2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Zondagmiddag kozen we voor een StikkUT! tochtje in de gemeente Norddal, de buurgemeente van de gemeente waarin onze hut ligt. Met de auto moesten we er naar het beginpunt. We parkeerden de auto, zoals aangegeven was, bij de hoogstgelegen boerderij en liepen over een tractorweg omhoog tot aan Klovsetsætra, op 549 meter hoogte. Die lag werkelijk prachtig.

Daar was ook „de afslag“ te zien richting Vardefjellet.

Gert liep meestal voorop. Het pad was heel goed „uitgeslepen“ dus goed te zien. Verder op hoogte moesten we over een paar sneeuwveldjes.

   

Bij Vardevatnet hadden ze langs het water een mooi pad vans tenen aangelegd en vandaar was het niet zo ver meer.

   

Vanaf Vardefjellet (93 meter hoogte) heb je een gewedlig uitzicht!

   

Richting Tafjordfjellet, Norddal, Eidsdal, Sunnmørsalpene en bergen van Stordal zoals Blåfjellet.

We hebben een tijd op de top gezeten en genoten van al het moois om ons heen vor we de afdaling inzetten.

Toen we weer bij Klovsetsætra waren hebben we een andere route genomen, door het bos. Het werd aangegeven door dit bordje:

Dat was een hele goede keus. Prachtige dingen kwamen we tegen zoals mooie stenen bruggetjes.

En oude geknakte bomen.

   

En een mooi uitgesleten pad met een aangelegde trap.

   

Hierna kwamen we weer bij de boerderij uit en reden we terug naar Jønsbu. Al met al zijn we rond de drie uur onderweg geweest.

Janet

2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Zaterdagmiddag, nadat de winkel dicht ging, hebben we de auto ingepakt en zijn we naar Jønsbu gereden. Dit keer verbleven we er twee nachten.

   

Gert is eerst met de houtvoorraad aan de gang gegaan: het hout wat in het buitenrek lag te drogen buiten, heeft hij in zakken gedaan en daarna onder de veranda gelegd achter de „oudste“ zakken. Een lekker sleepwerkje.

      

Het was heerlijk weer en we hadden al besloten dat we zouden gaan barbeҫuen. Er zijn daar allerlei lekkere vlees- en vissoorten voor geschikt. Wij kozen dit keer voor een, in Nederland omstreden, stukje vlees: walvisbiefstuk. Dit verkopen we in onze winkel en en er is geregeld vraag naar; ook al zijn er ook noren, weliswaar zonder grote prostesten, die er moeite mee hebben.

   

Gert heeft het in mooie stukken van circa 2 cm gesneden. Daarna alleen gepeperd en ging het daarna op de barbeҫue, elke zijde twee minuten.

   

Het resultaat was bijzonder! Ik ben helemaal geen biefstukmens en in de winkel of in een restaurant zal ik nooit biefstuk (van de koe) bestellen. Maar dit was echt superlekker! Zo mals, het smolt bijna op de tong. En absoluut geen traansmaak, zoals sommige mensen denken dat dat er aan zit. Samen met verschillende gegrilde groentes en een mooi glas rode wijn was het een perfecte maaltijd!

We hebben heel lang buiten kunnen zitten, zo warm als het was. En de schapen zijn ook al weer los gelaten in de omgeving. We schermen de voorzijde van de hut voor hen af oor kettingen te spannen. Als die keutels voor de deur…

De volgende dag hebben we lang uitgeslapen. We hadden afgesproken dat we een wandeling van StikkUT! in de buurt zouden maken. Zo gezegd zo gedaan. Ik schrijf daar in een volgende weblog over. Ook die dag was het nog geweldig mooi en warm zonnig weer.

Toen we van de wandeling terug kwamen konden we ook buiten zitten. In het vogelhuisje, die Gert ooit getimmerd heeft en die aan de grote dennenboom hing, zaten vogels in. De zwart-witte vliegenvanger-ouders vlogen af en aan. Ging pa of moe in de opening zitten met een maaltje in de snavel dan hoorde je de jongen hevig piepen. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, heb de trap gepakt en heb er voorzichtig ingekeken.

Eerst dacht ik dat er één vogeltje inzat, maar toen ze merkten dat er beweging kwam ging plotseling hun bekkie open en gaapten me twee grote oranje „smoelen“ me aan. „Sorry, maar ik heb echt geen eten voor jullie!“

    

Snel het kastje weer dicht en de ouders hun werk laten doen, iets wat ze met precisie voortzetten.

‘s Avonds hebben we weer kunnen barbeҫuen. Dit keer zalm en een stukje kipfilet. De groenten bereiden, zoals de dag ervoor, bevielen zo goed dat we die weer zo gemaakt hebben. Nu met een avocadomoes erbij. Lekker!

Maandagochtend moesten we helaas een beetje op tijd opstaan omdat we bij producenten langs moesten om nieuwe waren op te halen en Gert ’s middags een afspraak had.

Janet

2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

De laatste leesgroep voor de zomer vond niet plaats op de bibliotheek, maar op de vrijwilligerscentrale. Helaas waren we dit keer maar met vijf dames omdat sommigen al met vakantie waren of andere activiteiten hadden. Maar we hadden het erg gezellig.

Vigdis vertelde over de schrijfster en Elin had het uittreksel van het boek. Het boek wat we bespraken was „Jeg har en teppe av tusen farger“ (ik heb een deken met duizend kleuren) avn Anne B. Ragde. Het boek beschrijft de relatie die de schrijfster, Anne dus, had met haar moeder. Ik heb het boek helaas niet kunnen lezen, had er de tijd niet voor maar ga dat na deze avond zeker doen omdat de overige lezeressen het een mooi boek vonden.

