2018

Klik op de foto’s om te vergroten

In de bioscoop was vanavond een thema-avond, georganiseerd door de ioscoop en de vrijwilligerscentrale. De film „Siste resept“ (Laatste recept) van de filmmaker Erik Poppe werd getoond over Per Fugelli.

Per Fugelli (arts en een geëngageerd maatschappij-debatant) werd de laatste zes maanden op de voet gevolgd door filmmaker Erik Poppe. Het resultaat is een zeer persoonlijk, humoristisch portret. Een film om over na te denken.
Fugelli stond bekend om zijn humanisme, zijn humor, zijn sociale betrokkenheid en zijn openheid over de dood, wat ook tot uiting komt in de film.
Fugelli vocht tegen moralisme, lichaamsdruk, de prestatiegemeenschap en vijandigheid ten opzichte van immigratie. Hij stond nooit stil, was net zo bezorgd over de maatschappij als de zwakheden van het lichaam. “We zijn allemaal geboren met vlekken en fouten”.

Per Fugelli, ook bekend omdat hij altijd vlinderdasjes droeg, was een man die doorgaans door het noorse volk op handen werd gedragen. Zijn manier om tegen sommige politici te vechten was daar ook een reden toe. Per Fugelli schreef bijna vijftig boeken, talloze krantencommentaren en hij ontving een aantal onderscheidingen. De “vrije woord”-prijs uit 2013 was zijn belangrijkste erkenning.

Ondanks het doodsdom wat boven zijn hoofd hing, behield Per tot het laatste toe zijn humor, krasse kritieken en zachte uitdrukkingen. Het was werkelijk een geweldige film en documentaire. Een film waar de nadruk nie top de dood gelegd moet worden maar op het leven wat geëerd en gevierd moet worden.

Janet

2018

Klik op de foto’s om te vergroten

Een lang weekend naar Jønsbu. Weer eens even kijken hoe het er allemaal bij staat. We zijn zaterdag na het sluiten van de winkel vertrokken. Met hoofdlampjes op en sneeuwschoenen gingen we omhoog naar de hut. Het was rond 0 graden C in Jønsbu dus we begonnen eerst met het aanmaken van de houtkachels. De waterkraan zat ver onder de sneeuw dus werd er sneeuw in de grote pan op de kachel gedaan om toch aan water te komen. We konden zien dat op het dak van Jønsbu wel weer sneeuw is komen te liggen maar niet zoveel dat het dak weer geruimd moet worden.

De volgende dag was het prachtig mooi weer: de zon scheen fel. Dat is ook goed voor het zonnepaneel en de batterij. Het pad naar het buitentoilet moest wel weer sneeuwvrij worden gemaakt. Daar heb ik voor gezorgd.

Ik heb ook een begin gemaakt met het vrijmaken van het deksel van de hoofdkraan van de waterleiding. Maar het deksel was helemaal vast gevroren. Die heeft Gert los weten te wrikken. Maar de leiding was bevroren dus we hadden uiteindelijk toch geen water. Dan maar sneeuw blijven smelten. Daar hebben we uiteindelijk genoeg van.

Gert heeft het bankje onder het raam sneeuwvrij gemaakt.

Daar hebben we in de zon en uit de wind een lekker kopje koffie kunnen drinken.

Onderwijl telden we de vogels die op het vogelhuisje afkwamen. Het is de internationale vogelteldag. We hebben hier altijd veel vogels, zoals matkopjes en koolmeesjes, maar dit keer viel het wat tegen ook al fladderen er hee wat vogels rond. Maar vanuit onze „zitkuil“ hadden we een mooi uitzicht op het vogelhuisje, nadat we de top van de sneeuwbult weggeschept hadden.

Nadat we een tijd buiten gezeten hadden werd het toch koud in de kuil en zijn we naar binnen gegaan. Gert probeerde wafels te bakken op een oud gietijzeren wafelijzer, maar helaas: het baksel zette zich vast aan het ijzer en werd het een compleet mislukte wafel. Toen heeft hij er een soort pannenkoekjes van gebakken in een gewone koekepan.

Hierna maakten we een tocht met de sneeuwschoenen.Gert in zijn nieuwe jas 🙂

Door de grote hoeveelheid sneeuw was het niet altijd eenvoudig om er door te komen en werd het ook niet een al te lange tocht. Desalnittemin blijft het altijd weer mooi om grappige dingen tegen te komen, zoals deze grote elvenbank. Als je dit nader in ogenschouw neemt is het toch erg vernuftig opgebouwd.

