2017

Vandaag hadden we zin in een bergtochtje en zijn we naar Godøya gereden, een eiland nabij Ålesund. Daar wilden we Storehornet op, de top van het eiland. Hier zijn we eerder eens opgeweest maar dat was al bijna 19 jaar geleden; in 1998.

    

Vanaf de weg ziet de top er eigenlijk helemaal niet zo spits uit, maar kom je meer aan de voet van de berg dan is dat wel het geval. Het eerste deel van de wandeling gaat door een bos.

Reeds op enige hoogte heb je een mooi uitzicht richting fjord en Ålesund. Het doel is een populaire route en het pad omhoog is dan ook goed uitgesleten.

Aan de voet van Storehornet staat een bordje met waar je de routes kunt vinden.

Wij kiezen uiteraard rechtsaf, naar Storehornet. Dat is nog een leuke trippel, maar de beloning is groot: prachtige uitzichten over fjord en bergen.

    

Op de top nemen we een pauze.

Er staan daar twee steenmannen.

Eén van die nu is aangelegd door een paar duitsers in 1942 of 1943. Toen ze op een regenachtige dag aan een paar jongeren om raad vroegen welke route het gemakkelijkst was, werd hen een route aangeraden. Dat die recht omhoog ging hadden ze er niet bij gezegd.

Recentelijk stond er in de krant dat er bruidsparen zijn die bruidsfoto’s op de Storehornet willen laten maken, nadat ze er met een helikopter omhoog zijn gebracht. Dit is door de provincie afgewezen; iets waar ik het helemaal mee eens ben!

We hadden vooraf besloten dat we via de andere kant naar beneden zouden gaan en rond het meer zouden lopen. Aan de noordzijde ligt duidelijk meer sneeuw en moeten we een aantal sneeuwvelden over. Ons uiteindelijke doel is de zogenaamde Johan Skytt-steen. Johan Skytt is een fotogene steen die uit de bergwand steekt. Je kan de steen op, die hoog en „luchtig“ boven de ondergrond zweeft. Had de steen gewoon op de grond gelegen had niemand er acht opgeslagen, en had je er zonder moeite opgestaan. Maar nu kun je je hoogtevrees testen als je er op gaat staan of zitten. Natuurlijk moest ik mezelf uitdagen.

    

    

    

    

En ja, het ging me zo goed af dat ik er zelf even aan gehangen heb terwijl ik lachtend naar de fotograaf zwaai.

We lopen verder en aan de rand van de bergwand heb je een mooi uitzicht op Alnes.

Alnes is een dorp waar voorheen veel vissers woonden. Er staat ook een hele mooie vuurtoren waar je op kan en waar kunsttentoonstellingen worden getoond. De plaatselijke bevolking bakt taarten voor het café wat in de voormalige vuurtorenwachter gevestigd is. Inmiddels is er een nieuw gebouw gekomen waar ook tentoonstellingen worden gehouden; vorig jaar geopend door Koningin Sonja. We hadden het plan om er na de wandeling heen te gaan maar we zien dat we dan in tijdnood komen. Dus dat bewaren we tot een volgende keer.

    

We lopen rond het meer en komen uiteindelijk weer bij de paal met bordjes uit. Ook op die hoogte kun je goed zien dat Storhornet een mooie spitse top is.

We dalen weer af naar de parkeerplaats en rijden naar huis. We zijn ruim drie uur onderweg geweest (pauze niet meegerekend) en hebben ruim 8 km gelopen.

‘s Avonds komt Stephanie bij ons eten en samen met haar gaan we baar de bioscoop waar we de film Hidden Figures zien. Deze film vertelt het verhaal van de drie Afro-Amerikaanse vrouwen die onmisbaar waren voor de ruimtereis van John Glenn, de eerste Amerikaan die in meerdere banen om de aarde ging. De drie vrouwelijke wetenschappers waren verantwoordelijk voor de berekeningen die de ruimtereis mogelijk maakte. Maar in die tijd was èn vrouw zijn èn donkere huidskleur hebben èn betere berekeningen kunnen maken dan witte mannen geen goede combinatie. Dus eer ze in die mannenwereld een enigszins gelijkgesteld plekje kregen, moesten er heel wat hobbels overwonnen worden. Pas nadat ze steun kregen van hun witte baas verliep het allemaal gemakkelijker. Een mooie en indrukwekkende film

Dit was al met al een vol gevuld weekend met veel gevariëerde activitetiten.

Janet