   

Hierna was het de eer aan Emma om te vertellen welk boek zij uit had gekozen om deze zomer te lezen en ze kwam toch met een boek tevoorschijn!! Eentje met meer dan duizend bladzijden. Nou, dat doodde gelijk al mijn leeslust: als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel aan dikke boeken. Aan een boek met max 300/350 bladzijden heb ik meer dan genoeg. Ik heb ook nog zoveel andere activiteiten  te doen en dingen te lezen in mijn vrije tijd zoals gemeenteraadsstukken…

Maar het was een grapje van Emma! Ze wilde laten zien wat zij wilde gaan lezen 🙂 Haar keus voor ons viel op „Den ene pluss en“ van Jojo Moyes. We hebben al eens eerder een boek van haar gelezen.

We spraken af dat we tijdens de eerste leesgroep na de zomer een korte evaluatie zouden hebben. We hebben nu 6 jaar vele avonden samen met boeken doorgebracht en sommigen hebben beheofte aan wat verandering. Dus in de zomer gaan we er eens over nadenken wat we evt. aan kunnen passen.

Ook was er behoefte aan een overzicht van alle tnt gelezen boeken. Die lijst hou ik altijd voor mezelf bij en deze heb ik aan de dames toegezonden.

48. «Jeg har et teppe av tusen farger» van Anne B. Ragde (Noorwegen)
47. «Sagaens kvinner» van Vera Henriksen (Noorwegen)
46. «Mot en ny sommer» van Janet Vanme (Nieuw Zealand
45. «Trost i taklampa» van Alf Prøysen (Noorwegen)
44. «Summen av dagene» van Isabel Allende (Chili, USA)
43. «Det kommer en pike gående» van Inger Hagerup (Noorwegen)
42. «Synder» van F. Sionil José (Filipijnen) – Aangevuld met een eetavond
41. «Før snøen kommer» van Britt Karin Larsen (Noorwegen)
40. «En blå kjole van Herr Hitler» van Toril Brekke (Noorwegen)
39. «De svarte skilteen» van Lars Mørch Finborud (Noorwegen)
38. «En by som Alice» van Nevil Shute (Engeland)
37. «Et helt halvt år» van Jojo Moyes (Engeland)
36. «Hundre år» van Herbjørg Wassmo (Noorwegen)
35. «Perlen» van John Steinbeck (USA)
34. «Ta vare på mamma» van Kyung-sook Shin (Zuid-Korea)
33. «Rødt korn » van Yan Mo (China)
32. «En midtsommernattsdrøm» van William Shakespeare (Engeland)
31. «Lasso rundt fru Luna» van Agnar Mykle (Noorwegen)
30. «Middag i Jenin» van Susan Albuhawa (Jordanië)
29. «Tirsdagsdameen» van Monika Peetz (Duitsland)
28. «Svik» van Trude Teige (Noorwegen)
27. «Kneleren» van André Brink (Zuid Afrika)
26. «Hjerter i Chili» van Laura Esquivel (Mexico) – Aangevuld met een eetavond
25. «Kongens hjerte» van Gaute Heivoll (Noorwegen)
24. «Kristallslottet» van Jeannette Walls (USA)
23. «Mandelplukkersken”» van Simonetta Aqnello Hornby (Italië)
22. «Mitt bankande hjarte», «Keegan og sjiraffen» en «Mor og far i himmelen» van Ald Kjetil Walgermo (Noorwegen)
21. «Dager i stillhetens historie» van Merethe Lindstrøm (Noorwegen)
20. «Å telle duer» van Marie-Sabine Roger (Frankrijk)
19. «Hjem til Jul» van Laila Stien (Noorwegen)
18. «Smaken av eplekjerner» van Katharina Hagena (Duitsland) – Aangevuld met een eetavond
17. «Guernsey forening for litteratur og potetskrellpai» van Mary Ann Shaffer (Engeland)
16. «Gulldronning, perledronning» van Margret Skjelbred (Noorwegen)
15. «Hundre hemmelige sander» van Amt Tan (China)
14. «Utrenskning» van Sofi Oksanen (Finland)
13. «Når du ser meg» van Siri Hustvedt (USA, deels Noorwegen)
12. «Kjærlighetens historie» van Nicole Kraus (USA)
11. «Ikke drep en sangfugl» van Harper Lee (USA)
10. «Drømmehjerte» van Cecilia Samartin (Cuba) – Aangevuld met een eetavond
9. «Tonje Glimmerdal» van Elin Parr (Noorwegen)
8. «Polulærmusikk van Vittula» van Mikael Niemi (Finland)
7. «Den trettende fortellingen» van Diane Setterfield (Engeland)
6. «Kvinnen som kledte seg naken for sin elskede» van Jan Wiese (Noorwegen)
5. «Natta blir til regn» van Thore Eithun Helland (Noorwegen)
4. «Siegfried» van Harry Mulish (Nederland)
3. «Kvinnen van Månen» van Milena Agus (Italië)
2. «Tett inntil dagen» van Mustafa Can (Zweden, oorspronkelijk Turkije)
1. «Vest for solen, syd for grensen» van Haruki Murakami (Japan)

Tot slot nog een mooi plaatje van Sjøholt, gemaakt van de andere kant waar wij wonen.

Janet

2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Samen met Gert heb ik na het avondeten een kort StikkUT!-tochtje gemaakt: naar Kvitsteinen of Kvitneset, zoals de omgeving ook heet. Het pad begint bij het haventje in Vaksvik, in onze gemeente. Ongeveer een jaar geleden was ik hier ook.