Bij thuiskomst heb ik warme chocolademelk gemaakt terwijl Gert een douche buiten nam (terwijl het licht sneeuwde).

De volgende dag stond Gert vroeg op en ging hij vanuit Jønsbu naar zijn werk in Stranda. Ik heb daarna wel weer geslapen maar toch niet zo heel lang. Omdat Gert me ‘s middags op zou halen na zijn werk heb ik Jønsbu al wat opgeruimd en schoongemaakt.

In de middag heb ik nog een sneeuwwandeling gemaakt. Er was die nacht verse sneeuw gevallen, en ondanks dat het zwaar lopen was ben ik naar Ringsetseter gelopen.

Op de bomen lag veel sneeuw.

De brug over de rivier is bijna niet te zien. Er ligt zeker 1,5 – 2 meter sneeuw op.

De wegwijzerbordjes zijn helemaal niet te zien. De hutten bij Ringsetseter liggen ook goed verscholen in de sneeuw en op de daken ligt ook de nodige hoeveelheid.

„Trollhytta“ bij Ringsetseter is bijna niet binnen te komen.

Er ligt een hoge bult met sneeuw voor de deur.

Ik kan er komen door tussen de hutten- en sneeuwwand te lopen.

Leuk uitzicht vanuit de hutdeur.

Hierna loop ik weer terug naar Jønsbu en pak alle spullen bij elkaar. Ik zorg ervoor dat ik op tijd beneden aan de weg sta, waar Gert me weer oppikt.

Janet

2018

Klik op de foto’s om te vergroten

In ons dorp hebben we een grote doorgaande weg die het centrum in tweeën „splitst“. Om van de éne naar de andere kant van de weg te komen is een tunnel onder de weg gebouwd (al heeeeel lang geleden). Dit heet de zgn. „undergang“ (onderdoorgang). De wanden van de tunnel waren al eens beschilderd met dieren uit een tekenfilm. Maar het zag er niet echt meer gaaf uit.

De school is ingeschakeld om iets nieuws te aan de wanden te verzinnen. Men heeft een professionele graffitikunstenaar gevraagd om mee te helpen en hier is het resultaat.

Janet

2018

Klik op de foto’s om te vergroten

We hebben een stoel die aardig door de tand des tijds is aangetast. Ik heb hem jaren geleden van mijn ouders gekregen. Ik weet niet meer precies wanneer. En voor zover ik me herinnerde kwam de stoel uit het huis waar mijn moeder geboren is, in Brucht. Hij is dus behoorlijk oud.

Mijn moeder heeft hem ooit ook eens op een cursus opnieuw gevlochten. En volgens mij hadden mijn andere zussen ook zo’n stoel gekregen. Ik heb daarom mijn zussen (en moeder) een foto van de stoel gestuurd met de vraag of zij ook zo’n stoel hebben.

Jennie, mijn oudste zus, heeft er geen en ze vertelde dat er meerdere stoelen waren vanuit ons ouderlijk huis. De stoelen zijn volgens haar vervangen toen mijn ouders 25 jaar waren getrouwd. En dat kon ik me inderdaad herinneren. Wij als kinderen hadden hen toen nieuwe tafelstoelen gegeven. Dat is dus 40 jaar geleden.

Stans, mijn middelste zus, heeft de stoel ook nog en stuurde er een foto van. Die van haar zag er nog best goed uit.

Alita mijn jongste zus, kon zich niet herinneren dat zij zo’n stoel had. Volgens haar waren er meerdere stoelen jaren geleden naar de kringloop gebracht.

Nu is inmiddels de zitting van mijn stoel na gebruik ook weer deels kapot gegaan en heb ik hem naar een restaurateur gebracht in ons dorp. Die zei dat het een hele oude stoel was en gaf er een waarde aan van rond de 2000 kr (210 Euro). Ze vertelde later dat ze de stoel wel een paar keer aan andere klanten had kunnen verkopen, want de stoel heeft een paar dagen bij hen in de winkel gestaan.

Maar nu is de stoel gerestaureerd, zowel zitting als het hout. Omdat het materiaal van de stoel heel kwetsbaar is kan er niet meer op gezeten worden, maar hij stond toch altijd al boven op de logeerkamer en zaten we er amper op.

Thuis bij de restaurateur

Nu staat hij weer in de logeerkamer en ik zal er een briefje ophangen: „Niet op gaan zitten“. Ik ben in elk geval blij dat hij weer zo goed als in orde is.

