2014

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Vrijdag was het goed weer voor de wandeling maar zaterdag sloeg het weer om naar regen. Echt herfst.

Gert had vrijdag al een nieuwe opslagruimte voor hout gemaakt en die staat nu op de plek. Ook heeft hij de uilenkast weer leeggemaakt en hebben we er een nieuwe onderlaag ingelegd. Nu maar hopen dat er weer eieren in gelegd worden.

Ik heb de stukken doorgelezen die op de gemeenteraad komende donderdag worden behandeld. Heb wat brieven geschreven en het boek uitgelezen van de leesgroep. Goed boek, maar met een wat macabere inhoud.

Zondagmiddag hadden we de jaarvergadering van de huttenvereniging. Ik ben penningmeester en secretaris dus hield de notulen bij. Van de 29 huten die er staan waren er 20 gerepresenteerd. Dat is veel. Reden was het electriciteitsproject wat in de omgeving wordt aangelegd. In een eerdere weblog heb ik er al over geschreven.

Zowel mensen die zich niet aangesloten hebben bij het project als degenen die dat wel zijn hebben veel kritiek gegeven; met name aan onze bovenbuurman waar ik in de vorige log over schreef. Het werd een heftige discussie. We zijn het er over eens dat we samen moeten leven in het huttengebied en dat iedereen rekening moet houden met iedereen. Er is afgesproken dat het bedrijf en de huttenbewoners de omgeving zo goed mogelijk de omgeving weer in originele staat brengen, omgezaagde boomstammen opruimen, enzomeer. Maar ik zie ook wel dat dat allemaal erg moeilijk is. Hoe kun je omgezaagde bomen met een doorsnee van 40-50 cm weer in oorspronkelijke situatie terugbrengen?

We zullen zien hoe het gaat. Ze zijn nog lang niet klaar en deze winter zullen ze ws nog geen licht in de hut hebben want het bedrijf heeft onvoldoende kabels…

Janet

2014

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Ik ben erg achter met de weblogs dus ik zal eerst deze maar eens plaatsen 🙂

Jønshornet. Niet te verwisselen met Jolgrøhornet. Die laatste ligt dicht bij onze hut; de eerste in de buurt waar Adri woont. Jønshornet wordt ook wel Ramoen genoemd. En daar zijn we dus vandaag op geweest. Dat zat al een tijdje in de planning. Ik ben er al eens een keer geweest. Jaren geleden. Dat moet ergens eind 1990-jaren zijn geweest, dus kende de weg. Dat was voor Adri wel prettig. Het was mooi weer en dat moeten we uitbuiten.

Ellen ging ook wandelen maar zij heeft last van hoogtevrees en „luchtige bergen“, iets wat Jønshornet is, zijn niets voor haar. En Gert is in het algemeen geen „toppen-mens“. Daarom heb ik in Adri ook zo’n goed wandelmaatje!

Onze wegen splitsten zich: wij gingen relatief stijl omhoog en Ellen ging aan de andere kant van het dal omhoog naar de berg Klovtinden. Daar ben ik vorig jaar juni geweest.

Maar eerst overhandigde ik nog een hele zak met aardappelen. Die vielen bij hen in de smaak 🙂

Jønshornet is ondanks de stijlheid toch goed te doen en wordt dan ook relatief veel beklommen. Er loopt een goed pad en ook staan er steenmannetjes opgesteld. De wandeling begint op circa 95 meter en eindigt op 1419 meter.

Het pad gaat eerst vanuit het dal stijl omhoog tot je een mooi uitzicht krijgt over dal, bergen en fjord. Daarna gaat het pad over in stenen en langs de top van Rametinden.

Daar hebben we even een pauze genomen om wat te eten. De meesten nemen een pauze aan de voet van Jønshornet. Daar heeft men van platte stenen een mooie tafel met stoelen gebouwd.

De wandelstokken liet ik achter want ik wist dat er hierna met handen en voeten gewerkt moest worden. Jønsbu is eigenlijk een berg met op elkaar gestapelde stenen.

Hij is deels gemerkt, maar toch moet je goed kijken waar je moet lopen. Of beter gezegd klauteren want je moet je soms omhoog hijsen door stenen en richels vast te pakken.

Er is ook een punt waar een touw is bevestigd. Daar kun je je aan omhoog trekken. Niet eng maar wel even de kop erbij houden.