Toen we er aan kwamen was men in volle gang voor het in orde maken van St. Hans voor de dag erna: de langste dag wordt gehuldigd met het aansteken van een vuur. Op veel plaatsen in de gemeente wordt dat gedaan, zo ook in Vaksvik. Daar hadden ze een hele mooie gemaakt, mooi spits en als je goed kijkt zie je er ook een heksenpop inhangen 🙂 Met het fjord, de bergen en een cruiseboot maakt dit het plaatsje compleet.

Sinds een aantal jaren ligt er een brug over de rivier bij Vaksvik. De brug is door een architect getekend. Die brug heeft er toe bijgedragen dat het gebied aan de andere kant van de rivier beter toegankelijk is. Het is geen zwaar tochtje. Het pad leidt ons naar de fjord waar Kvitsteinen ligt. Kvitsteinen betekent „witte stehen“ en zoals je kunt zien is het een passende naam. Hier hebben we een kopje koffie gedronken die ik in een thermoskan mee had genomen in een rugzak. Maar het was fris langs het water en na er niet al te lang gezeten te hebben ging de tocht verder, door de bossen, naar Aksleskaret. Het was tussen de bomen gelijk een stuk behagelijker lopen, wat warmte betreft.

We kwamen langs een mooi open veld met meterhoog fluitenkruid. In het noors heet deze plant „hundekjeks“ (hondenkoekjes).

   

Daar heb ik een paar foto’s gemaakt van de burgemeesterkandidaat 🙂 Ook langs een weiland, waar graseieren lagen, heb ik een paar foto’s geschoten.

   

Het was heel bijzonder om te zien dat dit kleine stukje terrein zo afwisselend was.

   

Op het hoogste punt, Aksleskaret, kwamen we het boekje tegen waarin we onze namen noteerden en waar ik de code van de StikkUT!-tocht kon vinden. Met die code kan ik me op de site van StikkUT! registeren.

Hierna ging het iets bergafwaarts, door bossen, langs een oud hek, over een open veld en weer door het bos.

Daar vonden we een oude houten kar tegen. Soort melkbuskar wat door een paard getrokken kon worden? Geen idee. Maar jammer als het daar blijft liggen en weg rot.

Het pad liep hierna langs de rivier naar beneden en we kwamen weer bij de brug en de auto uit.

   

En zo hebben we een leuk uurtje in een mooie omgeving in onze gemeente doorgebracht.

Janet

2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

De winkel Stolt Mat draait nu ongeveer een maand. Laten we dit project eens even aan een evaluatie onderwerpen.

De reacties zijn positief. Mensen vinden het fijn dat er een extra aanbod in het dorp is waar ze andere dingen kunnen kopen dan dat men doorgaans in de supermarkten vindt. De keus in de verschillende supermarkten verschillen ook niet veel van elkaar omdat er allemaal dezelfde groothandelaars achter zitten.

  

Er zijn mensen die nu zelf met ons contact opnemen en vragen of we interesse in hun product hebben om te kopen en verkopen. Bijv. een boer die loslopende kippen heeft en eieren wil verkopen. Een klant die zegt dat haar zoon geen andere eieren meer wil eten dan deze 🙂 Ze zijn ook erg groot! De boer kan inmiddels de eieren niet aanslepen en overweegt nu zeer sterk om er nieuwe kippen bij te kopen zodat hij voldoende aan ons kan leveren.

Het jongere zusje van de vrouw van de boer mocht de geleverde eieren in de koeling leggen. Als mensen eieren willen hebben mogen ze ook zelf de eieren pakken. De gedachte is dat ze dan als het ware zelf de eieren aan het “scharrelen” zijn 🙂

Een visser die vroeg of we interesse hadden in vers gevangen zeeduivel uit het fjord bij Ørskog. Ja, graag! Ik kan nu vanuit het winkelraam aanwijzen waar de zeeduivel gevangen is. Dat heet “kortreist mat” (eten wat kort gereist heeft) en dat is wat de klanten, die ook aan het milieu denken,  willen.

Afgelopen week kwam er iemand, uit Sjøholt, binnen die kwartelhoentjes heeft en vroeg of we eitjes af wilden nemen. Dit soort dingen zijn erg interessant voor ons omdat we weten dat er zeker vraag naar is. Mensen komen binnen en vragen om eieren te reserveren aan hen als we ze weer binnen hebben.

Face book gebruiken we actief en onze site heeft per nu over de 600 likers. Via onze Facebook komen ook leuke reactie binnen:

