2015

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Een weekend Jønsbu! Wat ontzettend fijn om met de eigen „benenwagen“ te kunnen gaan. Gert trok het span (de pulk) en ik hobbelde er een beetje achteraan, maar dat ging goed. Het vroor en de sneeuw was hard, dat was prettig.

Op 18 januari is Gert nog een keer alleen naar Jønsbu geweest om voor de 2e keer dit jaar het sneeuw van het dak te verwijderen. De eerste keer was op 3 januari. Normaliter hoeven we nooit een 2e keer het dak op maar dit jaar dus wel. Er werd ook voor gewaarschuwd om de sneeuw er af te halen. Gebeurd er wat met de constructie van de hut kan het problemen opleveren met de verzekering.

Toen Gert echter bij Jønsbu aankwam zag hij dat de poort van de buurman het gewicht van de sneeuw al niet meer kon dragen. Nu denk ik dat de poort nooit sneeuwvrij is gemaakt, en de „poten“ al verrot waren, maar toch.

Jønsbu lag er die zondag in de zon mooi bij.

Gert heeft een paar mooie foto’s gemaakt. Er lag weer een hele laag sneeuw.

Het wordt moeilijker om bij de houtvoorraad en de kelder te komen. Er moet een behoorlijke hoogte overwonnen worden. Maar Gert heeft het dak weer sneeuwvrij kunnen maken. Op de terugweg kwam hij de buurman tegen. Over weghalen van de sneeuw van zijn dak wilde hij niet veel weten: „Ik laat het liggen!“ Ook goed. We hebben er dit weekend in elk geval een paar fijne dagen gehad. Zaterdag hebben we uitgeslapen. Het was werkelijk prachtig weer.

Terwijl Gert naar Valldal ging om nog een paar boodschappen te halen heb ik een wandeling gemaakt naar Ringsetsæter. Maar eerst even de sneeuwberg op, waar je gelijk kan zien hoe mooi sneeuwvrij ons dak is.

De wandeling ging goed. Ik kon op mijn superbrodders goed vooruit komen omdat de sneeuw mooi hard was.

Bij de rivier aangekomen lag de brug er bedolven onder de sneeuw bij. Zeker een laag van een meter of 1,5.

Ringsetsæter lag door de lage zon nu wel in de schaduw.

En ook hier lag er op het dak er veel sneeuw.

Voor de deur lag ook veel sneeuw, maar er was een smal pad tussen huttenmuur en bergwand en kon ik toch de deur open krijgen, zodat ik naar binnen kon en iets in het gastenboek kon schrijven, zoals ik altijd doe als ik er ben.

Ik heb een hele tijd staan kijken over al het wit, de bergen met sneeuw, de skiërs die er vanaf daalden, de prachtige omgeving! Ik kon tranen van geluk bijna niet onderdrukken omdat ik na bijna twee maanden onvrijwilligheid de bergen weer eens fatsoenlijk op eigen houtje in kon. Genieten!

Bij Jønsbu terug leek het of de hut was neergedaald: rondom hoge hoeveelheden sneeuw.

‘s Avonds hebben we lekker gelezen en brieven en kaarten geschreven. Van Postcrossing liep ik erg achter en heb 18 kaarten geschreven naar mensen in 17 verschillende landen. Ik kreeg kortgeleden trouwens een hele leuke kaart van een postcrosser:

Een kaart met koning Franz Josef van Oostenrijk met zijn vrouw koningin Elisabeth, oftewel Sissi! De film die ik met de kerst nog gekeken heb.

Vanuit de hut kijken we schuin op de hut van de buurman. En wat schetste onze verbazing? Hij stond op het dak om de sneeuw te verwijderen. Beetje dom dat hij dat niet eerder had gedaan want nu wat de sneeuw, door de vorst, keihard. We moeten eerlijk zijn, maar een beetje leedvermaak hadden we wel. De beste man die het altijd beter weet stond er nu te ploeteren met schep en handsneeuwschuif. Hij had het er aardig zuur mee: regelmatig moest hij even uitblazen. Zijn conditie is nu ook niet je-van-het door het regelmatige sigaretje wat hij nuttigt. Het dak was bij verre na nog niet voor de helft schoon maar hij liet het erbij voor die dag. De volgende ochtend na ons uitslapen zagen we dat hij er verder mee ging, maar oh, oh, wat had hij het zwaar. Toen wij ‘s middags rond 14.30 uur naar huis gingen hoorden we hem binnen timmeren. Breuk in de constructie??

De poort lag er nog onveranderd bij. We moesten er met een boogje omheen.

De harde sneeuw (ondanks dat er een piepklein laagje nieuwe sneeuw gevallen was) maakt dat de pulk niet goed te hanteren is als je voorop loopt. Daarom ging Gert bij steile stukken zelf maar achter de pulk lopen.

Iets verderop kon hij weer voor de pulk gaan lopen.

Toen we vrijdag bij de parkeerplaats aankwamen stond er geen enkele auto. Nu stonden er zeven. Het was rond drie uur en er was nog een echtpaar wat omhoog ging. Ook zij maakten zich zorgen over hun hut. Ook hij zal er het nodige werk aan hebben om het weg te halen. Moraal van het verhaal? Haal de sneeuw weg als het vers is en dooit.

Het moge duidelijk zijn dat het hier goed winter is want hoe vaak heb ik toch het woord „sneeuw“ genoemd in deze blogg? 🙂

‘s Avonds zijn we naar de bioscoop geweest waar we de film „Unbroken“ hebben bekeken. Unbroken is een Amerikaanse oorlogsfilm uit 2014 geregiseerd door Angelina Jolie. De film ging in première op 17 november in Sydney, Australië. De film is gebaseerd op het boek Unbroken: A World War II Story of Survival, Resilience, and Redemption van Laura Hillenbrand, een waargebeurd verhaal over de Olympische atleet Louis Zamperini tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij overleeft in 1943 een crash met zijn B-24 bommenwerper in de Stille Oceaan. Na 47 dagen op een vlot doorgebracht te hebben, spoelen de twee overlevenden (Zamperini en Phillips) aan op de Marshalleilanden waar ze onmiddellijk worden gevangen genomen door de Japanse Keizerlijke Marine. Zamperini werd in verschillende Japanse gevangeniskampen vastgehouden waar hij mishandeld en gefolterd werd. In augustus 1945 werd hij bevrijdt. Zamperini was eerst als vermist opgegeven als KIA (Killed in Action). Bij zijn thuiskomst werd hij als oorlogsheld verwelkomd. Het is een aangrijpende film. Dat er ook in Japan vreselijke dingen zijn gebeurd wist ik maar zo erg… Louis Zamperini (oorspronkelijk Italiaan) overleed vorig jaar in de leeftijd van 97 jaar.

Janet