2017

Klik op de foto’s om te vergroten.

Na een lange wachttijd waren dan eindelijk de dagen aangebroken dat zus Jennie op bezoek zou komen! Wat hebben we er allebei naar uitgekeken en wat was het heerlijk om elkaar weer te zien toen ik haar van het vliegveld ophaalde. Hier volgt een opsomming van alles wat we gedaan hebben.

8/6:

Jennie heb ik van het vliegveld gehaald en gelijk door naar Ålesund. Daar hebben we meegedaan aan de „Jentebølgen“ (vertaald: Meisjesgolf), een hardloopwedstrijd voor alleen meisjes en vrouwen over een parcour van 5 km.

Ik parkeerde de auto in een parkeergarage en daar hebben we ons ook omgekleedt. We waren er klaar voor.

We kwamen vroeg aan en hebben nog even een klein ommetje gelopen eer we groepsmatig opgewarmd werden. Dat werd gedaan onder leiding van twee vrouwen die ons ritmisch allerlei pasjes en bewegingen lieten doen.

Om precies 19.00 uur begon de loop. Het was gelukkig mooi weer. Jennie hield het heel goed vol en ik volgde haar. Af en toe even in gewone pas.

Op de eindstreep kregen we een medaille uitgereikt, kregen we een goodybag en fruit en liepen weer terug naar de auto en reden naar Sjøholt waar we heel even de winkel binnen gingen om te laten zien. Thuis wachtte Gert ons op, met een lekkere maaltijd.

9/6:

Jennie sliep uit en ik ging naar de winkel. Gert zou me daar later op de dag af gaan lossen, want Jennie en ik wilden Lauparen op, de hoogste berg van Ørskog. Daar is zij eerder op geweest en zij had heel veel zin om dat te herhalen. Dit was de enige dag dat het een beetje goed weer zou zijn dus we moesten de kans grijpen.

We parkeren de auto bij het begin van de wandeling. Het eerste deel van de wandeling is lang, maar gaat heel langzaam omhoog.

Na cirka 1,5 uur komen we bij Grytavatn uit, een groot meer. Daar nemen we een pauze met koffie en een boterham.

    

Hierna ging het verder en kwamen we in een dal/kom waar nog veel sneeuw ligt. Jennie is erg in twijfel of ze het voort kan zetten.

    

Dit kan zij natuurlijk het beste beoordelen, maar als ik zeg dat ik een keer een programma heb gezien waarin er gezegd werd: „Het meeste effect zit hem in de laatste tien minuten.“, is dat een motivator voor Jennie om toch door te gaan. In elk geval tot de steenman die goed te zien is in het zadel.

Het lopen op sneeuw is niet altijd eenvoudig, maar we houden steeds doelen in het oog waar we heen gaan lopen en dan weer even gaan stoppen om op adempauze te komen. Zo lopen we van sneeuwvrije steen tot sneeuwvrije steen, pauzerend en denkend.

    

En zo komen we langzaam maar zeker in het zadel. En de steenman komt steeds dichterbij en wordt steeds groter. Dat is een grote overwinning voor iemand die geen bergen gewent is.

    

De steenman is steenvrouw’s hoog 🙂 En van daaruit heb je mooie uitzichten; aan beide zijden van het zadel.

    

    

Als we er goed zijn uitgerust, voldoende hebben gegeten, vangen we met de terugtocht aan. De top van de Lauparen houden we tot een volgende keer 🙂 Bij Grytavatn schrijf ik nog even onze namen in het gastenboek.

10/6:

Deze dag stond in het teken van de jaarlijkse Ørskogdagen (De Dag van Ørskog). Allerlei activiteiten vinden er plaats in het centrum van het dorp.

Voor de 3e keer organiseer ik de „stilletløp“ (hoge hakken-loop) voor dames. Het is wederom droevig gesteld met de opkomst: slechts drie vrouwen: Gunnhild, Hilde en ik.

    

Het is parcour is slechts 100 mtr en het kost niks om er aan mee te doen. Wat een watjes zijn die vrouwen toch ook in Ørskog! Volgend jaar moeten we dat anders gaan aanpakken. In elk geval moet de startplek veranderd worden. Misschien ook wel het doel. En ik denk dat ik maar een startbedrag ga heffen en het geld gaat naar een goed doel.