Thuis bij de restaurateur

Janet

2018

Klik op de foto’s om te vergroten

We hebben tot nu toe een super winterseizoen: veel sneeuw, goede temperaturen en ook mooi weer erbij. Wel koud en de sneeuw veranderd in glad ijjs op het schuine pad naar de parkeerplaats. Daarom is het goed om „brodders“ onder de schoenen kunnen dragen: een rubberen rand met daaraan kettingen en ijspinnen. Als je deze onder hebt voel je je echt superveilig, want ik ben als de dood om te vallen en wat te breken.

We hebben dit seizoen echter nog niet eens geskied, maar deze dag kwam het er dan van. We gingen Svartløken rond: een tocht rondom het meer Svartløken.

Het meer Svartløken

De løypes worden door vrijwilligers aangelegd en het Svartløken-gebied is van verschillende kanten te benaderen. Wij parkeerden de auto bij Fjellstova waar we ook begonnen met de tocht.

De weersomstandigheden waren super. Lekker fris: rond de -3 graden Celcius. Je moet je wel goed kleden: met laagjes en met wol. Skibroek met lange wollen onderbroek eronder en wollen sokken, wollen onderhemd, wollen dunne ondertrui en wollen trui. Dus mijn nieuwe trui kwam heel goed van pas. Voor de zekerheid ook nog een winddichte jas, willen muts en wollen handschoenen.

Buiten de machine die de løypes aanleggen is het verboden voor al gemotoriseerd vervoer. Dat geven de bordjes goed aan.

De laatste tijd is er in Noorwegen ook een discussie gaande of wandelaars zich in de løypes mogen begeven. Het merendeel vindt dat dat niet kann, en ik ben het daar eerlijk gezegd wel mee eens. Het is soms al zo druk in de løypes en als er dan ook nog wandelaars bijkomen die de løypes vernielen dan is dat niet leuk voor degene die graag wil skiën.

Onderwijl hebben we een pauze gehouden. Veel mensen gaan vlak aan de løypes zitten, maar wij willen graag altijd een plekje wat verder van de løye af. Lekker rustig. Ik zag op een gegeven moment een huisje aan het water (Mevatnet). Daar was een boothuisje en konden we heerlijk zitten om koffie te drinken en een boterhammetje te eten.

Vervolgens weer terug naar de løype door de verse diepe sneeuw.

De laatste kilometers naar de auto waren ook heerlijk. Zulk zalig mooi weer. Een een hele dag buiten zijn is ook zo lekker!

Weh ebben al met al een tocht gedaan van 17,6 km in 2,5 uur (ex pauzes).

‘s Avonds zijn we naar de bioscoop geweest waar we de film „The Darkest Hour“ over Churchill hebben bekeken.

Wij hebben genoten van deze film!

Janet

2017

Deze blogg is nog van 2017, maar ik had hem onder een verkeerd hoofdstuk geplaatst. Hij is nog van vorig jaar!!

Klik op de foto’s om te vergroten.

Een bezoek aan mijn vriendin Hilde stond weer op het programma. Het was al een tijdje geleden dat ik bij haar op bezoek ben geweest. Ik was uitgenodigd om te komen eten. Twee jaar geleden is ze gescheiden, maar ze heeft inmiddels een hele lieve nieuwe vriend, genaamd Stig. Hij komt van de Lofoten. Hij heeft daar nog een huis maar woont inmiddels bij Hilde en de kinderen. We gaan ze de komende vakantie op de Lofoten bezoeken.

Stig is een hele goede kok en hij had een lekkere maaltijd gemaakt. Twee van de vier kinderen waren thuis: Alexandra en Christian Fredrik. Ze hebben een heel goed contact met Stig.

Ik had een vrolijke bos bloemen gekocht en een grote zak met caramelsnoepjes, want ik weet dat het snoeperds zijn (zoals veel noren).

Hilde had voor mij ook een aantal cadeaus, nog voor mijn verjaardag, en die heb ik thuis uitgepakt: een mooi boek van Romsdal (noordelijke deel van onze provincie), handcrème en snoepjes).

Hilde ken ik vanuit het ziekenhuis waar haar ex-man 16 jaar geleden eens een keer op de IC lag. Het klikte destijds heel goed met haar, maar ook met de kinderen, die toen nog erg klein waren. Christian Fredrik was toen nog niet eens geboren; Hilde was toen zwanger van hem.

Na het eten verplaatsen we ons naar de bank waar we koffie dronken en lekker kletsten over van alles en nog wat. Christian Fredrik moest ik natuurlijk even plagen met zijn «jule-rumpe» (kerst-bips). Daar heb ik hem van kleindsaf al mee «geplaagd»: ik kneep hem af en toe in de billen waar hij als klein kind altijd erg om heeft moeten lachen (en de rest van de familie ook).

