2017

Klik op de foto’s om te vergroten

Zoals ik eerder schreef waren Adri en Ellen bij ons op vrijdag 25/7 en spraken Adri en ik af dat we zondag een topje zouden doen. Het zou heel mooi weer worden. En je moet het ijzer smeden als het heet is. Er is een berg in Ørskog waar ik al heel lang eens op wilde: Grytavasstinden (1328 mtr). Vanuit Ørskog is de berg, samen met Lauparen, goed te zien, ook vanuit ons huis. Ze werden door een zwager eens “de twee tieten” genoemd, en zo ziet het er ook wel naar uit 🙂

Maar er wordt gezegd dat Grytavasstind niet zo eenvoudig is om op te komen. En dat je die vooral niet alleen moet doen. Dus besloten Adri en ik die samen op te gaan. We spraken af dat hij me zondag 27/8 op zou halen om 8.00 uur. En dat werd dus vroeg opstaan (na het feestje in het dorpshuis de avond ervoor – zie eerdere weblog), want je moet er toch zeker een dag voor uittrekken om deze berg te doen.

    

De auto werd geparkeerd bij Grytaliseter. Grytavasstinden lag er in de verte best spannend bij, maar de omgeving is lieflijk, met vennetjes en veenpluis her en der.

    

Het eerste gedeelte van de wandeling is hetzelfde als naar Lauparen, waar Jennie en ik op 9/6 ook hebben gelopen. Kijk daarvoor op deze weblog. Maar nu was er geen sneeuw meer te zien, zoals destijds wel het geval was.

Toen we er liepen hoorden we aan de bergflank rechts een heel gerommel: daar lieten stenen los. Ver van ons vandaan dus geen gevaar!

Boven in het zadel aangekomen (na twee uur lopen), bij de grote steenman, hielden we een pauze.

     

Daar was nog een beetje sneeuw, ongeveer op dezelfde plek als waar ik destijds stond en Jennie een foto van me maakte.

En de steenman moest ik natuurlijk ook weer even omarmen. Ik dacht aan jou, Jennie! <3

Terwijl Adri in de schaduw van een rots gaat zitten, vlij ik me neer op een stukje groen met uitzicht over het dal waar we zojuist uitkwamen.

     

Lauparen lag er ook prachtig bij in de zon! Maar die gaan we niet bezoeken, want na koffie en een boterham ging het niet links- maar rechtsaf.

Mijn hart was vol verwachting. Er liep daar altijd een soort van “onzichtbare muur van respect“ voor dit deel van de bergen: het is beter om hier niet te komen. Maar nu week de muur voor me ter zijde. Het ging langzaam maar zeker omhoog en tot mijn grote verrassing was de route zelfs gemerkt met kleine steenmannetjes. Nou, als dat ze de hele route gaat dan is een groot gedeelte van de angst al verdwenen.

     

Na enige tijd wordt het terrein wat vlakker en kwamen we op een plateau, met het topje Svartvassegga op 1217 mtr. Het uitzicht is prachtig en Grytavasstinden is dan al goed te zien.

We hebben ook zicht op Storbotnshornet (1370), niet de hoogste maar wel de meest ontoegankelijke berg in Ørskog. Een aantal mensen hebben een aantal jaren geleden daar een weerhaan op geplaatst. Die berg “trekt” ook maar nu niet!

Ook Lauparen is heel mooi vanaf deze kant.

     

Zeker met dit prachtige weer erbij: volle zon en strakblauwe hemel. Wat voelden we ons happy! We lopen door naar het topje van Svartvassegga.

     

Vanaf hier ging het weer verder. We moeten ons in zuidelijke richting begeven, wat afdalen en verliezen daardoor een aantal hoogtemeters.

We wisten aanvankelijk niet zo goed hoe we moesten lopen; wel dat we „om de berg heen“ moesten. Maar ik zag op een gegeven moment een stok staan met een rode punt dus daar werden we „heengetrokken“.

     

Daar hadden we een heel mooi uitzicht op het meer beneden ons, de stijle wand waar we aan langs moesten lopen en Storbotnshornet (1370 mtr).

