Klik op de foto’s om te vergroten.

2016

Vorig jaar zijn we met Marit en Reidar op de ski’s naar Danskehytta geweest en dat beviel zo goed dat we dit jaar ook gedaan hebben; nu met vrienden van hen erbij, Siv en Jan Ola. Het doel was Pyttbua, een berghut in Puttbudalen. De hut is omgeven door de hoogste bergtoppen van de provincie met Høgstolen (1953), Karitinden (1982) en Puttegga (1999). In 2000 ben ik met een toenmalige collega Pyttegga opgeweest. Op de top staat een grote steenman die een meter hoog is en daardoor stond ik in het jaar 2000 op 2000 meter hoogte 🙂

Zaterdagochtend vertrokken. Voor de gelegeneheid hadden we Rafal ingehuurd om in de winkel te staan. Het weer speelde niet mee aanvankelijk: het regende en er viel natte sneeuw en op de bergppas was er weer een laag bijgekomen.

We reden met twee auto’s en moesten ongeveer 1,5 uur rijden om bij het startpunt te komen. Daar pakten we de spullen in de rugzak en begon de tocht. De tocht is circa 19 km lang en gaat geleidelijk omhoog. We begonnen op een hoogte van circa 695 en Pyttbua ligt op 1149 meter.

    

Het was nu prachtig mooi zonnig warm weer! Het werd al snel bijna te warm. Gert en ik lagen meestal voorop. Of dat aan onze ski’s lag of aan onze goede conditie weet ik niet maar grappig vonden we het wel.

    

Onderweg hebben we geregeld even gepauzeerd, ja zelfs even een borreltje gedronken. De omgeving was ook werkelijk geweldig!

Er waren veel meer skisporen, dus we rekenden erop dat we niet de enigen in de hut waren, zoals vorig jaar wel het geval was.

En inderdaad: bij Pyttbua aangekomen was de hoofdhut zo goed als vol. Er was een groep van aangekomen, die vrijwel de hele hut «occupeerde». We werden doorverwezen naar de andere kleinere hut. Daar waren ook al zoveel bedden bezet dat we op de «hems» moesten liggen (ruimte vlak onder het dak). Toen kwam de leider van de groep uit de grote hut eraan en vertelde dat ze ruimte hadden gemaakt waardoor er plotseling twee kamers met elk vier bedden leeg kwamen… In de ene kamer gingen Marit, Reidar, Siv en Jan Olav liggen en Gert en ik in de andere kamer. Zouden er meer mensen komen dan konden die bij ons komen liggen. Maar wat een geluk: die kwamen niet! 🙂

We hebben een heerlijke maaltijd genoten. Ik had daarvoor spullen meegenomen. Het werd chili con carne met van alles erbij. Dit leidde tot nieuwsgierige mensen om het kooktoestel. De groep was overigens erg luidruchtig, wat erg irritant was. We hadden wijn bij ons en er kwam een vrouw naar ons toe met een glas die vroeg of zij wijn kon krijgen. Gert en ik vonden dat vreemd en ook enigszins onbeschoft want het is niet gebruikelijk om daar zo om te vragen. Wordt het je aangeboden dan is het wat anders, maar goed, de kreeg een glas.

We verkozen te eten in de andere keuken, wat verder weg van de groep. Een beetje rustig eten moet mogelijk zijn. We lieten het ons goed smaken. Ik zakte daarna wel een beetje in elkaar en was behoorlijk moe. En daar kwam de vrouw weer aan. Met leeg glas. En ze vroeg wederom om een glas wijn. Ze kreeg het maar niet uit onze fles. Ze bleef tot overmaat van ramp ook nog zitten. En ze kletste ons de oren van de kop. Ik heb geprobeerd me ervoor af te sluiten, wan tik kreeg er koppijn van. Ze dronk lustig verder tot het glas leeg was en je raad het al: ze vroeg of ze voor ze weg en terugging naar de eigen groep of ze als afsluiting nog een glas mee kon krijgen. Nee, niet te vatten!

We hebben opgeruimd en zijn op tijd naar bed gegaan. Maar van slapen kwam tot 23.00 uur niets, want die groep bleef maar kabaal maken. Tot overmaat van ramp had ik mijn oordoppen vergeten en ontstond er een kleine crisis toen ik erachter kwam. Maar gelukkig had Gert doppen bij bij. Na 23.00 uur werd het gelukkig stil en heb ik goed geslapen!

    

De volgende dag was het ook prachtig weer! We nuttigden een lekker ontbijt en Gert en ik wilden wel aan de terugtocht beginnen.

Maar eer het zover was waren we een uur verder. Die ski’s die de noren hebben hebben de nodige verzorging nodig, want ze moeten het met van allerlei middelen insmeren (wax of klister) om ze te laten glijden. En er kunnen hele discussies ontstaan over welk type wax er gebruikt moet worden: universeel of aangepast aan de temperatuur, want ja, ook daar zijn verschillende smeersels voor.

    

Op de heenweg hadden ze al de nodige problemen: doordat ze niet de juiste smeersles eronder hadden begon de sneeuw onder de ski’s te klonteren en dn wil het niet glijden. Gert en ik doen daar niet aan want wij hebben zogenaamde «smørrefrie» ski’s: ski’s die geen smeersels nodig hebben en altijd glijden. We hadden er dus wel schik van dat wij onder elke omstandigheid voort konden. Maar uiteindelijk konden we dan op pad.

    

De terugweg ging ook een stuk sneller want nu ging het geleidelijk naar beneden. Ik was er wel enigszins huiverig voor maar het ging ons toch goed af. Slechts een paar keer gevallen (op de heenweg overigens ook).

Een aantal pauzes gemaakt onder andere om water te tappen.En op een grote steen hebben we gelunched.

    

Na een aantal uren kwamen we weer bij de auto. Daar scheidden onze wegen. Gert en ik reden naar huis, want de anderen zaten bij elkaar in de auto. Het was een heel erg leuk weekend en echt fijn om weer zo’n tocht gemaakt te hebben. We vonden het weer een hele prestatie van onszelf en vonden ook dat we het echt niet slechter deden ten opzichte van de vier noren 🙂

Janet