2014

Klik op de foto’s om ze te vergroten.

Zaterdagavond stuurde ik een sms naar Adri: „Topje doen morgen?“. Ik kreeg direct antwoord: „Rugzak voor Vallanykjen stond bij mij al klaar!“ We hebben nog even gebeld met elkaar om een tijd af te spreken en toen was het plan „i boks“ (klaar). Zo snel kan het gaan 🙂

Vallanykjen (of ook wel Vallanyken genoemd) is 1160 meter hoog en ligt in Sykkylven (buurgemeente aan de andere kant van het fjord). Op internet kan ik weinig informatie vinden; hij wordt in de winter veel meer door skiërs gebruikt dan wandelaars in de zomer. Desalniettemin gingen we ervoor. Het was een zonnige dag en aangenaam koel in het eerste deel van de tocht toen we langs de rivier en door het bos liepen.

Na enige tijd bereikten we Regndalen, een parel van een plek met hoge pieken die boven ons uit torenden, gletscher die tussen die pieken hangen, watervallen van de smeltende gletscher en het blauwe meer in de kom van Regndalen.

Er zijn plannen dat de grondeigenaren in Regndalen een kleine krachtcentrale willen gaan bouwen. Daar zijn veel protesten tegen want dit zal grote gevolgen hebben voor hoe het dal er uit zal gaan zien: geen meer meer, geen watervallen meer. Deze „dalparel“ zal dan voor altijd verdwijnen. Doodzonde!

Na een pauze zetten we voort. Er is vanaf het dal geen goed zichtbaar pad meer waardoor de wandelaar zich door bosjes en struiken langs de rivier verder omhoog moet worstelen.

Boven de boomgrens aangekomen zetten we nog iets voort en nemen dan weer een korte pauze.

Daarna zetten we de doorsteek naar de top in, over zowel grote als kleinere stenen, met af en toe een adem- en drinkpauze.

Het is warm en we drinken veel. De omgeving ontneemt ons overigens ook vaak de adem.

En dan zijn we na 3,5 uur (incl. pauzes) op de top. Wat een geweldig uitzicht alle kanten op! Råna, waar ik vorig jaar met Adri geweest ben, Midtre Regndalstinden, Urkedalstinden, Trollkyrkja en veel meer. Prachtig. Mijn leven is te kort om deze allemaal op te kunnen.

Ik kan het niet laten en ga niet alleen op de top staan maar ook op de zeer stevige varden op de top; ook al gaat het aan de andere kant relatief stijl naar beneden Drivdalen in.

Na het maken van de nodige foto‘s nemen we een flinke pauze. Ik doe nog een heel dom ding: ik laat mijn mobiele telefoon uit mijn handen vallen. Adri kan nog een foto van me maken als ik op de top sta, maar daarna begeeft hij het. Luistert niet meer naar mijn commando’s 🙁

Nadat we ruim een half uur op de top hebben gezeten zetten we de afdaling in. Vanaf de kant kunnen we ver Drivdalen inkijken, maar die kant gaan we niet op: we nemen dezelfde route terug.

Als we weer in Regndalen zijn nemen we een verfrissende duik in het kleinste meertje. Wat heerlijk! Ik tref er ook nog molter aan (veenbessen). Ze zijn vroeg dit jaar. Wat wil je ook met die tropische temperatuen van de afgelopen weken.

Rond vijf uur zijn we weer beneden bij de auto, waar ik afscheid neem van Adri. Omdat Gert en Ellen niet specifiek van bergtoppen houden is Adri voor mij de allerbeste top-turkameraat die ik me voor kan stellen. We hebben ongeveer hetzelfde tempo, overleggen goed, nemen bijtijds pauzes. En we hebben onze volgende bergtop al weer gepland. Dat zal in de herfst gebeuren. Dus voor nu zeg ik: Takk for turen, Adri!!

Thuis gekomen verneem ik dat Gert een halve maratoin heeft gelopen. Ook niet mis in deze hitte! Als ik gedouched heb en op de veranda zit lopen er een man en een vrouw langs ons huis, waar ze naar staan te kijken. Als ze me zien merk ik dat ze weifelend wat willen vragen, dus ik vraag of ik ze van dienst kan zijn. Hij schijnt een kleinzoon te zijn van Petra, de vrouw die in ons huis heeft gewoond. Hij heeft vele malen in het huis overnacht bij zijn oma, en heeft er goede herinneringen aan. Petra hebben wij nooit gekend omdat zij al overleden was toen wij het huis kochten. Maar de kinderen (Per, de vader van de man die ons bezocht, en Astrid) kennen we wel omdat zij destijds het huis aan ons verkochten. Per woont in Oslo; Astrid woont met haar man (ook een Per) in Ålesund.

Het was duidelijk dat de man graag de tuin en het huis wilde zien. Vertelde van de vele vele bessenstruiken die er stonden (weten jullie nog, pap en mam?? 🙂 ), de rivier die langs het huis liep, de pruimenboom met lekkere vruchten.  Uiteraard hebben we toegelaten dat ze binnen en buiten konden kijken. Wie heeft er nu niet bepaalde herinneringen aan een huis waar men als kind vertoefd heeft. Hij is niet de eerste die eens onverwacht aan de deur kwam. Vele jaren geleden was er ook al een kleinkind op bezoek met haar man en vier kinderen en het schijnt dat dat de oudste zus is van deze man (wiens naam ik niet nagevraagd heb).

Het hele huis zijn we doorgeweest. Hij herkende veel en vond het geweldig hoe we het op hadden geknapt. Hij vertelde ook dat zijn vader en Astrid altijd positief over ons spraken omdat wij het huis toen in originele staat wilden houden. Dat was destijds ook de reden dat ze het aan ons verkocht hebben. Volgens de man ging het relatief goed met beiden, die nu over de 80 jaar zijn. Het grappige is dat ik afgelopen week nog aan Astrid en haar man Per gedacht heb en dacht hen eens een bezoek in Ålesund te kunnen gaan brengen. Moet ik nu toch maar eens doen. Na de rondleiding dankten ze ons hartelijk en ik heb aangegeven dat als ook andere kleinkinderen willen komen kijken dat ze dan welkom zijn.

We bereiden ons inmiddels ook voor op de wandelvakantie van dit jaar. We starten ongeveer daar waar we de Nordlandsruta in 2007 geëindigd zijn. Daar komen we door eerst de bus van Sjøholt naar Trondheim te nemen, dan de trein naar Bjerka (waar we de eerste nacht doorbrengen) en vervolgens de volgende dag een taxi naar het startpunt van de eerste wandeling die naar Kjennvasshytta gaat, ten noorden van Okstindbreen. In 2007 bogen we links van de gletscher naar Gråfjellhytta (laatste hut), terwijl we nu rechtsom naar het zuiden lopen.

We hebben een nieuwe tent gekocht omdat we dit jaar zoveel mogelijk niet van hutten gebruik willen maken. Ook omdat we door Børgefjell nasjonalpark komen waar geen hutten en geen gemarkeerde paden zijn. Maar mocht het zo uitkomen en nodig zijn dan is af en toe een nacht in een hut niet ondenkbaar.

Ook ben ik weer begonnen met drogen van groente:

Links prei. Totaal 1500 gram werd 140 gram. Rechts wortel (totaal 600 gram werd 70 gram) en knolseldrij (600 gram werd 50 gram). Zie de volgende foto.

Gert heeft ook onze wandelsite aangepast en geupdate. De foto’s van onze wandelvakantie Sognestien van vorig jaar waren nog helemaal niet geplaatst. Die kan men nu hier vinden.

Janet