• Van één van onze producenten (die een soort van dunne crackers maakt) schreef: „Het is leuk om op het Matfestival in Ålesund te zijn en mensen te treffen die zeggen: „Dit heb ik eerder gegeten, bij Stolt Mat J En het blijkt dat zij uit Sjøholt komt en we hebben dezelfde kennissen.“
• Of een reactie van een andere klant: „Ik heb bezoek gehad van vrienden uit Oost-Noorwegen. Ze waren helemaal in extase van de „ramslaukpuré“ die ik bij jou heb gekocht.“ („ramslauk“ is de noorse benaming voor daslook. De plant wordt hier ook wel de knoflook van de Vikingen genoemd. De plant ruikt en smaakt naar knoflook. De bladeren kunnen geoogst worden in het voorjaar, worden gemalen tot puree en met olie in glas bewaard. De knobbels in de grond kunnen als vervangen van knoflooktenen gebruikt worden). De ramslauk verkoopt erg goed.
• Regelmatig zien we mensen terug komen. Sommigen zijn alleen nieuwsgierig en komen kijken zonder te kopen. Prima!
• Mensen zijn positief over de streekproducten. We weten waar ze vandaan komen, wie ze gemaakt hebben en we hebben de producenten bijna allemaal persoonlijk bezocht.
• Als ze de winkel binnenkomen vinden ze het er mooi uit zien: ruim en licht. Het is ook een fijne werkplek. Enige nadeel is dat de vriezer veel lawaai maakt. Daar laten we iemand binnenkort naar kijken.
• We hebben altijd proeverijtjes. Dat werkt: mensen kopen dan eerder een product wat ze niet kennen.
• Natuurlijk is alles kleinschalig en hebben wij geen producten die de overige supermarkten wel hebben, maar zo is het omgekeerd ook: wij hebben dingen die zij niet hebben dus het is een aanvulling op elkaar.
• We zijn drie dagen per week open: donderdag, vrijdag en zaterdag. Niet de hele dag. Zaterdag hebben we de tijd al aangepast want na een uur of twee komen er niet veel mensen meer binnen om wat te kopen. Waarom open blijven als je geen klanten hebt? Dat accepteren mensen ook en houden er rekening mee. Nadeel van de zaterdag is wel dat we een half weekend vrij zijn. Dat willen we gaan compenseren door de maandag er bij vrij te nemen. Zeker als we naar Jønsbu willen is het onbevredigend om maar 1 nacht daar te zijn.
• We zijn er nog niet over uit wat we met de vakantie doen: hulp vragen en open blijven of dicht gaan?

Er zijn ook mensen die er geen hoop in hebben (zeker niet als ze niet bij ons kopen). Dat zeggen ze niet met zoveel woorden maar tussen de regels door… En dat voelden we al nog voor we goed en wel begonnen waren. Dat is soms lastig: je krijgt het gevoel dat je je moet verdedigen. Uiteraard is het geen vetpot. Dat hebben we vanaf het begin zelf ook gezegd. Hebben ook nooit gezegd dat we hier ons hoofdinkomen uit moeten halen. Maar hallo, we zijn net een maand bezig… Vooralsnog zijn we blij met de positieve reactie en de tijd zal moeten leren hoe het gaat.

Grappig detail: Gert vond deze glazen schaal met de afbeelding van een pauw erop, bij de tweedehands winkel in het dorp. Happy!

Janet

2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Nadat zaterdag de winkel dicht ging, zijn we naar Jønsbu gereden. Daar waren we al een tijd niet meer geweest. Helaas kon het maar bij één nachtje blijven omdat we zowel zondag als maandag weer andere plannen hadden. Het was voor de verandering eens mooi weer! En het was fijn om er weer eens uit geweest te zijn. Heerlijk.

Gert heeft een groot deel van de avond buiten gezeten en heeft daarbij de barbecue gebruikt om iets warmte te hebben. We kwamen er achter dat er een zwart-witte vliegenvanger in het vogelhokje nestelde. De beide ouders vlogen af en aan.

Het nestje, wat een zanglijster in het vogelvoederhokje had gemaakt, hebben we er uit gehaald. Dan pas kan je goed zien hoe mooi het er aan de binnenkant uitziet. Door met de borst er steeds over te wrijven, maakt hij het met vochtig materiaal, zoals modder, glad.

We hebben gelezen en ik heb geschreven. Eigenlijk was één nacht veel te kort, maar omdat het eindelijk eens mooi weer was moest ik ook zeer nodig de groentetuin in. Door het slechte weer van de afgelopen weken is het gewoon niet leuk om daar aan de gang te gaan. Daarnaast hadden we ook veel andere dingen te doen ‘s avonds en kwam het er ook niet van.

   

Met het inzaaien van groente was ik natuurlijk veel te laat maar ik ben van mening „zet het er maar in dan zie ik wel wat er van terecht komt“. Ik heb zondag een deel gedaan en ben er maandag mee verder gegaan. Veel gespit dus mijn rug heeft te verduren gehad.

   

Maar nu staat het er allemaal in: capucijners, doperwten, sperziebonen, courgette, ijsbergsla, ruccola, bloemkool, broccoli, spitskool, boerenkool, wortel, rode bieten, snijbiet. En nu op hoop van zegen…

Janet

2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

In de meeste landen in de wereld is polio uitgeroeid. Rotary clubs in de hele wereld hebben daar, naast Bill Gates, in hoge mate een bijdrage aan geleverd, doordat zij „Stop polio“ als hun hartezaak hebben aangenomen. Rotary heeft door het inzamelen van gelden het aantal poliogevallen met 99% op wereldbasis verminderd sinds het eerste project in 1979, vaccineren van kinderen op de Filippijnen, gestart werd. Maar polio heerst nog steeds, met name in die landen waar het moeilijk toegankelijk is, bijvoorbeeld vanwege oorlogen. Te noemen zijn Nigeria en de conflictgebieden tussen Pakistan en Afganistan. Rotary zal doorgaan met het inzamelen van gelden zolang polio nog bestaat.

Samen met de Rotary club van de buurgemeente Vestnes heeft onze club in Ørskog een tocht georganiseerd op de Ørskogfjellet, een berggebied tussen beide gemeenten in.

Dit vond plaats in hetzelfde weekend als de Ørskogdagene, de dag ervoor. Mensen konden zich inschrijven en meedoen met de tocht tegen een inschrijving van 100 kr per persoon. Tussen 11.00 en 14.00 uur kon men zich inschrijven bij de stand bij de parkeerplaats.

