbu geweest om te controleren hoe het met de sneeuwmassa op het dak ervoor stond. Indien dat teveel is moet het er af worden gehaald. We willen niet hetzlefde meemaken zoals de buurman vorig jaar, dat een binnenbalk het door het geicht van de sneeuw begaf… En als we dan toch naar Jønsbu gaan konden we ook Arn mee nemen. Met de ouders overlegd en die vonden het prima. Om 11 uur werd hij door Carina, de moeder, gebracht.

Op weg naar Jønsbu

Normaliter schijnt Arn zeer veel te praten maar begrijpelijkerwijs was hij nu erg stil. Het was voor ons alle drie spannend, want we hadden elkaar nog maar sinds kort ontmoet en leren kennen. Maar ik weet van Carina dat als het ijs gesmolten is dat hij aan éé stuk door kan babbelen. En inderdaad: het duurde niet lang of hij begon geluid te maken 🙂

Goed uitgerust met kleren en sneeuwschoenen

Bij de parkeerplaats werd hij goed ingepakt met skipak, muts, handschoenen en gewapend met sneeuwschoenen en skistaven trotseerden we de sneeuw.

Op een gegeven moment werd het hem al snel te warm en werden handschoenen en skistaven ingeleverd. We deden het rustig aan want die kleine beentjes gaan niet zo snel als de onze.

Het was mooi weer en boven aangekomen inspecteerde hij de hut. Gert maakte een vuurtje aan in de barbeçue en toen die goed warm was hebben we er worstjes boven gegrild. Dat vond Arn geweldig.

Gert ging onderwijl het dak op.

De sneeuw was alweer aanzienlijk verminderd maar het kann geen kwaad om het er toch af te halen.

Terwijl hij daar druk mee bezig was hebben Arn en ik een rondje om Jønsbu gelopen waarna we daarna naar binnen ging om een kaartje naar zijn familie te sturen.

We hebben nog wat gegeten en en gedronken en pakten toen de spullen.

Het was al donker geworden en we moesten hoofdlampjes dragen. Het afdalen was erg leuk. Hij had sneeuwschoenen waar lampjes inzaten die begonnen te flikkeren als hij liep. We moesten ons echter wel haasten want ik zou met Arn naar de kinderbioscoop gaan, en we zouden het net kunnen redden.

Gelukkig kwamen we op tijd binnen. We keken de film „De Goede Dinosaurus“. Prachtige film! Ja, ik heb ook erg genoten. Dit grappige en originele verhaal gaat over Arlo, een onhandige en levendige Apatosaurus met een groot hart. Arlo trekt erop uit en tijdens zijn opmerkelijke reis leert hij een speciale vriend kennen: een jongen uit de mensenwereld genaamd Spot. Zeer aan te bevelen voor zowel jong als oud 🙂

Carina haalde Arn weer op nadat we de bioscoop uitkwamen. Ze vertelde later dat hij het heel erg naar de zin had gehad, raakte niet uitgepraat over wat hij allemaal mee had gemaakt en had het ook allemaal op school verteld. Maar hij was ook erg moe geweest en heeft een hele goede nacht gehad J En telkens als hij in de buurt van de winkel is wil hij kijken of wij er zijn. We hebben inmiddels alweer een nieuwe datum afgesproken, 13 op 14 februari, dan blijft hij een nachtje slapen.

‘s Avonds ben ik weer naar de film geweest, „The Revenant“, gebaseerd op een waargebeurd verhaal uit 1823, waar ook een roman over is geschreven, met in de hoofdrol Leonardo DiCaprio. Diep in de wildernes wordt de hoofdpersoon ernstig verwond als hij door een beer aangevallen wordt en daarna verlaten wordt door zijn eigen groep. Desondanks, zowel alleen en de dood nabij, weigert hij op te geven en zal hij vechten totdat hij de man die hem verraadde en zijn zoon vermoordde, gevonden heeft. Een heftige maar mooie film.

