2018

Klik op de foto’s om te vergroten

Mooi weer vandaag dus we gingen er op uit nadat we uitgeslapen en een lekker ontbijt genuttigd hadden. Ik had een tocht op sneeuwschoenen in gedachten: Snaufjellet op. Dat is een berg die we vanaf ons huis kunnen zien en die 893 mtr hoog is.

We parkeerden de auto bij Valgermo. Daar gaat het eerst kronkelig omhoog via een tractorpad in het bos, richting een klein huttengebied, Lisetsetra.

     

Het pad was al veel gebruikt door zowel skiërs als wandelaars. De sneeuw was gelukkig redelijk hard waardoor je niet zo diep wegzakt. We haalden een skiër in.

Aanvankelijk was het koud en had ik wollen trui en dito handschoenen aan. Maar door het stijgen en doordat we in de zon kwamen konden trui en handschoenen weldra uit.

     

We zagen diverse skisporen in de sneeuw die we volgden. We wisten dat die naar de top zouden gaan.

     

 

 

Op hoogte kregen we ook steeds meer uitzicht, ook omdat we boven de boomgrens kwamen. Prachtig die witte vlakte.

     

Ook kregen we mooi zich op Storfjorden en op Sjøholt.

Sommige partijen waren stijler dan anderen, dus we pauzeerden regelmatig om even op adem te komen. Maar al ras zagen we de grote steenman op de top van Snaufjellet. „Snau“ betekent trouwens „kaal“ dus Snaufjellet betekent “De kale berg”.

     

Bij de steenman aangekomen installeerde Gert zich om er daarna sneeuw te koken voor de koffie.

Ik liep nog een stuk verder richting het hoogste punt, want de steenman staat niet helemaal op de top. Dat was nog een redelijk stuk lopen.

Het hoogte punt is niet echt een topje: vanaf het hoogste punt is er een afgrond te zien. Toen ik daar dan ook bijna aangekomen was kreeg ik kriebels in mijn buik: ik zag “barsten” in de sneeuw.

Dat doet de alarmbellen rinkelen. Want dit duidt er op dat er sneeuw over de rand hangt. Die rand was ook goed te zien toen ik naar rechts keek. Daar zie ik duidelijk dat er sneeuw over de rand „hangt“. Dit heet in het noors „snøskavle“. Deze worden veroorzaakt doordat sneeuw zich door de wind ophoopt in de luwte van een bergkam/bergrand. Kom je te dicht bij de rand dan kan de sneeuwrand afbreken en wordt je door de massa meegenomen. Op deze foto zie je een goed voorbeeld (van internet gehaald).

Ik nam rustig een paar stappen achteruit en ben omgekeerd. Op veilige afstand van de afgrond maakte ik nog een paar foto’s van de omgeving.

Høgsvora, Lauparen en Grytavassbotn waren ook goed te zien.

Bijna teruggekeerd bij Gert zag ik dat de skiër, die we eerder hebben ingehaald, ook gearriveerd was. Hij was al weer bezig aanstalten te maken om weer af te dalen. En er kwamen nog twee andere skiërs aan.

Wij genoten eerst nog van een kop koffie en een boterham, en genoten van het uitzicht.

     

Het was koud op de top en de jas moest aan. In de luwte van de steenman konden we een beetje zitten, maar we besloten al ras om ook met de afdaling te beginnen. We kozen een iets andere route terug. Op weg naar beneden ontmoeten we een vierde skiër omhoog. Het is een favoriete berg; zowel zomer als winter.

     

Weer bij Lisetsetra aangekomen hadden we geen zin om meteen naar de auto te gaan.

Het was nog vroeg en het was nog licht. Onder een dennenboom gingen we zitten en kookten we nog weer wat water en dronken een kop koffie. Hierna ging het naar de auto en weer terug naar huis.

     

We hebben 10,23 km gelopen. Zonder de pauzes meegerekend hebben we er 3 uur en 20 over gedaan. Hier zie je de hele route.

     

We hebben samen weer een superfijne dag gehad! Echt genoten! 🙂

Een paar dagen geleden maakte ik een foto van Snaufjellet met de volle maan erboven. Toen ik de foto maakte wist ik nog niet dat we vandaag op de top zouden staan.

Janet