   

Vooraf hadden de leden van de Rotaryclub de tocht al aangevangen en spullen omhoog gereden (er gaat een grintpad) met een grote tent, een barbecueapparaat, worsten, koffie, tafels en banken. Dit werd opgesteld tot het eind van de weg.

   

Daar konden de wandelaars uitrusten. Voor degene die verder wilde lopen was dat mogelijk, tot aan Jutevatnet, een prachtige plek aan een meer.

Daar heeft men een paar jaar geleden een „gapahuk“ gebouwd, met ook een grillplaats. Ook hier kon men worstjes, die door een plaatselijke worstenmaker waren gesponserd, zelf grillen boven het open vuurtje. Het was er bij tijd en wijle druk.

   

Het was zeer wisselend weer: zon, regen en ja, het heeft zelfs ook gesneeuwd. Maar iedereen was goed gekleedt en dan is geen enkel weer te slecht.

Voor een artikel in de krant zijn er verschillende foto’s gemaakt, onder andere ook van de presidenten van de resp. Rotaryclubs, Anders P. Grotle en Gert (die op 29 juni zijn „ambtsketting“ overdraagt aan zijn opvolger Ivar).

In totaal hebben een kleine 60 personen meegedaan en met verkoop van poliospeldjes, koffie en worstjes met brood is er een bedrag van 8000 kr opgehaald die in zijn geheel wordt overgemaakt op de internationale polio-bankrekening. Een rotarylid met zijn vrouw, Gert en ik waren de laatste die van de berg weer afdaalden.

Op End Polio valt meer te lezen over Rotary en polio.

Janet

2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Ook dit jaar werden weer de Ørskogdag georganiseerd (zie ook vorig jaar). Deze keer kon ik helaas niet aan alles meedoen, want de winkel moest ook open gehouden worden, zeker nu er zoveel meer mensen in het dorp zijn. Want naast de winkel hadden ook de andere organisaties waarin ik/we actief zijn, een stand op de Ørskogdag: de politieke partij Senterparti en de Rotaryclub. Maar af en toe wisselde ik met Gert af. En dan was het bijzonde rleuk als mensen me aanhielden en vroegen tot hoelaat we open waren, dan konden ze in de namiddag nog even boodschappen bij me komen doen 🙂

Als enige partij in de gemeente hadden we een stand. We hadden vantevoren aangegeven dat we een schaap en lam in de stand zouden hebben, en kregen we daarom een speciale plaats toegewezen: op het gras in het parkje achter de bank (waar ook wel andere stands stonden). Maar helaas kregen we het niet voor elkaar om dieren te krijgen, dus achteraf hadden we op een andere plek kunnen staan. Maar ok, we waren in elk geval zichtbaar als enige politieke partij 🙂

Maar nieuw dit jaar was de „Damenes stilettløp“: vrouwen die op hoge hakken hardlopen. Ik had dit al een jaar in gedachten om te organiseren en wilde een samenwerking daarvoor aangaan met de sportvereniging. Aanvankelijk had de voorzitter daar positief op gereageerd en namen we contact op met de plaatselijke krant. En zij hebben er met graagte een stukje over geschreven. Maar het bestuur van de sportvereniging was niet bereidt mee te werken. Dat was even een domper, maar ik laat me niet zo gauw kennen. Ik kon het ook wel zelf regelen. Want wat ik in mijn hoofd heb…

Via Facebook maakte ik het evenement aan, ik trommelde een klein hulptroepje in en moest maar hopen wie er op af kwam. Sommigen vonden het idiotie (“Je breekt je benen nog!”), anderen wilden dat mannen ook mee konden doen. Maar nee, daar was ik het niet mee eens. Ervaring leert dat mannen vaak winnen en dat gaat ten koste van de dames. Tot vrouw verkleedde mannen werden ook niet toegelaten. En als laatste eis was dat de hakken tussen de 7 en 9 cm moesten zijn.

De supermarkt Coop was bereid tot het geven van de hoofdprijs: een fruitmand. Van Stolt Mat kwamen er ook nog wat producten in. De plaatselijke krant nam een dag voor de run ook nog weer contact op om te horen of het allemaal nog door ging, dus aan extra reclame geen gebrek.

Om kwart over 1 zou de run beginnen en om 13 uur begon de registratie. Theo stond daarvoor aan de startlijn en Gunnar stond aan de eindstreep om te zien wie er zou winnen. Zouden er meer dan tien dames komen dan zou er in groepjes worden gelopen en de winnares uit elke groep moest dan nog een keer lopen. Dat was echter niet nodig, want er kwamen slechts… 2 vrouwen aan de startlijn: Gunnhild en ik.Om te laten zien dat er voldoende deskundigheid aanwezig was ingeval een valpartij, had ik me in mijn ziekenhuiskleding gehesen 🙂

Maar… er was heel wat publiek (langs de kant en met name bij de eindstreep) en ken ik de noren goed dan willen ze eerst graag zien wat dit precies is en zullen er volgend jaar wel meer dames aan mee doen.

Om kwart over 1 precies begon de run. 1-2-3 en rennen maar. Ik had vorig jaar in de uitverkoop al een paar mooie gouden schoenen gehaald. Maar dat mocht helaas geen baat hebben: Gunnhild won! Ik was sowieso niet van plan om te winnen 🙂 Het was superleuk om te doen en ik besloot gelijk om dit volgend jaar weer te organiseren.

