2018

Klik op de foto’s om te vergroten

Weer een jaartje ouder 🙂

Ik had er geen problemen mee gehad als ik had moeten werken in het ziekenhuis maar ik had vrij. Ik dacht dat ik er een gewone dag van kon maken. Een dag in de winkel zag ik ook absoluut niet als een probleem. Maar Gert kwam de avond er voor met zijn cadeau: hij had een vrije dag genomen zodat we een skitochtje konden maken. Dat vond ik echt superleuk.

We hebben ‘s morgens eerst wat producten voor de winkel opgehaald, want dat had ik afgesproken met de producent. Hierna hebben we thuis een lekker ontbijt/lunch genuttigd. De skispullen werden  ingepakt en reden we naar Ørskogfjellet. Het was echt super-prachtig weer.

     

De zon scheen volop. Na een stukje skiën zochten we een plekje op waar we de ski’s neerlegden, matje er op en gingen we er lekker bij zitten.

     

Het uitzicht was super: Giskemonibba waar we op 1 januari een nieuwjaarswandeling hebben hebben gemaakt:

en Høgsvora waar we in 2015 zijn geweest:

     

Bij een bakker hadden we „een taartje“ gekocht. Een lekker kopje koffie maakte de verjaardagsviering compleet.

Na een tijdje gezeten te hebben gingen we weer terug naar de auto. Het was nog een aardige afdaling. Ik kon me maar net op de benen houden maar Gert maakte een val; zonder schade.

In de middag zaten we nog een paar uurtjes in de winkel. Er kwam ook een weersverandering. Het werd bewolkt en ook frisser. Na sluiting reden we naar Brattvåg waar we naar het theater zouden gaan. Vooraf hebben we heerlijk gegeten in een plaatselijk restaurant.

In het theater luisterden we naar Hans-Wilhelm Steinfeld.

Hij is een journalist en was jarenlang verslaggever bij de NRK. Zijn speciaalveld is Rusland. Hij weet er alles van! En hij vertelde dus over zijn leven als journalist in relatie tot Rusland. Super interessant.

Toen de voordracht cirka een half uur aan de gang was hoorden we gerommel achter in de zaal. Iemand zei tegen Steinfeld dat hij moest stoppen omdat er iemand onwel was geworden en vroeg of er een arts in de zaal was. Iemand stond op, zij was verpleegkundige. Ik ging er achteraan. Aan de zijkant van de stoelen lag een man op een trede die langs de stoelenrij ligt. Hij was erg bleek, klam, ademde oppervlakkig.

De verpleegkundige die het eerst bij de man was had de “leiding”. Iemand anders op de achtergrond was al in contact met het ziekenhuis en ambulance. In zo’n situatie merk je wel dat het allemaal lang duurt en hoop je dat hij zich stabiel houdt. En dat gebeurde ook.

Zijn vrouw was enigszins in paniek, maar ik stelde haar gerust dat het goed kwam. En dat kwam het ook. Toen de ambulance kwam werd de man in zittende houding gezet en moesten we hem op de brancard dragen. Toen merkte ik dat we “hem begonnen te verliezen”: hij had de ogen wijd open, contact was weg en hij stopte met ademen. Maar we moesten hem die zaal uitkrijgen dus met man en macht snel op de brancard. Toen leek het dat hij door het trekken en duwen aan hem weer bij scheen te komen. De brancard werd de zaal uitgereden en de deuren naar de zaal gingen dicht. Ik bleef bij de man totdat hij “transport-klaar” was.

Toen de man met de ambulance was afgevoerd ging ik de zaal weer in waar Steinfeld net weer begonnen was met het voortzetten van zijn voordracht. Alsof er niets gebeurd was.

Toen we het theater uitliepen sneeuwde het lichtjes. Thuis dronken we nog een wijntje en was de zeer gevarieerde dag alweer voorbij. Ik heb een fijne dag gehad!

Janet