2014
Klik op de foto’s om ze te vergroten.
Op deze link kun je zien waar we gelopen hebben (blauw ingetekend) en welke delen we over hebben geslagen.
De laatste dag van onze wandelvakantie liepen we de laatste kilometers tussen Hegra en Stjørdal (op weg naar de luchthaven Værnes). 75 meter voor ons hoorde we plotseling een enorme knal en zagen we dat er twee auto’s op elkaar gebotst waren. De ene auto, zo scheen later, was op de verkeerde weghelft gekomen en had de tegemoetkomende auto geraakt waardoor die een halve cirkel maakte en beide auto’s naast elkaar stonden, beiden met de neus dezelfde kant op.
We liepen er snel heen en ik gaf aan de man aan die naast de auto stond dat ik verpleegkundige was. De ene bestuurster, die op de verkeerde weghelft gekomen was, was naast een psychische klap, ongedeerd. De bestuurster in de andere auto zat bekneld achter het stuur. Zij had onder andere een enorme wond, aan haar rechter onderarm, die ik verbonden heb. Ik ben naast de bestuurster gaan zitten totdat de politie en andere hulptroepen gearriveerd waren.
De vrouw was steeds bij bewustzijn en ik heb steeds rustig met haar gepraat onderwijl ook orders uitgedeeld aan de omstanders (drinken, verbandspullen). Ze had een enorm grote wond aan haar rechter onderarm die ik zo goed en zo kwaad als het ging verbonden heb met de bescheiden middelen die er waren. Ook had ze pijn aan haar borstkas en kon ze moeilijk ademen (ribben gebroken?).
Na circa 15 minuten stonden er twee politieauto’s, twee ambulances, drie brandweerauto’s en een reddingshelikopter. Deze namen het verder over en de brandweer heeft het dak van de auto eraf moeten zagen zodat de vrouw bevrijd kon worden en overgebracht kon worden op een brancard.
Nadat ik aan de politiagente (die uit onze regio kwam en een zus had die in ons dorp woont) een getuigenverklaring had afgegeven, zijn we de wandeling voort gaan zetten. Ons werd aangeboden om ons weg moesten brengen naar Trondheim maar nee, we wilden liever lopen. Dat was achteraf ook goed om alles even rustig te overpeinzen en in ons in te laten werken.
Zie ook deze pagina.
Afgelopen zaterdag kreeg ik een sms van de vrouw die vroeg of ik de Janet was die eerste hulp aan haar had verleend. Ze schreef dat ze niet had geweten hoe het met haar afgelopen was als ik er niet geweest was. „Je was zo rustig maar ook zo vastbesloten en je hebt heel goed werk gedaan. De artsen in het ziekenhuis hebben complimenten gegeven over hoe de wond verbonden was!“
Dat was natuurlijk fijn om te horen maar het belangrijkste was dat zij weer thuis was en het naar omstandigheden goed had. Ik heb zo vaak aan haar gedacht, hoe zou he tmet haar zijn? Zij heeft een week in het ziekenhuis gelegen met 6 gebroken ribben, een scheur in het borstbeen, diverse wonden die gehecht werden en verder gezwollen ledematen en bont en blauw overal. Nu wilde ze mijn adres want ze wilde me bedanken met een bloemetje. En afgelopen dinsdag werd dit bloemstukje bezorgd. Prachtig!
Kasten
In de kelder hadden we open kasten/rekken staan. Die waren eigenlijk al een tijdje een doorn in het oog: het zag er rommelig uit. Daar hebben we nu verandering in aangebracht. De oude rekken eruit en de nieuwe erin, met deurtjes en kleppen om dingen achter te zetten. Wij zijn zeer tevreden met het resultaat! En leuke bijkomstigheid is dat we veel meer opbergruimte hebben gekregen dan voorheen.
Janet