Rond half vier werden alle prijzen uitgereikt, ook van de andere wedstrijden, zoals Eggane opp en de kinderrun. Dat wordt altijd gedaan door de voorzitter van de sportvereniging, maar aangezien zij niet meededen met de organisatie van de damesrun, was de eer aan mij om die uit te reiken. En Gunnhild kreeg de grote fruitmand uitgereikt. Nu is het grappig dat zij getrouwd is met de bedrijfsleider van de Coop 🙂

‘s Avonds was het jaarlijkse buiten-dansfeest, met Bjørns Orkester. Dat wordt altijd door Ørskogkoret georganiseerd. Het was helaas niet goed weer en de kans op regen was groot. Daarom werd er op de dag zelf besloten om het dansfeest binnen te houden.

Bjørns Orkester zette alles op en nadien konden ze eten. Ik maak altijd een lekker hapje voor ze klaar want restaurants zijn niet open op dat tijdstip. Ik had een gerecht gemaakt met zalm, komkommersalade, rijst en brood erbij. Dit viel zeer goed in de smaaak. De pannen waren nagenoeg helemaal leeg (of ik had te weinig gemaakt natuurlijk 🙂 ).

Het werd een erg gezellige avond en de dansvloer werd goed benut, maar helaas niet de opkomst die we ons graag gewenst hadden. We hebben wel een redelijke omzet gedraaid maar hadden gehoopt op meer. Het werd een late avond en nadat alles opgeruimd was in het dorpshuis was ik rond half vier thuis.

Bjørns Orkester heeft het echter ook heel erg naar de zin gehad. Ze lieten via een mail weten dat ze ons enorm wilden bedanken voor een geweldige avond bij ons. Ze vinden werkelijk dat we in de eliteklasse van organisatoren vallen. Dat is in elk geval een heel leuk bericht om te ontvangen.

Janet

2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Het koorseizoen loopt ten einde en dat werd afgesloten met een koorfestival (in het noors „songarstemne“ genoemd), in Surnadal in het noorden van de provincie. Vrijwel iedereen van het koor ging mee.

Het transport ging met een bus, samen met een ander koor in de buurt, die ook naar Surnadal ging. Niet iedereen maakte gebruik van de bus want sommigen kwamen ook met eigen auto of met de camper. We overnachten in het internaat van de volkshogeschool, op een paar minuten lopen van het centrum van Surnadal. Ik deelde een kamer met Marit, zoals altijd 🙂

Zaterdagochtend kwamen alle koren, 10 stuks met totaal circa 250 mensen, bij elkaar in het culturele centrum. Alle stemgroepen mosten bij elkaar zitten: sopranen rechts, dan de tenoren, dan de bassen en tot slot de alten. We werden door het organiserende koor welkom geheten en kregen diverse informatie over het verdere verloop van het weekend en de activiteiten. Onder andere over de „flashmob“. Wat is een flashmob? Een flashmob (Nederlands: “flitsmeute”) is een (grote) groep mensen die plotseling op een openbare plek samenkomt, iets ongebruikelijks doet en daarna weer snel uiteenvalt. Vantevoren wisten we dat we hier aan mee zouden doen en vooraf hadden we het nummer toegezonden gekregen: Slavenkoor uit „Nabucco“, de opera waarmee Guiseppe Verdi beroemd werd. Het plan was om dit op te gaan voeren in het winkelcentrum van Surnadal. Een paar mannen beginnen met zingen, anderen sluiten zich erbij aan en halverwege het lied zetten alle stemmen in, 250 in totaal. Iedereen kreeg ook opdracht waar we ons in het winkelcentrum op moest stellen. Het verliep allemaal goed.

Daarna stelden we ons op in een optocht en liepen we vanaf het winkelcentrum naar het centrum van Surnadal. Daar werd de songarstemne officieel geopend door de burgemeester.

Het volgende op het programma was het optreden in de kerk. Elk koor kreeg 10 minuten de tijd om op te treden.

   

Wij zongen Sweet Low, Sweet Chariot, Vitae Lux en Locus Iste. Dat ging allemaal heel erg goed en Jon, onze dirigent was ook zeer tevreden. Ook de overige koren leverden een goede prestatie.

Hierna konden we ons voorbereiden op het avondprogramma. Eerst kwamen we samen in het culturele centrum waar de mensen in het zonnetje werden gezet die vele jaren in he tkoor hebben gezongen.

In ons koor waren dat er drie: Gunnar 20 jaar, Anne Lise 30 jaar en Einar 50 jaar! Wat een prestatie! Ik ga in elk geval voor de 20 jaar-medaille 🙂

Hierna konden we aan de feestmaaltijd beginnen in het hotel. Een heerlijk buffet stond klaar, zowel hoofdgerechten als dessert. Na het eten was het mogelijk om de beentjes van de vloer te laten gaan, maar het was er warm en het geluid was erg hoog. Marit en ik hadden er niet veel zin in en hebben ons vermaakt in het hotel.

De volgende ochtend zag niet iedereen er even „stoer“ uit, en ook de stemmen waren niet gelijk zangvogeltjes, dus het feestje was schijnbaar een groot succes. Maar het 2e optreden moest toch plaatvinden en ook dat ging erg goed. We zongen The Longest Time, Only You en Ellinors Vise; met succes. Wederom was Jon zeer tevreden 🙂

Als toetje serveerden alle koren het publiek op nogmaals een flashmob, met hetzelfde nummer. En daarmee werd het slot ingeleidt van deze songarstemne. We pakten de koffer en reden met de bus weer terug naar Ørskog, waar we rond een uur of 19.00 uur weer aankwamen.

Op You Tube kan men een korte impressie zien van een aantal hoogtepunten van dit weekend.