Het blijft nog steeds een plagerijtje van mij naar hem. Alexandra is een schat van een meid. De kinderen zien me als een soort tante.

Na de koffie ging ik weer naar huis. Het werden een paar erg gezellige uren.

Janet

2018

Klik op de foto’s om te vergroten

Mijn moeder is een trouwe briefschrijfster. In al die jaren dat we in Noorwegen wonen, heeft ze ons wel honderden brieven gestuurd. Altijd een feest! De allermeesten komen goed aan. Sommigen ook verlaat omdat ze door de noorse post zijn geopend. Sommigen komen in een gehavende toestand aan, zoals haar laatste brief die ik vandaag ontving. De PTT had de brief in een plastic zakje gedaan met een briefje erin met verontschuldigingen.

De schade was toegebracht door de nederlandse PTT. Waarschijnlijk door een machine want de hele envelop was doormidden.

Ook het briefpapier was doormidden en hebben ze met plakband weer aan elkaar geplakt. Maar de bladzijden waren niet op de juiste manier geplakt waardoor ik tijdens het lezen de brief om moest keren een paar keer, omdat de tekst toen aan de andere kant stond.

Maar dankjewel moeder lief! Ook al is de brief gehavend, het is de inhoud wat telt! <3

Janet

2018

Klik op de foto’s om te vergroten

Twee keer per jaar plannen wij dames van de leesgroep de data voor de samenkomst voor het eerste en tweede halfjaar. Vorig jaar was besloten dat we weer in de schuur van Kari Pauline zouden samenkomen en ook dat we dan allemaal wat te eten mee namen. De laatste keer was dat op 1 februari 2016.

Kari Pauline had de schuur weer prachtig ingericht, mooi gedekte tafel, en iedereen vond een plekje aan tafel.

V.l.n.r: Gro, Janet, Brit, Emma, Marit, Vigdis, Elin, Gunnhild en Elisabeth

Het was ook de dag dat Gunnhild jarig was. Ik had namens iedereen een bos bloemen gekocht. Dat stelde Gunnhild zeer op prijs.

We hebben allen heerlijk gegeten. Iedereen had iets meegebracht. Ik had zalmmuffins gemaakt med een dille-citroensaus erbij.

Na het eten begon dan de leesgroep. Ik had de laatste keer voor het boek „De acht bergen“ gekozen van de italiaanse schrijver Paolo Cognetti, na een tip van zus Jennie. Elin had informatieverzameld over de schrijver.

Ik heb een uittreksel gemaakt van het boek. Het merendeel vond het een mooi boek. Ik in elk geval wel! Het verhaal speelt zich af in de Italiaanse Dolomieten en beschrijft, uitgestrekt over vele jaren, de vriendschap van twee jongens/jonge mannen. De beschrijvingen van met name de bergwandelingen spraken me zeer aan. Het boek wil ik echt aanraden. De vertellingen zijn ook waarheidsgetrouw. Zo zijn de ouders van één van de jongens getrouwd in een kerkje aan de voet van drie-gebergte. En dat kerkje bestaat ook echt.

De andere hoofdpersoon maakt in zijn latere leven Toma-kaas en dat is een kaassoort die bekend is van de regio waar het boek zich afspeelt.

Het volgende boek wat we gaan lezen is „Sommerboken“ (Zomerboek) van de Finse schrijfster Tove Hansson.

Kari vertelde nog een nieuwtje dat ook zij een boek heeft uitgebracht. Zij werkt op de hogeschool in Volda en samen met andre leraren is het boek „Undervisning som veiledning“ geschreven. Vrij vertaald: Onderwijs (of les geven) als leidraad (gids). Het boek had zij die dag via de post toegezonden gekregen dus je snapt dat ze er blij mee was. En dat is ook te zien.

Zoals gebruikelijk had degene die informatie over de schrijver gaf een gedicht om de avond af te ronden. Elin koos voor het gedicht „Å høyra til“ van de noorse dichter Jan-Magnus Bruheim:

Vondt er av alle andre

Blir trakka på og trengd.

Men vondare å veta

At du er utestengd.

Det er så mangt i livet

du ventar deg og vil.

Men meir enn det å vera,

er det å høyre til.

Vrij vertaald:

„Erbij horen“

Het meest van alles is de pijn

Om getrapt en verdrongen te worden

Maar meer pijn doet het te weten

Dat je buitengesloten wordt.

Er is zo veel in het leven

Wat je verwacht en wilt.

Maar meest van alles

Is dat om erbij te horen.

Het was een hele gezellige avond!

