2015
Klik op de foto’s om ze te vergroten.
Bij hotel Grotli
Een tijdje geleden hadden we met Marit en Reidar afgesproken om een skitocht in de bergen te maken, met een overnachting in een berghut. Gert en ik hebben dit nog nooit gedaan, maar hadden wel altijd al de wens. We zijn bekend met hoe dat in de zomer gaat maar om het initiatief in de winter te nemen ontbrak het ons aan lef, omdat we niet goed wisten hoe we dit aan moesten pakken. Daarom waren we met de uitnodiging van M&R dan ook erg blij, zo kunnen we het kunstje van de deskundigen af kijken. Vrijdagmiddag pakten we de spullen in, haalden M&R ons op en reden we via Stryn naar Grotli. Grotli ligt op zoveel hoogtemeters dat je in Stryn nog in een groen lentedal rijdt maar in Grotli midden in een winterlandschap terecht komt. Het is een prachtig gebied op deze hoogte. Toen Gert en ik voor het eerst in Noorwegen waren in april 1997 zagen we hier onze eerste rendierkudde.
Hotel Grotli
We overnachten in hotel Grotli. Van de buitenkant zag het er niet zo bijzonder uit maar binnen hing er een heerlijke sfeer. De sfeer van vroeger is behouden. En de vijfde generatie runt dit familiebedrijf al. In een aparte ruimte is zelfs een een kleine fototentoonstelling van de historie van het hotel te zien.
Na het inchecken en de spullen op de kamer te hebben gebracht gingen we beneden in de bar een aperitiefje drinken. Om 19.00 uur was er een buffet. Dat zag er heel goed uit en alles was zelfgemaakt, zelfs de zuurkool. We proefden alles en onze buiken wereden (tè) vol en rond.
Daarna hebben we even een frisse neus gehaald buiten en de omgeving een beetje bekeken. Het is een echt wintergebied: er zijn liften die je naar de top van de slalompistes brengen. En er zijn plannen om de pistes uit te breiden. We zijn redelijk op tijd gaan slapen en de volgende ochtend stond er weer een geweldig ontbijtbuffet klaar. We hebben uitgescheckt en de spullen die we niet nodig hadden in de auto gelegd. En toen begon de tocht van circa 13 km. Achter het hotel is een slalomgebied en veel mensen waren al aan het slalommen.
De top is aan het eind van de skilift
We moesten dus eerst een stuk omhoog, tot aan de top naar het einde van de stoeltjeslift. Hierna vlakte het gebied enigszins uit. Op deze link kun je de de lengte en stijgingsgraad zien.
Skivel onder de ski’s geplakt
We kwamen goed omhoog met de „skifeller“ (skivellen) onder de skiën. Dit zijn lange „riemen“ met kunststof „haren“ die je onder de ski’s kunt plakken. De haren liggen allemaal in dezelfde richting en zorgen ervoor dat je frictie krijgt met de sneeuwonderlaag en men met de ski’s recht omhoog kan. Daarom kun je relatief goed omhoog lopen met de ski’s omdat je beter grip hebt op de sneeuwlaag. Is er een afdaling en glad zijn de vellen ook een voordeel. Het eerste uur werd een flinke opwarmer. Maar boven woei de wind dus kleren uitdoen was geen optie. De wollen onderbroek onder de skibroek, wollen kleren onder het windjack, de wollen muts en wanten kwamen goed van pas.
Marit, Reidar en Janet
Korte pauze
Na de top was het grotendeels licht omhoog met ook zeker af en toe een lichte afdaling. Met de vellen onder konden we toch “glijden”, zonder al te veel controle te verliezen over zowel de ski’s als de snelheid, iets wat Gert en mij uitstekend past, want zulke helden zijn we niet op de ski’s.
Gert
Gert wacht op ons in de beschutting van een grote steen. De “kvisten” late goed zien waar we heen moeten.
De omgeving was prachtig. De bergcontouren waren goed te zien, evenals de meren die vlakke sneeuwvelden gaven.
Kruispunt
Af en toe zagen we een steenmannetjes boven de sneeuw uitsteken, met de rode T er op, die in de zomer dienst doet als “wegmarkering”. In de winter worden er „kvister“ gezet: takken die in de sneeuw worden geplaatst. Als je die volgt kom je er vanzelf.
Achter me een “kvist” (tak)
We hebben twee keer gepauzeerd om wat te eten, maar echt lang kon dat niet want dan kreeg de wind je te pakken. We hadden geen sneeuw(storm) gelukkig maar echt mooi zonnig weer was het ook niet, ook al was de zonnebril wel prettig om op te hebben.