Janet

2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Net als vorig jaar zijn we ook dit jaar weer met de Rotary op reis geweest. Wederom naar Nederland maar nu met de nadruk op het midden en het oosten van het land. De basisplaats was Zwolle. We waren in totaal met 14 personen.

Woensdag 27 mei aan het eind van de middag vlogen we rechtstreeks vanaf Ålesund naar Amsterdam. Op Schiphol hadden we twee minibussen gehuurd, waarmee we eerst naar Almere reden, waar we bij van der Valk hebben gegeten. Daarna door naar het hotel in Zwolle, net buiten het centrum, waar we de komende vijf nachten zouden verblijven.

   

Donderdag 28 mei brachten we de dag door op De Hoge Veluwe: Kröller-Möller museum en de beeldentuin. De groep was al snel door de speciale tentoonstelling van Vincent van Gogh heen (125 jaar geleden dat hij overleden is), waardoor de geplande lunch in het restaurant Monsieur Jacques vervroegd moest worden. Ik had nog wel langer kunnen kijken, maar de meesten waren al „verzadigd“ met kunst. En als gids pas je je aan. Gelukkig konden we eerder lunchen, en die smaakte goed.

Na de lunch reden we naar slot St. Hubertus. Daar was ik nog nooit geweest. Onderweg hoopten we wilde zwijnen te gaan zien maar met een hert met groot gewei namen we ook genoegen. In het slot hadden we een rondleiding met gids. Prachtig gebouw, zowel binnen als buiten. Aanrader.

  

‘s Avonds hadden we een afspraak bij de Rotaryclub in Oosterbeek. Dity had ik vantevoren ook geregeld. De club heette ons van harte welkom in hotel Bilderberg. We waren uitgenodigd voor een maaltijd waarna we vervolgens elkaar club konden presenteren. De Rotaryclub in Oosterbeek steunt de actie „Hart voor een kinderhart“. Dit behelst dat Keniaanse kinderen met een hartprobleem, iets wat veel voorkomt, geopereerd kunnen worden. Een team van nederlandse artsen, waaronder ook de arts en lid van de Rotaryclub Pieter Stolwijk, opereren deze kinderen om hen zodoende een gezonde toekomst te kunnen geven. Dr. Stolwijk ken ik nog van mijn werkperiode op Rijnstate in Arnhem en het was dan ook erg leuk om hem na al die jaren weer te zien, in deze bijzondere setting. Op deze link is meer over het kinderhart-project te lezen; een prachtig goed doel!

   

Het uitwisselen van de fanen hoort er ook altijd bij en Gert vertelde over Noorwegen en onze Rotaryclub. Aan het eind van de avond hebben we als noren-groep nog een lied gezonden. Zie ook deze link.

Vrijdag 29 mei stond in het teken van „de boerderij“. De dag starten we in Ommen bij bierbrouwerij de Pauw (past leuk bij Stolt Mat), een kleine bierbrouwerij die niet aan marketing doet maar de producten goed af kan zetten. Zouden ze reclame maken dan kunnen ze niet aan de vraag voldoen.

We begonnen al vroeg met alcoholconsumptie want we konden diverse bieren proeven. Voor degene die geen alcohol wilde of kon nuttigen was er een heerlijk sapje beschikbaar.

Het werd heel erg gezellig zoals de foto laat zien 🙂

Hierna door naar Hardenberg waar we pap en mam op gingen halen. De gedachte was dat we langs ‘t Venne zouden rijden, de boerderij waar ik geboren ben. Pap ging bij Gert in de bus en mam bij mij. Het werd een bijzondere rit. Ik vond het wel erg bijzonder om de noren de plek te laten zien waar ik geboren ben en mijn jeugd heb doorgebracht.

   

Door naar Hardenberg waar we een lunch nuttigden in „‘t Klepperhuus“, waar pap en mam ook bij waren. Dit restaurant wordt gerunt door mensen met een verstandelijke beperking. In 2014 was dit restaurant op tv. Op deze link kan men de uitzending terug zien.

   

Terwijl de noren even konden shoppen heb ik pap en mam weer naar huis gebracht. Het was een kort weerzien maar wel erg leuk en fijn!

Vervolgens reden wij door naar Drijber in Drente. Daar bezochten we een boerderij die rond de 750 melkkoeien had. De boerderij wordt gerund door vader en twee zoons. Niet alleen voor mij was een het bijzonder bezoek maar ook voor de noren. Een boer in Noorwegen is vaak al groot als die 25-30 koeien heeft!

   

Iedereen kreeg een overal uitgereikt die ik vantevoren gekocht had. We kregen de hele boerderij te zien, vanaf de kalveren, het jongvee en de koeien. Er stonden verschillende stallen en hoe ouder ze werden schoof het vee steeds verder op met als eind de grootste stal, met melkcarousel waar 60 koeien tegelijk in konden. Waren we een half uurtje eerder gekomen hadden we nog kunnen zien dat er een kalfje geboren was.

De koeien stonden nog in de wei en één van de zoons haalde ze op. Het was een prachtig gezicht toen ze allemaal achter elkaar richting de stal kwamen lopen. Hierna begon gelijk het melken.

   

Ik ging de melkput in en vroeg of ik mee kon helpen melken. En dat kon.

   

Mijn meisjesboerenhart ging er harder van kloppen. Het was werkelijk geweldig!! Zo leuk om te doen!

Ik had heel graag de hele sessie mee willen maken, maar daar hadden we geen tijd voor: vanaf dat de eerste koe gemolken wordt totdat de stal helemaal schoon is verlopen er drie uur. Maar nogmaals: superleuk om meegemaakt te hebben! Gert heeft een filmpje gemaakt en die heeft hij op You Tube gezet. Klik HIER.

