2018
Klik op de foto’s om te vergroten
Dit weekend waren we thuis. De winkel was natuurlijk open. Het was wederom een ontzettend mooie dag. Ik had veel klanten in de winkel. Onder andere om het ijs te kopen wat ik sinds kort in de winkel verkoop. Van Storfjord Iskrem. Dit ijs is gemaakt van geitenmelk. En in heel veel smaken: vanilje, chocolade, koffie, bruine kaas, schimmelkaas, chile met limoen, bruine kaas met aardbie en ook sorbet (puur fruit). Gewaagde smaken maar superlekker! Ik heb er speciaal een nieuw vrieskistje voor gekocht, die nu bij de andere vrieskisten staat. Het vrieskistje is „saai“ wit.
Maar het bedrijf heeft er speciaal reklameplakband voor laten maken. Nu staat het er duidelijk op waar het ijs vandaan komt.
Er kwam ook een jong stel op een motorfiets (niet met de bike de winkel in natuurlijk, ha, ha). Ik maak altijd wel een praatje met de klanten, waar ze wonen en zo meer. Zij was noors; hij amerikaan. Hij was al een paar keer bij de winkel langs gereden, maar die was toen altijd dicht geweest (ja, dat heb je als je maar drie dagen in de wek open bent). Nu wilden ze er graag eens kijken. De week erop zouden ze naar Amerika reizen want ze zouden daar trouwen. Toen ik dat hoorde kregen ze een klein cadeautje van me, die ze in de huwelijksnacht op konden eten 🙂 Toen ze weg reden heb ik ze met een noorse vlag uitgezwaaid en daar heeft zij een foto van gemaakt die ze vervolgens op Instagram heeft geplaatst met de tekst „Super leuke winkel met streekproducten in Sjøholt“. Het was mij niet eens opgevallen: iemand die me kende wees me er op. Ik zou zeggen: wees weer welkom en tot ziens… Na de bruiloft!
‘s Avonds hebben we „sjøkreps“ (zeekreeft) gegeten. Die verkoop ik in de winkel.
Gert vond een geschikt recept. Het is wel een werk om ze schoon te maken. Ze moeten in de lengte worden doorgesneden, de ingewanden moeten eruit worden gepeuterd en dan komt er een kruidenboter overheen. Daarna een tijdje in de oven en dan zijn ze klaar.
Buiten op het boventerras hebben we ze gegeten met een glaasje witte wijn erbij. Nam!
Zondag vond er een wandeling plaats met Knut, de burgemeester van onze gemeente. Ik had hem gevraagd of hij voor Stikk UT! een tocht wilde leiden. Dat wilde hij graag.Voor een man van 75 jaar vond ik dat toch erg sportief! Hij koos een tocht die wij al eens eerder gemaakt hadden op 25 augustus 2016: Jarskar bij Skarbø en Vestre. Toen was het niet zulk heel mooi weer als deze keer. Nu was het echt warm, bijna te warm.
De wandeling begon bij de school. Er kwamen 11 personen.
Zoals gebruikelijk is met Knut bereidt hij zich grondig voor. Alles stond op papier. En over alles had hij wel iets te vertellen, want hij is opgegroeid op deze plek. Zijn huis staat niet ver van de school.
Bij diverse huizen hielden we even stil waar hij iets over te vertellen had. Het ging allemaal wel in een zeer bedaard tempo, maar ja, het gaat allemaal niet zo hard als je 75 jaar bent.
De omgeving wordt duidelijk goed onderhouden, maar als het zo stijl is dan is het wel bewerkelijk want je kan er geen grote machines voor gebruiken. Het moet dus met de hand allemaal zoals je ook op deze foto ziet (zie man links onder op de foto).
Op het pad heb je hele mooie uitzichten, onder andere richting Lauparen en Grytavasstinden, Vestre en de fjord.
Onderweg staan er her en der bankjes waar je even kan zitten om uit te rusten en van de omgeving te genieten.
Langs het pad groeiden veel mooie bloemen. En de grasvelden zagen er zo mooi sappig uit, dat je zin had om er een deken neer te leggen en er een boek te lezen of te genieten van het uitzicht.
Er was trouwens nog een andere reden dat het traag ging. Er liep ook een man mee die daar een weekendhuis heeft. Hij woont zelf in Ålesund maar kent de omgeving al sinds hij een kleine jongen was. De informatie kwam dus niet alleen van Knut, maar ook van deze man kwamen er legio verhalen. Als Knut iets vertelde was de man soms ook rap met het „corrigeren“ van Knut. Dit leidde wel tot ergernis onder de medewandelaars, want dit leidde ook tot vertraging van de wandeling. Het is de man in lilla blouse en korte broek.
Deze tocht is in principe een rondwandeling, maar „op de top“ werd de wandeling afgesloten. Diegenen die wilden konden nog wel de rondwandeling doen, maar de meesten gingen dezelfde weg weer terug naar de auto. Knut kreeg in elk geval een applaus voor zijn inzet.
Gert en ik zijn nog wel rond gelopen. Toen we bij de rivier kwamen zagen we ook zichtbaar hoe droog het de laatste tijd is geweest: er was echt minimaal met water en de grote stapstenen die normaal boven het water liggen waren helemaal droog gelegd.
In totaal duurde de wandeling 1 uur 45 minuten. Terug deden we er 45 minuten over. In de auto had ik nog een klein walnotentaartje voor Knut staan die ik bij hem thuis heb afgeleverd. Dat stelde hij zeer op prijs!
Janet