Nu lopen we langs de stijle bergwand richting het volgende zadel. Dit is goed te doen. Er ligt ook gras wat het lopen vergemakkelijkt, maar uitkijken moeten we wel. We zijn niet de enigen die in gedachten hebben om de berg te beklimmen: twee mannen halen ons in.

Hier moeten we helemaal langs lopen en vooral niet te vroeg gaan stijgen. Maar wat een uizichten hebben we hier toch, geweldig! Zicht op Isvatnet, Grytavatnet, Trollvatnet en Isvatnet.

De éne man is al een keer eerder op Grytavasstinden geweest, en hij geeft her en der aanwijzingen hoe en waar we moeten lopen. Op een gegeven moment zien we een stijler stuk en daar zien we ook de eerste rode merking op een stenen. Hierna zien we meerdere rode stippen die ons de weg omhoog wijzen.

We kunnen goed stijgen en volgen de twee mannen die iets sneller gaan dan ons, maar wij nemen goed de tijd. We zien hogerop een „goot“ waar we doorheen moeten. Dat gaat goed.

Hier en daar moeten we handen en voeten gebruiken en zijn de stokken niet echt handig, dus die gaan al ras in de rugzak.

 

 

 

 

 

 

 

De weg naar de top gaat een beetje kronkelig, we moeten klauteren, maar je bent op de top eer je er erg in hebt, want plotseling staat daar de enorm grote steenman.

We zijn superblij dat we de top bereikt hebben. De twee mannen zitten daar al een boterhammetje te eten. Beiden wonen in Ålesund maar de éne is in Ørskog opgegroeid en bouwt er momenteel een huis.

Het uitzicht is werkelijk geweldig! De Lauparen wordt meerdere keren gefotografeerd. Maar ook andere toppen waar ik niet zo gauw de naam van weet liggen er koninklijk bij. Het is echt een prachtig en bijzonder gebied!

     

De varden staat er schijnbaar al een eeuwigheid, is bedekt met mos en getuigd van gedegen bouwkundig handwerk. Ook hier moet ik de steenman even knuffelen.

En zie: aan de voet van de varden staat zelfs een frambozenstruikje te groeien. Hoe is het mogelijk!

En hoe karig het landschap ook is: er groeit altijd wel ergens een mooi plantje of bloemetje.

Op de top nemen we een goede pauze. De twee mannen zijn dan alweer op de terugweg. We lopen het plateau heen en weer en kijken onze ogen uit. Samen natuurlijk ook even op het portret. Wat heb ik toch een fijn wandelmaatje in Adri.

     

Na een tijdje maken we een aanvang met de terugtocht. In de „berggoot“ moeten we soms even op de bips zitten om stapje voor stapje naar beneden te kunnen. Omhoog gaan is altijd gemakkelijker dan naar beneden.

Al ras zijn we weer bij de stijle wand waar we langs moeten. Hier komen we vier mensen tegen die ons tegemoet komen: die gaan richting de top. In de bergen kan je de liefde aan je voeten vinden: een mooie steen in de vorm van een hart.

     

Bijna bij het zadel aangekomen ligt er een moederschaap met twee jonge schaapjes.

De terugtocht gaat verder naar wens. Bij Grytavatn aangekomen lopen we even een ommetje naar Monssteinen. Dit is een Stikk UT! tochtje van Friluftsrådet Sunnmøre.

En daar treffen we May Britt, de bedrijfsleidster van FS. Die ben ik al vaker op mijn tochtjes tegengekomen.

Onderweg hadden we nog een mooi zicht op Grytavasstinden. Jeetje, dat we daar op zijn geweest. Geweldig! En die „onzichtbare muur“? Die is helemaal uit het zicht verdwenen en het bleek achteraf dat de angst voor dit deel van het berggebied toch niet echt nodig was geweest.

Bij de parkeerplaats aangekomen was het duidelijk dat we niet alleen van dit gebied hebben genoten: ik telde 50 geparkeerde auto’s!

Wie dat allemaal waren weet ik niet maar Torunn is er in elk geval wel geweest.

Adri, bedankt voor de geweldige wandeling en bedankt dat je mee bent geweest! Graag weer tot een volgende keer! 🙂

Janet