Hierna komt de top al steeds dichterbij. En toch gingen we onbegrijpelijkerwijs verkeerd. Stonden we plotseling om het kleine topje ernaast en konden we naar de top kijken.

Niet ver er vandaan, maar toch. Dus wij weer terug en kwamen uiteindelijk dan na wat stuntwerk toch goed uit.

Het speciale met Jønshornet is dat je door een gat van twee tegen elkaar leunende stenen door moet om op de top te komen. Dat herinnerde ik me nog van de vorige keer, wat een keer eind 1990’er jaren geweest moet zijn.

Ik ging er eerst onderdoor en toen volgde Adri me ook. En toen ik hem daar zo uit zag komen deed het me heel erg denken aan een “geboortekanaal” 🙂 En zie wat een mooie zoon en dochter Jønshornet toch ter wereld heeft gebracht.

We hebben een tijd op de top doorgebracht. Broodje eten, koffie drinken. En van het uitzicht genieten.

En uiteraard naam in het gastenboekje geschreven. Of beter in één van de gastenboekjes geschreven want er lagen er heel wat.

Na ongeveer een uur hebben we de afdaling weer ingezet. Eerst weer via het gat onder de stenen. Wederom langs het touw.

Naar de stenen tafel. Omdat we er toch in de buurt waren hebben we nu Rametinden van 1198 meter ook even meegenomen.

En vervolgens weer via Breidaksla weer terug naar de auto. We hebben rond 6 uur, excl. pauzes gebruikt voor de hele route heen en terug. De afstand was 12,2 km. Bij de auto snel gekeken wanneer de volgende ferry ging voor mij (Adri moest een ander ehebben en hij moest 1,5 uur wachten 🙁 maar ik kon die van mij nog net halen. Snel afscheid genomen.

Het was een heerlijke route. Echt genoten. Vooral omdat het altijd gezellig is met Adri, maar ook om het goede weer, de prachtige omgeving, de mooie bergen en het feit dat we de top gehaald hebben (en een topje erbij). En Adri, bedankt maar weer!!

Ik ben direct doorgegereden naar Jønsbu waar ik rond half acht aankwam. Gert had lekker gekookt en na opgefrist te hebben kon ik zo aan tafel schuiven.

Janet

2014

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

We hebben de eerste kooroefening achter ons. Met een nieuwe dirigent, Marit-Ellen. Astrid heeft na vijf jaar als dirigent gefungeert te hebben, besloten om bij ons te stoppen en een ander koor te dirigeren.

Ook hebben we 13 nieuwe zangers. Het zijn „tijdelijke krachten“ die alleen meedoen met het muzikale project wat wem et Stordal Hornmusikklag hebben maar we zijn er wel superblij mee. Hierdoor staan we straks, op 15 en 16 november, als een „robuust“ koor te zingen en kunnen we daarmee misschien toch een aantal van deze mensen als vast lid behouden.

Janet

2014

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

 

Met de Rotary hebben we een bezoek gebracht aan Storfjord Hotel, gebouwd in „lafta“-stijl. Of op zijn engels „Cross logging“, dikke balken.

Het hotel is prachtig gelegen, met een uniek uitzicht over Storfjorden en de Sunnmørskalpene.

De bouw is ontstaan doordat twee mannen regelmatig op de plek waren en op een steen zaten uit te kijken over het fjord, waarbij ze dachten dat het toch geweldig zou zijn als er op die plek een hotel kwam te staan.

De gedachte was geboren en een aantal jaren werd het project in gang gezet. Bij aankomst kegen we een rondleiding door het hotel, zowel binnen als buiten. Het zag er allemaal prachtig uit.

Aansluitend hebben we er een maaltijd genuttigd. De kok informeerde dat we lamscarré als hoofdgerecht geserveerd kregen en het dessert bestond uit drie kaassoorten met zelfgebakken knäckebrød.

Het eten smaakte voortreffelijk en het werd een gezellig samenzijn.

Janet

 

2014

Een bijzondere datum: vandaag wonen we precies 17 jaar in Noorwegen. De dag werd werkend doorgebracht met aansluitend een Rotaryavond. Zie volgende blogg.