En zo vloog ook dit weekend weer om.

Janet

2016

Klik op de foto’s om te vergroten.

Weer een koorjaar is er voorbij en dat wordt afgesloten met de jaarvergadering. De laatste was op 13 februari 2015. En daar was ik blij mee. Na vier jaar vond ik het echt welletjes geweest en heb ik me niet verkiesbaar gesteld. Vorig jaar twijfelde ik al maar liet me overhalen nog een keer voort te zetten, maar nee, nu moet iemand anders het overnemen.

We hielden de vergadering in de Gamlebanken, het clubgebouw van de Rotary. Er kwamen 22 leden, een goede opkomst. De vergadering verliep goed en er is een nieuwe voorzitter gekozen.  Terje heeft het estafettpinnetje van me overgenomen. Hij bedankte me voor mijn inzet van de afgelopen jaren en ik kreeg een plant overhandigd.

Het bestuur heeft een aantal nieuwe gezichten gekregen en het is goed dat er gewisseld wordt en er “nieuw bloed” inkomt, met nieuwe frisse ideeën.

Zoals elk jaar had iedereen weer wat te eten mee genomen waar na de vergadering goed van gegeten werd.

Het werd een gezellige avond!

Maar ik ging op tijd naar huis, want zaterdag moest ik weer in de winkel staan.

Janet

2016

Klik op de foto’s om te vergroten.

11/1: Gert is begonnen in een nieuwe baan. Hij is begonnen bij Byrg Kompetansesenter in Stranda. Op deze pagina vindt je een foto van hem (scroll naar beneden), evenals op deze pagina. Byrg Kompetanse is een soort van sociale werkplaats waar mensen, die niet in een reguliere baan „passen“ zinvolle dagtaken en -indelingen krijgen, met ondersteuning; toegepast op de capaciteiten en talenten die ze hebben. Gert‘s taken zijn met name gekoppeld aan het verhogen van activiteiten, zodat nog meer mensen aan het werk kunnen, maar die ook zorgen voor het verhogen van de inkomsten. Hij is goed opgenomen deze dag en heeft het erg naar zijn zin.

12/1: De eerste oefenavond van koor in 2016 ligt achter ons.

13/1: De gemeente arrangeerde een vergadering waarin cijfers van een onderzoek waarin jongeren tussen 14 en 16 jaar werden gevraagd om te vertellen over allerlei onderwerpen zoals school, vrije tijd, werkdruk, ouders en vrienden, kijk op de toekomst, pesten, gezondheid, roken, narkotica, geweld en meer. De cijfers werden gepresenteerd door „Ungdata“, een bureau die door de gemeente was ingeschakeld om het onderzoek uit te voeren. De antwoorden en cijfers werden vergeleken met de nationale gemiddelden. Daaruit komt naar voren dat de jongeren het in onze gemeente eigenlijk goed naar de zin hebben.

De avond werd geleid door twee jongeren uit die leeftijdsgroep. Drie andere jongeren gaven een indrukwekkende presentatie waar met name de onderwerpen „Veilig opgroeien“, „Geestelijke en lichamelijke gezondheid“ en „Pesten“ naar voren kwamen. Helaas was de locale krant niet aanwezig en omdat ik het een onderwerp vond waar meer mensen over moesten weten heb ik een artikel ingezonden naar de krant die een week later werd gepubliceert.

14/1: Veel sneeuw en verkoudheid! Desondanks heb ik toch drie kwartier hard gelopen, op schoenen met spikes eronder. ‘s Avonds ben ik met Hilde, een vriendin, naar proef-yogales geweest. Dit was een cadeau aan haar en ik kon ook een lesje meevolgen. Maar yoga is niet mijn ding, dus het blijft bij die ene keer. Aansluitend ben ik met Hilde uit eten geweest en hebben we lekker bij kunnen kletsen.