    

Hoe dan ook: het hardlopen werd er niet minder leuk om. En dit jaar won Hilde! Ze ging er als een speer vandoor! En zij liep echt op hoge hakken!

    

Jennie en ik zijn daarna samen nog een keer over de markt met kraampjes gaan lopen. Van alles werd er verkocht en getoond. En op de scene werden er allerlei activiteiten getoond, van dansschool tot chearleading, van muziek tot goocheltrucs.

Rond 15.00 uur werden de diverse pokalen uitgereikt, van alle straatlopen die er die dag hadden plaats gevonden. Eerst die van de hoge hakken-loop. Dat we slechts met drie vrouwen waren was natuurlijk een aanfluiting. Dat er van die drie eentje helemaal uit Ålesund was gekomen (Hilde) was natuurlijk helemaal een aanfluiting. Ik heb gezegd dat de Ørskog-vrouwen maar watjes waren 🙂 (ik kon dat toch niet nalaten om even te benoemen), maar dat ik verwachtte dat dat volgend jaar anders zou zijn.

Hilde heeft de pokaal met trots in ontvangst genomen. Maar ze nam hem niet mee naar huis, heeft hem achtergelaten in de winkel.

De ouders van Hilde waren er ook nog even. En Stig, haar vriend natuurlijk ook!

    

Dat was een goede aanmoediger, evenals Jennie dat ook was. Zij heeft me verzekerd dat als ze volgend jaar weer mocht komen dat ze dan ook aan de hoge hakken-loop mee zal doen! Deal!

‘s Avonds zijn we naar een heel bijzonder restaurant geweest. Een restaurant wat eigenlijk niet bestaat: een Pop-Up restaurant, een restaurant wat op-plopt daar waar het past. Het werd geïnitieerd door een kok die van oorsprong uit ons dorp komt, Mads André Hansen. Hij staat bekend als de kok met de zes vingers: vanaf zijn geboorte mits hij er een paar.

Het Pop-Up restaurant was in het dorpshuis. Je moest je vantevoren opgeven. Er stonden vijf vierkante tafels waar plaats was voor 8 personen en bij binnenkomst werd de tafel aangewezen waar je kwam te zitten. Allemaal bekenden uit Ørskog en Stordal.

Elk gerecht werd op schalen op tafel gezet en je kon je eigen portie er vanaf halen.

Hier volgt het menu:

1. Avocado – jalapenosaus – gerookte tomaat – amandelen
2. Gerookte bietentartaar – eidooier – estragon – mierikswortel
3. Ceviche van platvis – druiven – komkommer – peper
4. Westlandse pannekoek – zure room – „løjrom“
5. Brosme (ook wel lom genoemd)– groene asperges – peterselie – botersaus
6. Gegrilde romanosla – gebakken knoflook – Holtefjell XO (speciale kaas) – aardappelkruimels
7. Grootveevlees – chipotleschuim (schuim van speciaal soort pepertje) – knapperige ui
8. Ecologische „nyrkrem“ (zurige verse kaas) – aardbeien – pompeonpitten – “skogsyre” (soort klavertje vier met frisse zure smaak)

Het werd een hele gezellige avond en het eten was echt superlekker. ‘s Avonds hebben we de auto nog ingepakt en zijn naar Jønsbu gereden. Daar wilden we ook graag een paar nachten blijven.

10-12/6:

Een paar dagen naar Jønsbu. Het hek werd bij aankomst door Jennie geopend.

Vroeger had je in Noorwegen „grindagutter“: (meestal) jongens die bij een hek stonden die vanwege grazenden dieren altijd dicht moest blijven, maar waar ook het sporadische verkeer door heen moest. Dan stond er een jongen bij het hek die het hek opende als er verkeer aankwam en dicht deed als het verkeer gepasseerd was. Daar kreeg de jongen dan een paar duiten voor. Nu fungeerde Jennie dus als „grindajente“ 😊 (hekmeisje).

We hebben goed geslapen. De ochtend begonnen we met een goed ontbijt met gerookte zalm en roerei, onder andere. Maar ook de vogels moesten gevoerd worden.

En voordat we aan onze geplande bergwandeling begonnen maakte Jennie op de veranda nog even de spieren soepel.

We besloten naar Ansokseter te lopen. Het was mooi weer! De brug over en door het bos.