Janet

2014

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Zaterdag na de Rotary eten we nog thuis maar daarna gaan we naar Jønsbu. Gert heeft de nodige dingen daar te doen. Ik zou met Adri gaan wandelen maar hij schreef dat hij erg verkouden was en het uit wilde stellen. Maar het zou mooi weer worden en ik had mijn zinnen toch gezet op een bergwandeling. Ik heb daarom een alternatief gevonden in Grjotet (1519 meter), de berg waar we op uit kijken als we aan de tafel in de huiskamer van Jønsbu zitten. Die lonkte al zo lang naar me 🙂 De berg wordt soms ook Grotet genoemd.

Maar toen ik ’s ochtends wakker werd zag het er niet zo veelbelovend uit: mist. De berg was helemaal niet te zien. Toch ben ik gegaan, want er was goed weer voorspelt. Gert en ik hebben in 2004 al eens in de omgeving gewandeld. Het is een prachtige omgeving. Grjotet ligt als hoogste punt daar waar de fjord zich deelt in Sunnylvsfjorden en Norddalsfjorden. En voor mensen die niet de hoge berg op willen zijn er genoeg andere wandelalternatieven, die goed met bordjes gemarkeerd zijn. Zoals Kilstivatnet, Verpesdalen en Skrenakken.

De tocht begint langs Kilstivatnet, een idyllisch plekje.

Hier is ook duidelijk te zien dat de herfst in aantocht is. Het is nog steeds mistig. Daarna gaat het omhoog.

Bij het laatste bord, met uitzicht op Kilstivatnet, twijfel ik of ik zal gaan of niet. De mist baart me wat zorgen, maar ik begin toch. En als ik de eerste merking zie is mijn zorg overwonnen: die hoef ik alleen maar te volgen en dan kom ik er wel.

Ik zie op een gegeven moment de eerste glimp van de bergtop en als ik verder doorloop kom ik plotseling boven de mistwolken uit. Wat is dat een prachtig gezicht! Ik heb het al zo vaak gezien op foto’s van anderen en het was altijd al mijn wens om dit ook eens mee te maken, en dat is nu dan toch eindelijk gebeurd. Schitterend!

De top is ook meer zichtbaar. Het is een berg met veel stenen, maar daar is goed overheen te lopen. De route is goed gemarkeerd.

Na circa twee uur ben ik op de top. Ik ben er niet alleen, een echtpaar was me voor maar die blijven niet lang en dan heb ik de top voor mezelf.

Vanaf de berg heb ik een prachtig zicht op Jolgrøhornet waar ik elk jaar wel een keer op ga. Ook ons huttengebied kan ik herkennen, maar Jønsbu is te ver weg om precies te kunnen vinden.

Als de zon warmer wordt verdwijnt de mist ook zeer snel. De meeste toppen komen dan goed tot zicht. Ik ga nog even naar het kleine iets lager gelegen topje wat iets verderop ligt en heb dan ook goed zicht op de top van Grjotet zelf, met de grote steenman.

En ik zie zowaar een mooie platte steen met een gat er in.Doet me denken aan de noorse jongensnaam Øystein, wat betekent “oogsteen” of zoiets als “oogappel”.

Op de bergtop neem ik nog een wat langere pauze en baad mij in de warme zonnestralen.

Hierna start ik de afdaling weer, via dezelfde weg terug.

Ik heb bij de afdaling ook een mooi zicht op de hoger gelegen boerderijen waar ik eens langs ben gelopen in 2011, toen ik de „Jordmormarsj“ (Vroedvrouwmars) heb gelopen.

Het was mooi warm weer en zoals gebruikelijk heb ik een plekje gezocht om in te kunnen poedelen. Ik had dat graag willen doen in Kilstivatnet maar er waren veel wandelaars in de buurt en om dan in je nakie daar rond te poedelen… Ik heb een mooi plekje gevonden in een rivier, tussen de bomen. Al met al heb ik circa 13 km gelopen. Exclusief pauzes heb ik er ruim vier uur over gedaan. Deze wandeling was een heel goed alternatief voor Jønshornet. Die zal binnenkort wel een keer bestegen worden.

Bij de ferry in Eidsdal was het superdruk! Ik kon niet met de ferry mee die ik in gedachten had en moest een half uur wachten. Maar dat was niet erg: ik had mijn boek van de leesgroep bij me, wat een intrigerend boek is.