16/1: Zondag kregen we bezoek van een duitse familie die sinds een 8-tal jaren in Noorwegen woont. We kwamen met hen in contact nadat de vrijwilligerscentrale een oproep op hun Facebooksite had geplaatst met de vraag of er mensen waren die „reservegrootouders“ wilden zijn voor een familie met kinderen. Deze oproep kreeg mijn aandacht omdat we het er wel eens over gehad of we niet een soort van opa en oma konden zijn voor een kind die geen grootouders heeft of die ver weg wonen. We wilden echter eerst iets meer van de familie weten en hebben voor de kerst een gesprek hierover gehad met de wijkverpleegkundige, die het gezin kent. Het gaat om een gezin met drie kinderen. De oudste is een jongetje van zes jaar en twee meisjes van vier en één jaar. Het gaat in dit geval met name om de oudste (Arn) die de nodige aandacht nodig heeft. Na het gesprek met de wijkverpleegkundige besloten we dat zij de familie zou inlichten dat er zich mensen gemelst hadden en wie. En dat we het verder op zouden pakken na O/N.

Toen de familie hoorde dat wij ons gemeldt hadden waren ze heel erg blij. Ze kenden ons wel, maar wij hen niet. En deze zondag hebben we dan kennis gemaakt met het hele gezin. Dat was erg leuk. Leuke kinderen ook. Dat is belangrijk want om zo’n rol te hebben (ook al noemen we ons geen grootouders of opa en oma!!, eerder oppasouders, of zoiets) moet er wederzijds goed contact zijn. We besloten dat we Arn eerst eens een dag zouden „nemen“ en dan verder bekijken hoe het gaat. Volgende week zondag gaan we naar Jønsbu en dan nemen we Arn mee.

17/1: Gert en ik hebben samen hard gelopen in de verse sneeuw. In de middag zijn we naar een voorstelling van de plaatselijke chearleaders in de sporthal geweest. De groep zal binnenkort naar Drammen gaan om zich daar te kwalificeren voor NM Chearleading. De laatste jaren is de groep van chearleaders in de gemeente enorm gegroeid. We konden genieten van twee optredens: de jongsten en de ouderen. Erg leuk. Voor het optreden was het mogelijk om koffie en taart te kopen en ook werden er loten verkocht.

Helaas konden we niet alles zien omdat er in de middag ook een optreden was van een accordeon- en zanggroep. Maar hier kon ik geen plezier uit halen: hetgeen ik hoorde sprak me niet aan en ik ben dan ook in de pauze naar huis gegaan.

‘s Avonds zijn we samen naar de bioscoop geweest en hebben de noorse film „En mann ved navn Ove“ (Een man met de naam Ove) gezien. Een dramakomische film over de 59-jarige man Ove, een man met een kort lontje, chronisch slecht humeur, die met ijzeren hand controle houdt over de woonwijk waar hij zelf ook woont. Houden mensen zich niet aan de (zijn!) regels dan kan men verwachten daarop streng te worden aangesproken. Als de hoogzwangere Parvaneh met familie tegenover Ove komt te wonen veranderd het nodige is dat de start van een komisch en hartverwarmend verhaal over een onverwachte vriendschap.

18, 19 en 20 januari heb ik in het ziekenhuis gewerkt. Die dagen viel er ook weer veel sneeuw.

21/1: Ik moest de winkel in zien te komen maar daar moest ik me eerst door een laag sneeuw graven om bij de voordeur te kunnen komen. Maar daarna kon ik dan toch open gaan. De onderlaag voor de deur was glad en daar heb ik zout op gestrooid. We hebben uiteindelijk ook met oudere klanten van doen.

Wil men trouwens een mooie autotocht in de sneeuw zien, van Ålesund naar Sjøholt (waar wij wonen, dan kan men die op dit filmpje zien (met dank aan Theo).

De januarimaand zit er alweer bijna op en nu al is erg goed te merken dat de dagen lengen 🙂

Janet