    

Even stijgen en dan ben je er weldra.

Ansokseter is altijd mooi om te zien. Als je aankomt ligt zij daar plotseling.

Ook het oudste hutje staat er nog redelijk fier bij maar het is duidelijk dat de tand des tijds haar inhaalt.

Op de stenen bij de ingang hebben we gepauzeerd en genoten van het mooie uitzicht.

    

Op de terugweg zien we weer van allerlei dingen en beestjes. Zoals deze kever:

Ziet er misschien wat onsmakelijk uit met dat poepje erbij, maar ik kon slecht de kever verplaatsen uit zijn natuurlijke habitat. Na wat zoeken op internet kwam ik te weten dat het om een doodgraver gaat.

Ook kwamen we deze tegen:

    

De zwarte is de gewone mestkever of paardenmestkever. De onderbuik heeft mooie kleuren.

Bij Ringsetseter schreven we natuurlijk even in het gastenboek.

Bij thuiskomst staan de schapen ons op te wachten.

Ik maak een lekkere maaltijd klaar, aziatisch getint.

Maandag is het regenachtig weer. Jennie heeft zin om bomen om te zagen. En aangezien we eerder al eens begonnen zijn met het uitdunnen van een deel bos kann ze er naar hartelust te werk gaan.

Ze ontpopt zich als een ware houthakker. En leuk dat ze het vindt..!

De uil was nog steeds actief! Het jong zit op het punt om uit te vliegen. En we zagen moeder of vader ook uitvliegen, dat moest Jennie natuurlijk ook even zien. Ik heb er mooie (vind ik zelf dan) foto’s van gemaakt toen hij uitvloog. Prachtig beest!

    

Toen was het tijd om te vertrekken. Dus inpakken en naar huis. Maar op de terugweg hebben we nog een klein uitstapje naar „Kvitsteinen“ (De witte steen) gemaakt. Kvitsteinen is een grote stehen langs de fjord. Gert en ik zijn er vaker geweest: in 2014 en 2015. De wandeling begint bij een brug over de Vaksvikrivier.

Daarna gaat het door een mooi bos. Met oude knokige bomen.

    

En zie, hier vinden we ook „skogsyre“ die we op het toetje hadden in het Pop-Up restaurant.

Vogels laten ook hun sporen na.

En zulke mooie tere bloemetjes die je tegen komt.

En uiteindelijk leidt het pad ons naar de witte steen.

    

    

Het was mooi er te zijn, de bewolking hing laag en dat gaf een aparte sfeer. Zo mooi dicht bij de fjord, wat wind maar toch ook zo rustig.

Jennie genoot. En ik ook.

En hierna ging het echt huiswaarts.

‘s Avonds gingen Gert en ik naar de Rotary en Jennie ging naar de tweedehands winkel. Gert had haar 50 kronen in de hand gedrukt met de opdracht er iets voor hem te kopen. Dus toen we terug kwamen had zij een mooi pakje voor hem.

    

Ze had een boek voor hem gekocht, een mooie vierkante schaal en een koffiebeker met mooi vogeltjes erop.

Die laatste bleek een collectors item te zijn, dus nu gaan we op zoek naar meer bekers van hetzelfde type. En voor zichzelf heeft ze een heel mooi schilderijtje gekocht, met bergen erop. Je vindt er altijd leuke dingen.

13/6:

De laatste dag. Altijd een raar gevoel. Jennie pakt de koffer. We ontbijten en gaan nog een wandeling doen: Hestvika.

Uiteraard moet er in het gastenboek geschreven worden.

Vanaf Hestvika heb je een mooi uitzicht op Sjøholt.

En hier wordt dan ook de laatste foto van Jennie gemaakt van haar verblijf in Noorwegen.

Als we terug lopen zie ik een vlag op de bergstenen.

Lieve zus! Heel erg bedankt voor je komst, je aanwezigheid, je positiviteit, je humor, je lach, je doorzettingsvermogen, je gesprekken, je creativiteit, je vriendschap, je 10-minuten.

Ik hoop dat je volgend jaar weer kunt komen. Misschien kun je dan wel aan de stilettløp voor vrouwen mee doen. Eén ding is in elk geval zeker: de Lauparen wacht op je en heeft me verteld dat hij je graag weer op bezoek wil hebben!

Janet