Bij Jønsbu aangekomen was Gert net klaar met zijn werkzaamheden. Hij had de bomen verkapt die hij de vorige keer toen we in Jønsbu waren had weggehaald.

Ook heeft hij een ouderwets emaille wasbakje onder de kraan gehangen. In Noorwegen heet dat „utslagsvask“. Hij heeft hem via de noorse marktplaats kunnen kopen.

En hij heeft nieuw gras gezaaid aan de zijkant van Jønsbu. Zo zijn we bieden op onze eigen manier toch heel actief geweest!

Zo zag Grjotet er uit toen ik weer bij Jønsbu terug was.

Janet

2014

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Ja, de zomer is echt voorbij. Je kan het niet alleen merken aan het weer (regen in het begin van de week) maar ook aan de vergaderingen die weer geweest zijn.

8/9: Rotary. Geen vergadering dit keer maar wel veel opknapwerkzaamheden rond, in en aan ons vergadergebouw de Gamlebanken (oude bank).

9/9: Bestuursvergadering van koor. We zijn met een samenwerkingsproject bezig met Stordal Hornmusikklag (blazersorkest) en op 15 en 16 november hebben we concerten. Omdat we ook een aantal mensen in ons koor krijgen die alleen bij dit project willen zijn, vergt dat een goede voorbereiding. Met de nieuwe mensen erbij zullen we een groot koor zijn: rond de 35 zangers!

10/9: Bestuursvergadering van de partij. Onder andere de lijst doorgenomen van mensen die we willen vragen om zuich verkiesbaar te stellen voor de verkiezingen van volgend jaar september. Daar kun je niet vroeg genoeg bij zijn. Gert en ik stellen ons in elk geval weer verkiesbaar voor een tweede periode van vier jaar. Gert hebben w eook genomineerd voor de provinciale gemeenteraad.

11/9: Vergadering van de stuurgroep die verantwoordelijk is voor het regelen van het concert wat we op 15 en 16 november geven. Thema voor het concert is „Dromen“.

13/9: Vergadering in Molde van de Rotary. Ik zit in de groep van het recruteren van nieuwe leden. Dat is niet altijd eenvoudig. Onze Rotaryclub is in elk geval niet uniek: ook andere regionale Rotaryclubs kampen met hetzelfde. Maa rhet was interessant om ervarignen uit te wisselen en dat was inspirerend.

Dinsdag 9/9 is Gert begonnen met de vloer in de olie te zetten. Eerst met een roller en daarna uitboenen met een klein boenmachientje.

Dat gaat er mooi uitzien. Heel warme kleur.

De vloer is nu klaar maar moet een week lang uitharden. Maar er zijn genoeg andere klussen te doen.

De tafel van eikenhout in de woonkamer heeft eigenlijk zijn beste dagen gehad. Een aantal jaren geleden heeft Gert het onderstel al met allerlei schroeven en platen vast moeten zetten. Nu heeft hij de tafel „ontmanteld“ en bleef alleen het tafelblad over. Die heeft hij helemaal afgeschuurd en in de beits gezet. Als we het blad zo hadden gelaten dan was alles in de kamer wel erg „houterig“ geworden, zo vonden we. Dus die heeft Gert wit gebeitst. Maar nu blijkt dat beits niet geschikt is voor eiken hout, dus we moeten wat anders zien te verzinnen om er op aan te brengen.

Nu de poten er af zijn gehaald hadden we een onderstel nodig. Dat hebben we vanonder de vergadertafel op kantoor gehaald, die dus nu eigenlijk ook ontmanteld is. Wat we met dat blad gaan doen weten we nog niet.

Woensdag 19/9 kwam de schoonsteenveger. Ik vind dat altijd zo bijzonder want hier zie je ze bij elk huis langs gaan; iets wat in Nederland niet meer het geval is nu de meeste huizen centrale verwarming hebben.

’s Middags ben ik met een mevrouw die op ons koor heeft gezeten en dement, is een paar uurtjes op stap geweest. Zij is inmiddels opgenomen in het verpleeghuis want thuis kon ze niet meer zijn. Ik had met haar man afgesproken dat ik haar op zou halen voor een korte wandeling. Het was heel mooi weer. Ze herkende mijn gezicht en werd heel blij maar mijn naam wist ze niet meer. We hebben een wandeling door het dopr gemaakt en bij de Elvestien een pauze gehouden. Ik had vooraf al een picknickmandje neergezet met koffie en wat fruit. We konden er heerlijk zitten aan de tafel. En hierna zijn we weer naar het verpleeghuis gelopen.