We reden vervolgens door naar Staphorst waar we in restaurant Stien hebben gegeten. Het restaurant is een voormalige boerderij. Het eten was echt super lekker en de noren genoten enorm.

Zaterdag 30 mei stond in het teken van verrassingen. Ik had een programma samengesteld wat niemand wist. Gert wist er een klein beetje vanaf maar lang niet alles.

Het was mooi weer en we bleven in Zwolle. Om kwart voor tien moest iedereen in de receptie klaar staan. Daar werden we (vooraf afgesproken) opgehaald door Keetje, een meisje van plezier (theater J ). Zij loodse ons door Zwolle, middels een smaakroute.

Bij zes bedrijven gingen we langs: een koffiewinkel, een bonbonnerie, een heel klein restaurant waar we mosterdsoep konden proeven, een wijnhandel, het Zwolse balletjes huis en tot slot bij een winkel met streekproducten (voor Gert en mij natuurlijk leuk ivm Stolt Mat, waar we ook streekproducten verkopen). Het werd een erg leuke ochtend, die afgesloten werd in een restaurant waar we een lunch nuttigden.

   

   

   

Hierna kon iedereen zijn of haar eigen gang gaan. Shoppen of musea bekijken, wat men maar wilden. Daarvoor is er in Zwolle elk wat wils. Gert en ik bezochten onder andere de Broerenkerk, waar we de mooie glas-in-lood vensters van de noorse kunstenaar Kjell Nupen konden bekijken. Ook hebben we de bakkerij bezocht waar Ella werkte.

Erg leuk om haar in haar „natuurlijke habitat“ te zien 🙂 Gert en ik hebben daarna heerlijk op een terrasje gezeten in de zon, tegenover museum de Fundatie.

Om 17.00 uur was afgesproken dat we elkaar zouden treffen bij een Italiaans restaurant. Daar moesten we uiterlijk om 20.00 uur klaar zijn omdat we aansluitend de laatste verrassing zouden hebben. Ondanks dat het restaurant vooraf had aangegeven dat ze op tijd klaar zouden zijn lukte dat niet. Ik was daardoor behoorlijk gefrustreerd want we kwamen te laat aan in de Grote Kerk waar een concert zou zijn van twee koren: het Grootmannenkoor uit Zwolle en het Koninklijk Heerlens mannenkoor Pancratius. Ik had vantevoren kaartjes gekocht en men had stoelen voor ons gereserveerd helemaal vooraan. Slechts een paar van ons was net de kerk binnen toen men speciaal de Rotaryclub uit Noorwegen welkom heette. En het was dan ook pijnlijk dat dat tegen een rij lege stoelen werd gezegd. Dat restaurant? Ik noem geen namen maar ik ga er nooit meer eten!

   

Maar het werd een geweldig concert. Twee geweldige mannenkoren. Elk had een eigen afdeling met rond de tien nummers elk. Het repertoar was zeer afwisselend en toen één van de koren ook nog een nummer zong van de noorse componist Edvard Grieg, hielden sommigen het niet droog. Daar werd een emotionele snaar mee geraakt. Aan het eind stonden beide koren klaar om nog een gezamelijk nummer te zingen. Daar stonden toch ergens rond de 120 mannen te zingen in die prachtige kerk met die geweldige accoustiek! Prachtig. Een mooie afsluiting van een hele bijzondere dag!

Tot slot gingen een aantal mensen nog wat drinken in de stad. En toen we daar goed en wel zaten kwamen daar twee bekenden binnen: Simon en Nanda! Simon was heel erg verbaasd; ik ook. Maar Gert en Nanda niet: die hadden dat met z’n tweeën bekokstoofd. Zo leuk! De noren verlieten na een drankje de kroeg en bleven wij met z’n vieren nog even zitten. Gezellig!

   

Zondag 31 mei begonnen we de dag in Giethoorn. Helaas was het niet erg mooi weer maar het geluk was aan onze zijde: het regende steeds als we ergens binnen waren. Bij een restaurant begonnen we met koffie en appelgebak waarna we vervolgens met een fluisterboot door de kanalen voeren. Na afsluiting was er nog wat tijd over en voor diegenen die wilden kon er nog een wandeling gemaakt worden. Dat was ook erg leuk, even een frisse neus halen en Giethoorn op een andere manier ervaren dan vanaf een boot.

Terwijl we zaten te wachten op de lunch kwam er een grote groep mannen binnen. En laat dat nou het mannenkoor uit Heerlen zijn! We kwamen helemaal in extase en ter plekke ging het koor speciaal voor ons nog een paar liederen zingen. Geweldig, zo’n gratis miniconcertje 🙂

Hierna ging het naar Dedemsvaart waar we de tuinen van Mien Ruys bezochten. Ook heel bijzonder!

Toen terug naar Zwolle waar we ons klaar maakten voor de laatste avond. Ik had een tafel gereserveerd in ‘t Pestengasthuys. Een bijzonder gebouw met mooie historie. Het werd een hele fijne avond, met ontzettend lekker eten!

   

Maandag 1 juni pakten we de koffers weer en reisden we zonder grote problemen weer terug naar Noorwegen. Het reisgezelschap heeft enorm genoten en toen we ‘s avonds op tijd terug waren voor de Rotary meeting kregen Gert en ik daar als dank elk een fles wijn aangeboden. Binnenkort, bij een bijzondere gelegenheid zal ik de foto’s aan de andere Rotaryleden, die niet mee waren, laten zien.

Janet