Janet

2018

Klik op de foto om te vergroten

Een tijdje geleden hadden we kaartjes gekocht voor een voorstelling in het theater in Brattvåg. Daar zou Ingvard Wilhelmsen komen met zijn voorstelling „Sjef i eige liv“ (Chef in eigen leven). Ik had deze man al heel graag een eer willen horen, maar zijn voorstellingen zijn zeer snel uitverkocht.

Omdat Gert naar de Rotary ging heb ik Annlaug gevraagd of zij mee wilde. Ondanks dat zij hem al twee keer eerder had gehoord wilde ze graag met me mee.

Ingvard is emeritaat professor aan de Universiteit van Bergen en specialist op gebied van interne geneeskunde en psychiatrie. Gedurende 22 jaar heeft hij een kleine kliniek: de hypochonder-kliniek. En in deze voorstelling verteld hij over zijn ervaringen met deze patiënten-groep op een zeer humoristische maar ook waardige manier.

Ruim een uur stond hij op het podium (terwijl hij moeilijk en met stok loopt vanwege een neurologische afwijking wat op jongere leeftijd ontstaan is) en heeft hij als een waterval ruim een uur lang het publiek in de tot de nok toe volle zaal “in de greep gehouden” met zijn verhalen. Over de angsten die mensen hebben om aan kanker dood te gaan (ook al hebben ze geen diagnose op dat gebied), maar ook over veel andere angsten die mensen hebben.

Een voorbeeld: een patiënt had vliegangst, maar moest toch af en toe vliegen. Ze was blij dat de deuren goed dicht zaten zodat ze er niet uit kon. Ingvald: „Maar is het dan de bedoeling dat je boven in de lucht naar buiten kan?“

Een ander voorbeeld: hij had een patiënt die heel bang was dat zijn haar kinderen iets zou gebeuren. Sliep bijvoorbeeld niet als haar kind met het vliegtuig naar bijv. Thailand vloog, omdat ze bang was dat het vliegtuig neer zou storten. Ze werd pas rustig als het vliegtuig op de bestemming aangekomen was. Ingvard gaf haar toen een zeer grote compliment: dat zij met haar angst en de energie die ze daarmee gebruikt had, al die uren dat vliegtuig in de lucht heeft kunnen houden zonder dat het neer stortte.

En zo had hij nog meer verhalen. Bijna teveel om op te noemen. Ingvard vindt dat mensen veel teveel „nonsens“ hebben met onnodige bezorgdheden. Hij vindt dat mensen moeten accepteren dat ze geen controle hebben over hun eigen leven. „De meeste gedachten zijn gewoon onzin. Gedachten en hersenspinsels over dingen die nooit werkelijkheid worden. Het zijn de hersenspinsel waar de meeste mensen voor in therapie gaan; niet de gedachten gebaseerd op feiten.“, zegt hij.

De houdingen rond (onnodige) angsten moet de persoon in kwestie veranderen. Het is een bewustwordingsproces en de persoon moet zelf bepalen hoe belangrijk zijn hersnespinsels voor hem/haar zijn. Maar Ingvald zegt: „Gebruik je energie aan iets waar je werkelijk iets aan kunt veranderen. Pas dan kun je chef over je eigen leven worden.“

Janet

2018

Klik op de foto’s om te vergroten

Het is een beetje een trieste dag. Vandaag werd de laatste wereldberoemde blauwschimmelkaas Kraftkar geleverd. Samen met rond 100 andere bedrijven en restaurants is Stolt Mat van de afnemerlijst geschrapt. Niet voor altijd en eeuwig maar wel voorlopig.

Nadat de producent de prijs „‘s Werelds beste kaas“ kreeg in 2016 konden ze de vraag ernaar amper aan en dat had gevolgen voor de productie. Omdat ze de boerderij niet uit wilden breiden om in de vraag naar hun kaas te voorzien leverde dat problemen op voor de productie. In plaats van vier kreeg ik slechts twee kazen per drie/vier weken geleverd. En dat terwijl de vraag ernaar toenam. Ik moest helaas ook een rem zetten op het aantal stukjes kaas aan de klanten, want anders ging men de kaas hamsteren en konden nog minder klanten de kaas kopen en proeven. Tot slot moest ik de drastische stap zetten dat men slechts 1 stuk kopen. De klanten snapten het wel maar toch…

Het wordt vanaf nu nog moeilijker voor de klant om aan deze kaas te komen. De boer wil kijken of hij meer melk kan kopen. Ik hoop daarom dat ik op termijn toch weer een afnemer kan worden.  We zullen zien.

Janet