We hebben voor het eerst snijbonen uit eigen tuin kunnen eten. Lekker! En ik ben vrijdag verder gegaan met het rooien van de aardappels. Daar kwam ik een apart bot tegen. En ik dacht: „Het is toch niet van die walvis die we deels, vele jaren geleden, eens in de tuin hebben begraven? Dat was in 2006. Het jaar erop hebben we de botten er uit gehaald. Zie deel 1 en deel 2.

Dat hij toch nog weer boven is gekomen 🙂

Janet

2104

Klik op de foto’s om te vergroten.

 

Het schuur-project vordert gestaag. Gert is de hele zaterdag bezig geweest om de vloer mooi glad te krijgen en dat is gelukt. Maar het is een heel gedoe. Al dat stof dat dat oplevert! Een halve vuilniszak is er af gekomen maar nu is de vloer glad. Om niet door het hele huis te hoeven kwam Gert tijdens de pauzes door het raam naar buiten en weer naar binnen 🙂 Hij zag er soms niet uit! Maar hij wilde het af hebben en heeft keihard gewerkt!

Terwijl hij bezig was heb ik een begin gemaakt met het rooien van de aardappels.

Een ongelofelijke grote oogst! Dit “hoopje” met een gewicht van 1,5 kilo is slechts van 1 stam!

Dit kunnen we echt niet allemaal alleen op eten dus ik ben her en der al zakken met aardappels aan het uitdelen. Maar de grond is goed „rul“ geworden en dat was ook de bedoeling.

En tijdens het rooien kom je soms toch rare dingen tegen: een oude lege tube kaviaar van het merk Mills.

Dit bestaat nog steeds maar dan in een ander jasje. Het is heerlijk op een gekookt eitje! Maar hoe oud zou die tube zijn? Via Facebook stuurde iemand me een link toe over de geschidenis van Mills waaruit naar voren komt dat Mills Kaviaar in 1952 op de markt is gekomen en dit was het eerste tubedesign. Maar tot wanneer dit design gebruikt is weet ik niet. In de jaren die volgende zijn er verschillende ontwerpen geweest. En nu ziet het er zo uit.

Ook heb ik struiken die te groot en te „wild“ werden voor het huis verwijderd en heb er hosta’s ingezet.

Toen Gert klaar was met schuren heb ik hem geholpen met het schoonmaken van de kamer. Alles is gesopt, van plafond tot de vloer! Het plafond was heel erg vies (hout kachel stoken) en die heeft een enorme „facelift“ ondergaan.

Ook de ramen hebben een flinke wasbeurt gehad. Dat was zeer nodig! En het was een heerlijk gevoel toen ze allemaal van binnen èn buiten schoon waren! Ik ga binnenkort alle andere ramen in huis ook eens doen 🙂

Hierna zijn we ook doorgegaan naar de keuken, want ook die is, ondanks dat we geprobeerd hebben het stof tegen te houden, niet geheel stofvrij gebleven. Nu zal de kamer nog een aantal keren worden gezogen om heel goed stofvrij te maken en dan kan die in de olie worden gezet. Maar het ziet er nu al mooi uit vinden we.

‘s Avonds zijn we naar Marit en Reidar geweest, om de vakantie op IJsland nog eens weer te beleven. De foto’s hebben we van elkaar bekeken en we hebben lekker buiten onder hun afdak-veranda kunnen zitten.

Lekker gegeten. Reidar had onder andere hertenvlees op de barbecue. Was een klein beetje taai maar de smaak was goed!

En het werd een erg gezellige avond!

Janet

2014

Klik op de foto’s om te vergroten.

Al sinds een tijd ligt onze woonkamer vloer er half geslepen bij. Gert heeft ooit een begin gemaakt toen ik eens een paar dagen van huis was. Maar we kunnen het niet verder uitstellen: nu moet hij echt eens helemaal onder handen worden genomen. We hebben gisteren al een begin gemaakt met het leeg maken van de kamer.

