2018
Klik op de foto’s om te vergroten
Het ligt alweer even achter ons maar helaas verliep onze wandelvakantie van Muldalen naar Oslo op dag vijf iets anders dan we gehoopt hadden. Maar daarover later meer.
We begonnen maandag te lopen; in zeer warm weer. En het ging gelijk stijl omhoog bij Muldalen.
Verder Tafjordfjellet in. Door dalen en over bergen, over mooie paden, sneeuwvelden en grote rotsblokken.
Het ging steeds hoger. De rugzak was nog op z’n zwaarst, en het was zo warm! Dus veel drinken. En in een meertje badderen. Ons eerste tentplaatsje was omkranst met stenen maar we vonden een plekje waar de tent precies kon staan!
Ik zal hier niet alle dagen beschrijven maar de volgende dagen ging het verder richting Reindalsseter, Danskehytta, Grotli fjellhotel, Sotasæter.
We hebben voornamelijk mooi weer gehad, maar ook een dag met regen.
Stromende rivieren en mooie bruggen over.
Klauteren aan kettingen en touwen bevestigs aan een stijle bergwand.
En Gert altijd maar in de weer met de kaarten.
Mooie steenmannen kwamen we ook tegen, maar ik hou het liever bij een warme man 😉
Vele koffie- en soeppauzes.
Vader bellen om te feliciteren met zijn 91e verjaardag en op hem proosten met een kop koffie.
Vrijdag 20 juli, de vijfde dag, heb ik nog een interview gegeven aan de locale radio van NRK M&R. Zij hadden te horen gekregen dat we deze tocht zouden lopen; en dat vonden ze nieuws genoeg om aandacht aan te besteden. We hadden met de journaliste afgesproken dat ze ons zou bellen als er mobiele dekking was. En dat was er op Sota Sæter.
Hier kan het interview geluisterd worden (voor de liefhebbers en noors-verstaanders).
Na het interview ging het redelijk stijl omhoog en kwamen we op rond 1600 meter hoogte veel rotspartijen tegen.
Die dag viel Gert. Hij bleef met zijn stok ergens haken en mistte daardoor zijn evenwicht. Hij viel op zijn rechter hand en hoorde „Knak!“. Erg veel pijn. Ik heb verbonden zo goed als het ging. Eerst een handdoek om zijn arm (vanwege de haren) en toen strak tape erom. Na wat rusten, eten, drinken en een paar pijnstillers konden we doorlopen. We moesten nog circa 12 km tot de volgende hut lopen.
Maar het geluk was niet met ons: ik viel 30 minuten later. Gert liep voor me en waarschijnlijk heb ik meer op hem gelet dan dat ik keek waar ik liep. Ik viel ook op mijn rechterhand, maar hoorde geen knak. Deed ook niet zeer (aanvankelijk). Dus we konden gewoon doorlopen. Maar tijdens het lopen en gebruik van de wandelstaven begon mijn pols toch erg zeer te doen en kon ik hem ook niet meer gebruiken.
Om een lang verhaal kort te maken: we kwamen bij de berghut aan, hebben telefonisch contact gehad met de dichtsbijzijnde huisarts (op ruim 1,5 uur rijden vanaf de berghut), bestelden een taxi die ons naar de huisarts zou brengen en waar we twee uur op moesten wachten, onderweg belde de huisarts dat we het beste door konden rijden naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis met røntgenafdeling, dat was Førde op nog eens twee uur rijden. Daar kwamen eindelijk om 01.30 uur ‘s nachts aan. Onderzoek arts, foto’s maken. Uitslag: Gert had gegarandeerd een breuk; ik zeer waarschijnlijk. Onze reacties: Gert keek beteuterd; ik moest alleen maar lachen! Was dit echt mogelijk? Konden we allebei vrijwel gelijktijdig een breuk aan onze rechterarmen oplopen? Ja, blijkbaar wel! Dus daar gingen de armen: in het gips!
Het personeel heeft ervoor gezorgd dat we overnachting kregen in een hotel, daar met de taxi naar toe. Het was uren geleden dat we gegeten hadden en kochten een kant-en-klare salade in het hotel. Ook douchen hadden we nog helemaal niet gedaan; beetje onhandig met de arm in het gips. Maar na douchen, eten en het innemen van pijnstillers rolden we dan eindelijk rond 04.00 uur in bed.
We moesten ‘s morgens wachten op wat het ziekenhuis besloot: of we terug moesten komen of dat we naar huis konden. Tijdens het ontbijt (dus niet lang kunnen slapen) werden we gebeld: we konden naar huis; ze zouden eerst de papieren in orde maken. Die heb ik nog weer met een taxi op moeten halen en konden we een half uur later de bus naar Ålesund nemen.
Onderweg werden er veel ogen op ons gericht. Sommigen kwamen naar ons: „Mag ik wat vragen…?“ Dus legden we uit dat het werkelijk waar was dat we allebei onze pols gebroken hadden. Tragi-komisch allemaal. Ja, ja, ben je solidair met elkaar, dan ben je solidair met elkaar 🙂
Thuis aangekomen werden de rugzakken weer uitgepakt en moesten we natuurlijk wennen aan onze arm in het gips, maar we hebben er maar wat van gemaakt.Gert probeerde toch zo goed en kwaad als het ging te koken.
Op maandag hadden we een afspraak op de othopedische afdeling in het ziekenhuis in Ålesund. Daar werden de papieren rond ziekmeldingen en verdere controles geregeld. Op de vrijdag erna zou er van mijn pols een MRI-scan gemaakt worden want een breuk in het bootbotje in de pols is vaak moeilijk te zien. Dan kann zo’n scan uitsluitsel geven. Na de scan naar de polikliniek en daar kreeg ik het goede bericht dat er geen breuk te zien was. Hoera!! Dus bij mij kon het gips eraf. Dat maakte ons dagelijks leven een stuk gemakkelijker.
Het was echter vreselijk jammer dat we onze vakantie af moesten breken. Een vakantie waar we ons zo op verheugd hadden en vooral zo’n behoefte aan hadden. Maar na 110 km was het dus plotsklaps stop. De resterende 390 km bewaren we dan maar tot volgend jaar. We hebben er maar het beste van gemaakt en onze vrije tijd hebben we goed benut, waarover later meer.
Janet