Gert was meestal degene die voorop ging. Hij had (geloof het of niet) een goed tempo. Daarna volgde ik en achteraan kwamen meestal Marit en Reidar. Ik maak daaruit op dat we een goede conditie hebben. Trouwens: voor M&R was het ook de eerste keer dat zij zo’n wintertocht maakten. Dat hoorden we onderweg pas. En wij maar denken dat zij „proffs“ waren 🙂
We komen bij de noodhut van Danskehytta aan. Gert arriveert als eerste
Bij de laatste pauze, een grote steen, konden we Danskehytta (Deense hut) tegen de “skyline” al zien liggen: hij ligt op een bergkam tussen twee dalen in. Van zowel de ene als de andere kant is om die reden de hut op afstand al te zien (ook van de andere kant van de bergkam is de hut te bereiken).
De naam van de hut heeft zijn oorsprong in dat de hoofdfinancierders uit Denemarken komen. Er is onder de bevolking van Denemarken een inzameling gehouden toen de noorse toeristenvereninging 125 jaar bestond in 1993. Door de kleur gaat hij in de zomer ook helemaal op in het landschap.
Na circa 4,5 uur waren we op de plek. Het laatste stuk was nog even een flinke klim! Er staan twee hutten: de hoofd- en de noodhut. Wij zijn in de noodhut gegaan: die is kleiner en daardoor gemakkelijker en sneller warm te krijgen. Er zijn twee slaapkamers dus we hadden elk ons slaapvertrek. Eerst zorgen voor opwarmen van de hut en voor de nodige sneeuw in de emmers en pannen wat tot water omgezet kan worden.
Danskehytta in de winter, te zien vanuit de lucht (geleende foto). In de cirkel de noodhut waar wij overnacht hebben.
Hoofdhut links, noodhut rechts (geleende foto)
De hut ligt in een stenig kaal berglandschap en door de kleur gaat hij helemaal op in de omgeving.
Noodhut links, hoofdhut rechts (geleende foto)
Danskehytta in de zomer, met de hoofdhut in het midden, noodhut rechts en overige gebouwen links van de hoofdhut (geleende foto)
Eenmaal binnen begon buiten ook de zon te schijnen, mooi!
Uitzicht in de richting waar we vandaag kwamen
De zon komt door!
Ik was zelf behoorlijk moe en kreeg mijn lijf maar niet warm. Ben om die reden even op bed gaan liggen en heb een poosje geslapen. Daarna nog niet helemaal warm en kreeg ik van Reidar een extra fleecetrui te leen. Wat ik nodig had was een goede maaltijd. Die kregen we in de vorm van een hertengoulash.
Marit had die thuis al gemaakt en ingevroren. De ijsklomp had ze meegedragen in de rugzak. Dat smaakte ontzettend lekker! Rijst erbij en een salade die we nog in Stryn hadden gekocht! Mjammie! Hierna begon ik me beter te voelen!
’s Avonds hebben we ons vermaakt met Ludo, het noorse Mens-erger-je-niet. Tegen 22.00 uur gingen we naar bed. Gert en ik hebben goed geslapen, maar het was warm. Om die reden hadden Marit en Reidar niet zo goed geslapen. Rond 08.30 uur waren we wakker. Na een goed ontbijt, het inpakken van de spullen en het weer netjes en schoon achterlaten van de hut begonnen we met de terugtocht; zelfde weg terug.
Marit en Reidar op de terugtocht
Eerst weer flink afdalen, niet onze sterkste kant maar we hielden ons redelijk staande. Het was ongeveer hetzelfde weer als de dag ervoor, misschien iets meer zon. Maar het tempo lag hoger met name doordat we nu meer af gingen dalen. Nu lagen M&R meer voorop.
Op een gegeven moment kwamen we echter helemaal niet vooruit. Bleek dat de sneeuw onder de vellen bleef plakken! Dus we haalden de vellen er af en gleden zonder deze naar beneden. Dat ging prettiger en we haalden M&R weer in. En toen zagen we plots de skilift alweer! Dat is dus onverwacht super snel gegaan! Daar wachtten we op M&R en samen zochten we een weg waar we naar beneden konden skiën. Langs de lift gingen we in bochtjes afdalen, maar zonder vellen ging dat toch behoorlijk snel. Niet echt iets voor de „helden“ die we zijn, dus de vellen er weer onder waardoor we meer controle kregen. Uiteindelijk kwamen we dan weer bij het hotel aan, na circa 2,5 uur.
In het hotel hebben we de rugzak omgepakt, andere kleren aangedaan en hebben we daar een heerlijke lunch genuttigd! Hierna begonnen we weer aan de terugweg en waren we tegen 17.00 uur thuis.
Tot een volgende keer!
Het was al met al een geweldige ervaring. Ik vroeg Gert of hij zo’n tocht weer zou doen. Daar stond hij niet negatief tegenover. En ik ook niet! Dus wie weet….
Janet