Overal staat ons interieur: grote kast op de veranda, glazen en borden in de kelder, kachel in de keuken, stoelen, tv en –kastje met inhoud in de werkkamer boven, tafel, bank en zittafel in de gang. De deuren zijn afgetaped en de opening van kamer en keuken is afgedekt met een nat laken en dekbed.

Ondanks dat het al half 8 in de avond was is Gert met het gehuurde schuurapparaat aan de slag gegaan.

Maar dat ging nog niet zoals gepland: de stoppen sloegen steeds door. Nee, hè! Nou ja, dan morgen dat ding maar terug brengen en aan de gang gaan met het kleine schuurapparaat wat bedoeld is voor de randen. Maar dat ging zo lekker en gecontroleerd dat Gert daarmee de hele kamer heeft gedaan; of beter gezegd: dat deel van de kamer wat nog niet eerder geschuurd was. Daarna is hij gaan douchen.

Onze woonkamer hebben we zolang verplaatst naar de bibliotheek in de kelder, waar het tuintafeltje en de verandastoeltjes als vervangende tafel dient.

Voor vanavond is het genoeg. Morgen is er weer een dag.

Janet

2014

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Tijdens onze wandelvakantie kwamen Gert en ik ook langs „Norges midtpunkt“: het middelpunt van Noorwegen. Die ligt in de gemeente Steinkjer. Het middelpunt is berekent door Kartverket, zeg maar het kadastrale instituut.

Het pad er naar toe is goed te doen, maar ligt niet langs een doorgaande weg: vanaf het startpunt waar een parkeerplaats is moet men 10 km lopen, voor het grootste gedeelte door veenmoeras.

Daar tegenover staat dat de gemeente een pad heeft aangelegd van alleen maar spoorbielzen, met daarop „asfalt“-platen getimmerd. Werkelijk een Europaweg van dus 10 km lang.

Tijdens de vakantie heb ik vaak gedacht waar toch het middelpunt van onze gemeente zou zijn. Ik heb dan ook bij thuiskomst contact gezocht met Kartverket en gevraagd of zij dat voor ons konden berekenen. Ik kreeg daarop de volgende mail:

„Nu heb ik plezier beleefd aan het berekenen zwaartepunt van Ørskog gemeente. De gemeente heeft ook een deel watergebied (fjord) en dat is er bij meegerekend.

Latitude : 62.478147 deg, of 62 deg 28 min 41.3292 sec

Longitude: 6.906981 deg, of 6 deg 54 min 25.132 sec

Op deze link is het te zien. Dit moet nog wel wat nauwkeuriger berekent worden om er zeker van te zijn, maar ik zal zeer verbaasd zijn als anderen komen met een andere plek meer dan 50 meter van het punt da tik berekend heb. Het ziet er naar uit dat het een gemakkelijk toegankelijk gebied is met uitzicht! 🙂 «

En dat is het geval. Het middelpunkt ligt dichtbij Lisetsetra, een plek die veel door mensen wordt bezocht en vaak het doel is voor een kleine avondwandeling. Op deze link is het nog beter te zien. Inzoomen is mogelijk.

Vanavond 3 september zijn Gert naar dit punt gelopen. Gert had vantevoren de coördinaten in de GPS ingevoerd en zodoende kwamen we uit op de juiste plek. De man van Kartverket heeft gelijk: je hebt een prachtig uitzicht vrijwel alle kanten op.

Het ligt niet in een moerasgebied en alleen daarom al is het er makkelijk komen.

Uiteraard moesten we wat impoviseren en hadden we een plakaat gemaakt en bevestigd aan een paal die we de grond in hebben geslagen. Het was toch wel een plechtig moment moet ik zeggen en had voor de gelegenheid de noorse vlag meegenomen die we naast het bord hebben geplaatst.

We hebben de gemeente ingelicht (met een kopi naar de krant) en gevraagd of de gemeente behulpzaam kan zijn met een permanente oplossing. We zullen zien of het wordt.

We lieten vervolgens plakaat en vlag staan waar ze stonden en liepen weer de circa 2,5 km terug naar de auto.

Onderweg kwamen we ook de nodige paddestoelen tegen waaronder deze grote rood-oranje gekleurde:

En op de weg vonden we een grappig bordje.:

Er ontbreekt 1 letter.

Janet